In 1999 werd Zito op zijn 22e prof en werd de eerste stap gezet. Al in zijn derde jaar won hij de prijs voor de beste pitcher van de hoogste competitie, de Major League of Baseball. Hij was na zeven seizoenen hard op weg om één van de allerbesten ooit te worden. Dit leek helemaal het geval toen hij een megacontract van historische proporties aangeboden kreeg in 2006. 126 miljoen dollar voor een zevenjarig contract, dat was nog nooit eerder vertoond.

Zito groeide op met het geloof in zijn eigen wilskracht en dat hij met positief denken alles kon bereiken wat hij wilde. Het behalen van al dit succes dacht Barry dan ook helemaal aan zichzelf te danken te hebben. Toen het bij zijn nieuwe club niet goed ging brak dat hem lelijk op, de druk van het megacontract leek hem teveel te worden. 

Zijn waarde als mens werd volledig door zijn succes in de competitie bepaald. "Om dat als basis te hebben was geen goed fundament, zeker niet toen het leven roerig begon te worden. De reden dat ik zoveel mentale problemen kreeg was omdat honkbal mijn god was geworden in veel opzichten", vertelde Zito aan de Christian Post.

World Series
In 2010 wordt Zito niet eens ingeschreven voor de finales van de World Series. Hij moet als toeschouwer toekijken hoe zijn team kampioen wordt zonder hem. "Ik hoopte triest genoeg dat ze zouden verliezen. Dan kon mijn ego zeggen: 'Ze hadden Zito nodig'. Maar nu ze wonnen zonder mijn inbreng vond ik mijn ego terug in de dodencel", zegt Zito.

De fans van zijn toenmalige club de 'Giants' zien Barry Zito inmiddels als een regelrechte flop. Zoveel geld voor iemand die niet eens meedoet. "Mijn zelfbeeld werd volledig door de mening van de fans bepaald. Alle rijkdom ten spijt, ik wist dat er iets niet klopte aan wat de wereld mij voorhield want ik voelde mij waardeloos", vertelt de honkballer. 

Ommekeer
Het seizoen erop raakt Zito geblesseerd. Hij probeert zijn toevlucht te vinden in zelfhulpboeken. Zijn toenmalige vriendin geeft hem een Bijbel en zegt: "Stop al die zelfhulpboeken weg en lees alleen dit boek." Zito is inmiddels de dertig gepasseerd maar heeft nog nooit uit de Bijbel gelezen. Hij besluit haar advies op te volgen. Ook begint hij de Bijbelstudiegroep te bezoeken die voor elke wedstrijd bij elkaar komt.

"In augustus 2011 heb ik mijn leven aan Jezus gegeven want het was bij elkaar een mooie optelsom. Het klopte voor mij gewoon. Ik begon mij minder zorgen te maken over de mening van de Giants fans. Dat was fantastisch. Ik weet niet of ik dat ooit gekund zou hebben zonder God."

In het daaropvolgende jaar mag Zito tijdens de finales wel meedoen en helpt hij in twee cruciale wedstrijden de Giants aan de titel. Het zorgt ervoor dat als hij San Francisco nadert er nog altijd positief over hem gesproken wordt.

"Die twee wedstrijden verlosten mij van dat verschrikkelijke contract. Ze keerden het helemaal om. Uiteindelijk gaf ik alleen om wat God van mij vond. Als ik het had verprutst dan was dat maar zo geweest. Maar ik wilde graag de talenten inzetten die God mij gegeven heeft"

"Ik heb een gouden kalf aan de binnenkant van mijn arm laten tatoeëren als herinnering dat ik geen andere afgod moet hebben. Soms heb ik die neiging nog, dan plaats ik de relatie met mijn vrouw of iets financieel aantrekkelijks boven God. De Heilige Geest herinnert mij dan aan mijn prioriteiten."