‘Ze had de aanslagpleger nog geen tien minuten voordat hij zichzelf opblies welkom geheten’
Afgelopen zomervakantie maakten we als gezin een trektocht door Sri Lanka: rugzak op, reizend met trein, bus, taxi en tuk tuk, waarbij we veel in contact kwamen met de bevolking. Over één van de meest indrukwekkende ontmoetingen die we hadden, schreef ik deze column.
Vierduizend kilometer hadden we nog te gaan tot de landing op Schiphol en ik luisterde hoog in de lucht naar een podcast waarin theoloog Stefan Paas vragen beantwoordde. Lastige, zware vragen vaak, zoals deze: ‘Heeft God een goede reden voor kinderen die gemarteld worden in de oorlog?’ Zo, die hield wakker. Zoals eigenlijk elke variant op deze existentiële maar ongemakkelijke vraag naar Gods regie en aandeel in het lijden alert maakt. Wat is wijs om wel en niet te zeggen?
Nu wilde het geval dat ik nog geen week geleden iemand het antwoord op de vraag had horen geven. Het was Michelle Mahesan, predikantsvrouw van de evangelische Zion Church in Batticaloa, op Sri Lanka. Tijdens onze trektocht over het eiland hadden we twee kerken bezocht die Eerste Paasdag getroffen waren door de aanslagen – bij de Zion Church ontmoetten we deze Srileense vrouw die vloeiend Engels sprak. Zij had de aanslagpleger met zijn grote, zwarte rugzak die ochtend nog geen tien minuten voordat hij zichzelf opblies welkom geheten en in de ogen gekeken. En omdat haar man, pastor Roshan, in het buitenland was, ging zij de dag na de aanslag met de politie naar het mortuarium om alle 31 gedode gemeenteleden – onder wie veertien kinderen – te identificeren. ‘Eigenlijk voor een mens een onmogelijk iets’, zei ze daarover.
Het is dat ik het uit haar eigen mond hoorde, daar tussen de brokstukken bij de Zion Church, haar diepe gezindheid bijna lijfelijk voelde en een eensluidend getuigen ook haar app-conversaties kenmerkt. Anders sluit ik niet uit dat ik haar onvoorwaardelijk spreken over Gods almacht en soevereiniteit had gewantrouwd. ‘Nee, ik vraag God niet waarom dit onze gemeente overkwam’, schreef ze laatst. ‘Ik geloof dat Hij oppermachtig is en ons niets overkomt zonder dat het Hem passeert.’
In Paas’ reactie op de vraag naar Gods mogelijke motief om gruwelijkheden niet te verhoeden, herkende ik me meer. ‘God heeft redenen die wij als mens niet zullen kennen’, zei hij bijvoorbeeld. En: ‘Als je het geloof ooit kwijt zou zijn omdat je dit soort ellende in de wereld ziet gebeuren, hoort dat bijna vanzelfsprekend bij geloven.’ Toch is het Michelle’s blindelings Godsgeloof waar ik nog dagelijks aan denk. Het mag een inspiratiebron voor iedere weldenkende, Westerse gelovige zijn. In haar woorden: ‘Believe that the Lord is fully in control.’
De column verscheen in magazine OnderWeg. Lees dit magazine 3 maanden gratis (digitaal of op papier).
Praatmee