Ik ben geboren en getogen in een Baptistenkerk en ging drie keer per week naar de kerk. Ik dank mijn jeugdgroepervaringen voor de vorming en het fundament dat ik nu heb. Ik heb mijn Mastergraad in theolgie en heb twee keer een job gehad in de lokale kerk. Los van mijn opleiding heeft mijn man ongeveer dezelfde weg afgelegd.

Zonder twijfel geloven wij in het belang van de bediening van de lokale kerk. Toch, in ons leven, kunnen we het niet voor elkaar krijgen om een toegewijd en consistent kerkleven voor onze familie te bewerkstelligen in 2019. We zijn schaamtelijk onbestendig.

Ik draag de schuld voor het grootste gedeelte van ons ronddolen. Ik heb teveel maanden en jaren geprobeerd te begrijpen en te reconstrueren wat ik dacht dat een echte kerk was. Dit constant overdenken en de pertinente nostalgie voor het verleden hebben mijn openheid voor wat God vandaag wil doen belemmerd. 

Toch kan ik niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb. Natuurlijk, we hebben een aantal jaren smachtend terugverlangd naar de kerk die we kenden als kinderen en tieners. Maar toen maakten wij een flinke draai en besteedde we een aantal jaren vol vastberadenheid aan het omarmen van kerk zijn op een manier die haaks stond op wat we eerder ervaren hadden. We gingen 'all in' wat betreft het deelnemen in megakerken tot aan het planten van een kerk, met drie kinderen inbegrepen. Terwijl het makkelijker geweest zou zijn om de handdoek in de ring te gooien of gereserveerd te blijven dan wel de anonimiteit te kiezen, bleven we onszelf dwingen om te gaan en betrokken te blijven.

Maar toch hebben we onze plek niet gevonden, onze weg, ons thuis. Het is net alsof we ons geloof, onze voeten en onze gevoelens niet tegelijkertijd in overeenstemming kunnen krijgen. 

Als de lokale kerk de bruid van Christus is, en dat geloof ik, dan zou dat toch niet zo moeilijk moeten zijn. Bruiloften zijn leuk, toch? Maar misschien verwijst deze metafoor van een bruid en bruidegom meer naar een relatie als die van een huwelijk dan alleen een bruiloft. En huwelijken zijn veel ingewikkelder. Huwelijken hebben ups en downs, goede tijden en slechte tijden. Een huwelijk behoeft ongekende toewijding. Een huwelijk is een marathon, niet een moment. Een organische relatie, niet een enkele gebeurtenis. 

Over het huwelijk gesproken, Ann Voskamp citeert haar therapeut die zegt: "Elk ecosysteem dat in dezelfde staat blijft stagneert. Het gaat dood. Als een relatie niet verandert of groeit, gaat het dood. Kortom: het najagen van een onveranderlijke staat van geluk zal leiden tot een gestagneerde staat van wanhoop. Gezondheid betekent constante groei, wat een constant veranderen betekent."

Als dit waar is, dan hebben we het 'altijd veranderen' gedeelte in onze relatie met de kerk perfect toegepast. Dat is alleen lastig te onthouden als je ook de rest van wat Voskamp heeft gezegd hoort: "De twee worden niet één om zich te settelen maar om sterker te worden - om te volharden en te lijden en een nieuw leven samen op te bouwen." 

Een nieuw leven opbouwen is moeilijk ...en vermoeiend. Iedereen die ooit zwanger is geweest kan dit beamen.

Opgroeien en een nieuwe relatie met de kerk krijgen is dat ook.

Ik heb altijd enorm gehouden van de manier waarop dit vertaald is door Eugene Peterson in The Message, Mattheüs 11:28-30: 

"Ben je moe? Afgepeigerd? Opgebrand door religie? Kom bij mij. Ga met mij op stap en je vindt jouw leven terug. Ik zal je laten zien hoe je echt tot rust komt. Wandel met mij en werk met mij; kijk hoe ik het doe. Leer de ongedwongen ritmes van genade kennen. Ik zal niets zwaars of ziekmakends op je leggen. Hou mij gezelschap en ik zal je leren om vrij en licht te leven." 

Ik denk dat we onszelf in die situatie bevonden zes maanden geleden. Moe en opgebrand in onze pogingen om alles uit te zoeken. Beschaamd om onze grilligheid. En God, in Zijn vriendelijkheid en genade, heeft ons rust gegeven. Hij heeft ons vrienden niet veroordelende vrienden gegeven. Hij heeft ons de ruimte gegeven om te herbepalen wie Hij is en wat het doel van Zijn kerk is. Hij heeft ons de mogelijkheid gegeven om met de meiden te praten over waar wij steken hebben laten vallen en hoe we willen overbrengen dat de kerk meer is dan een verplichting of een clubje mensen. In plaats van dat Hij ons veroordeelde, heeft Hij ons persoonlijk en als stel uitgenodigd om beter naar Hem te luisteren en wat Hij te zeggen heeft, waar Hij misschien heen wil gaan, hoe Hij mogelijk te werk wil gaan. We leren, langzaam, hoe we onszelf stil kunnen krijgen zodat we kunnen zien, en horen, en begrijpen.

Als ik ergens zekerder in geworden ben tijdens onze sabbatical van de kerk dan is het dat God getrouw, compassievol en moeilijk boos te krijgen is. Onze relatie met Hem en de lokale kerk mag dan altijd veranderlijk zijn, de Heer zelf is dat niet.

Ik weet nu beter dan ooit, na ongeveer tien jaar lang ronddolen, dat de Heer ons ontmoet in de gezamenlijke aanbidding, tijdens het avondmaal en in de gemeenschap met zondaren en heiligen op tal van plekken. Of dat nu in een mega baptistenkerk is, een hervormde kerk, een Anglicaanse kerk, de aula van een school of een samenkomst van gelovigen ergens in de stad is. En Hij ontmoet ons daar niet omdat wij getrouw zijn, maar omdat Hij dat is. Zoals 2 Timotheüs 2:13 zegt, "Als wij ontrouw zijn, blijft Hij getrouw. Want Hij kan zichzelf niet veranderen."

Deze zondagavond toen de dominee ons naar voren riep voor het avondmaal hoorde ik bekende woorden met een hernieuwde hoop voor dit seizoen: "De gaven van God voor de mensen van God. Neem ze tot je in het gedenken van Christus offer voor jou, voed je met Hem met een hart vol geloof, met dankbaarheid."

We zijn nog altijd onderdeel van Gods mensen. God is voor ons. God is met ons. Net als dat Hij voor jou is. En in dit altijd veranderde huwelijk tussen God en Zijn kerk, is één ding zeker: de bruidegom gaat er nooit vandoor.