In mei hebben counselors van Schreeuw om Leven hun taak bij enkele abortuscentra weer opgepakt. Een periode van vele ontmoetingen en gesprekken, zo ook met een moslima van midden twintig die, geheel alleen, met de trein uit het buitenland was gekomen voor een abortus. Ze was al ruim twintig weken zwanger. In haar land is abortus toegestaan tot twaalf weken en via internet had ze de website van het Vrelinghuis in Utrecht gevonden, waarop in meerdere talen wordt verteld dat in Nederland een abortus voor haar nog wel mogelijk zou zijn. De zwangerschap is in haar familie een groot probleem. Niemand wist ervan af. Dat kon ook niet, want dan was ze haar leven niet meer zeker vanwege eerwraak. Ze was ten einde raad. Voor de deur van het Vrelinghuis ontmoette ze een vrijwilliger van Schreeuw om Leven. Telefoonnummers werden uitgewisseld, gesprekken volgden. Drie dagen lang was er intensief contact met een hulpverlener, zelfs nog op de ochtend van haar abortus vanuit de wachtkamer van de kliniek. Ze wilde de abortus niet, maar zag geen andere mogelijkheid, zo bang was ze.

Maandagavond zat ze weer in de trein naar huis, opnieuw alleen. Counselors hadden weer contact. Ze was moe, emotioneel en lichamelijk leeg. Volledig stuk. Ja ze was nu wel veilig, maar tegen welke prijs? Ze vertelde dat de arts haar de echo niet had laten zien, omdat het voor haar dan nog moeilijker zou zijn. De behandeling was uitgevoerd zoals ons eerder dit jaar door medewerkers van ministerie VWS beschreven was: eerst wordt de navelstreng doorgeknipt, waarna het kindje in stukjes geknipt uit de baarmoeder wordt verwijderd. Je maag draait om als je bedenkt hoe het leven van dit kindje van twintig weken is beëindigd. Is deze vrouw werkelijk geholpen met een abortus bij ruim twintig weken? Of hebben we, met onze Nederlandse abortusservice, haar probleem alleen maar groter gemaakt?

Ze was niet de enige moslima die we spraken. Twee andere moslimvrouwen, die in een vergelijkbare situatie zaten, hebben we hulp kunnen bieden door ze op een andere locatie onder te brengen, waarvan één onder toezicht van politie. Zoals die vrouw zelf aangaf is het slechts fiftyfifty of ze het overleeft als de familie van haar zwangerschap op de hoogte raakt. Moslim vrouwen staan vaak voor een onmogelijke keuze. Ook hen bieden wij hulp.

Niet alleen in de media, maar ook in de Tweede Kamer wordt het recht op abortus uiterst fel verdedigd door GroenLinks, D66, VVD en PvdA. Er wordt beweerd dat we het in Nederland goed geregeld hebben, dat de onbedoeld zwangere vrouw alle hulp krijgt die nodig is, dat andere opties besproken zouden worden en dat het de vrouw is die na zorgvuldige afweging beslist. SheDecides. Echter tegen welke prijs? Alle stemmen die Voor Bescherming van het Ongeboren Kind zijn, moeten het zwijgen worden opgelegd, zo lijkt het. Mensen van Schreeuw om Leven moeten weg bij abortuscentra. Afgelopen weken hebben meerdere vrouwen juist door hulp van Schreeuw om Leven voor de kliniek, toch voor hun kindje kunnen kiezen, hoe moeilijk dit ook voor ze is. En wat zijn ze dankbaar voor de onverwachte hulp die ze aangeboden kregen.

Mijn hart huilt bij het huidige abortusdebat, waarbij het kind altijd het onderspit delft en vele vrouwen door gebrek aan informatie en hulp niet voor hun kindje kunnen kiezen. Er is veel te weinig oog voor de nood achter de abortusoverweging en hoe daarbij geholpen kan worden. Wie bekommert zich nog om het kindje in de baarmoeder? Een kindje dat je wel als mens kunt laten registreren in de Basisregistratie, terwijl zijn of haar leven in de baarmoeder vanaf 24 weken pas veilig is.

Bovenstaand verhaal verscheen onlangs in het magazine Leef van stichting Schreeuw om Leven.