“Op mijn zeventiende ben ik weer tot geloof gekomen. Eén van de dingen waar ik achter ben gekomen is dat god trouw is. Als het aan mij had gelegen dan was er niets van terecht gekomen, maar elke keer komt Zijn genade weer terug in mijn leven. Als we het zelf willen doen, lukt het niet, maar als we het in Zijn kracht doen, zullen we worden zoals Hij wil dat we worden.”

“Als ik terugblik op mijn kindertijd, kijk ik verheugd terug. Ik heb ouders gehad die allebei geloofden en me stimuleerden om naar de kerk te gaan en de Bijbel te lezen. We deden thuis vaak een kringgebed en het werd al van jongs af aan gestimuleerd om mee te bidden. Dat is enorm goed geweest. Ook hebben mijn ouders veel voor mij gebeden. Als ik terugkijk, was dat zo mooi; dat biddende ouders me verder hebben geholpen in het leven.”

“Toen ik naar de middelbare school ging, sloeg de onzekerheid toe. Ik durfde niet helemaal mezelf te zijn. Ik begon ook God te verliezen. Als we ver van God raken, zien we dat de duivel langs kan komen om dingen die God je gegeven heeft weg te roven. Hij geeft er angsten voor in de plaats. De rust en vrede die ik als kind had, raakte ik kwijt. Die leegte probeerde ik op te vullen. Ik zocht het niet bij God, maar op plekken waarvan Hij niet wil dat je er komt.”

“Ik was een jaar of zeventien en ging elk jaar mee met een kinderkamp waar het Evangelie aan kinderen tussen 8 en 12 jaar verteld werd. Zelf was ik niet gelovig, maar ik ging mee omdat ik een hart had voor kinderen. Dat kamp was levensveranderend. Ik had in mijn groepje een 8-jarige jongen uit Rotterdam. Aan het einde van de week gingen we naar het zwembad en die jongen maakte telkens salto’s aan de rand van het zwembad.  We waarschuwden hem dat hij wel zijn nek kon breken, maar hij bleef doorgaan. We zetten hem een tijdje in een stoel als straf, zodat hij ervan zou leren. Maar die jongen werd ontzettend boos en niet voor maar vijf minuten; hij bleef doorgaan. Hij sloeg en schopte en we zagen in zijn ogen dat hij zichzelf niet onder controle had. We brachten hem naar een rustige plek. Mijn vader zei tegen hem: “Zo kan het niet langer; je hebt God nodig om rustiger te worden”.”

“Ik zei bij mezelf: “Heere Jezus, als U bestaat, wilt U deze jongen dan weer rustig maken. Dan wil ik mijn leven in Uw handen leggen.” Het was best een gevaarlijk moment, omdat ik wist dat ik er niet onderuit zou kunnen als mijn gebed verhoord zou worden. Toen mijn vader klaar was met bidden, verdween de boosheid en kreeg de jongen rust. Op dat moment veranderde mijn leven compleet. Ik werd overspoeld met Gods liefde, kracht en aanwezigheid. Dat is zo bijzonder; het is niet te omschrijven.”

In de onderstaande video vindt u het volledige verhaal van Sjaak.