Schouten groeide op in het Noord-Brabantse Giessen. Haar ouders hadden een melkveebedrijf, waar ze samen met haar twee zussen speelde, leefde en werkte. “De stallen uitmesten, aanvegen, helpen melken, de melktank schoonmaken... Er is altijd wat te doen op een boerderij.” Het geloof speelde toen al een belangrijke rol. Bij het ontbijt werd uit een dagboekje gelezen, op zondag ging het gezin naar de kerk en doordeweeks was er catechisatie of een jeugdvereniging. “De kerk was totaal onderdeel van mijn omgeving.”

In de vingers
Interesse voor politiek had Schouten al op jonge leeftijd. “In de familie werd er na de kerk altijd eerst over de kerk gesproken en daarna over de politiek." Toch droomde Schouten niet van een politieke carrière, maar van een functie in het bedrijfsleven. Tijdens haar studie Bedrijfskunde kwam ze terecht op het ministerie van Sociale Zaken, waar ze stageliep. Na haar studie bleef ze het ministerie trouw, tot er in 2006 bij de ChristenUnie-fractie een vacature vrijkwam voor een medewerker op het terrein van sociale zaken. “De medewerkers moesten vol meedoen. Je leerde snel of je het in de vingers had of niet.”

“Je bent ook gewoon mens”
Van 2011 tot en met 2017 was Schouten namens de ChristenUnie lid van de Tweede Kamer. Hoewel ze inmiddels minister en vicepremier is, houdt ze naar eigen zeggen nog heel erg van de Kamer. “Ik vind de Tweede Kamer óngelofelijk belangrijk. Het is de plek waar ons volk wordt vertegenwoordigd en waar de verschillende meningen naar buiten worden gebracht. (…) Je zult het van de buitenkant niet altijd verwachten, maar er is een grote mate van collegialiteit, ook over partijen heen. Je werkt heel veel met andere partijen samen. Soms ben je publiek elkaars tegenstanders, maar achter de schermen zijn het allemaal vaders, moeders, broers, zussen en collega’s. Je bent ook gewoon mens.”

Plan voor de landbouw
Onlangs presenteerde de minister haar plan voor de toekomst van de landbouw. “De uitdagingen zijn groot”, vertelt ze in de uitzending. “We hebben heel lang zoveel mogelijk geproduceerd tegen zo laag mogelijke kosten. Dat was na de oorlog nodig, maar doorgaans hebben mensen nu voldoende voedsel. Nu betalen de boer en de omgeving de prijs. We moeten boeren en tuinders in staat stellen om de overstap te maken. Dat is een gezamenlijke verantwoordelijkheid.”

Rentmeesterschap
“Ik geloof dat wij een taak hebben om goed voor deze aarde te zorgen en dat we allemaal moeten bedenken wat onze rol daarin is. (…) Als we willen dát het verandert, heeft het ook consequenties voor de keuzes die we zelf maken. Besef: deze opdracht is niet alleen voor de mensen die het voedsel produceren.” De minister is zich bewust van de verantwoordelijkheid die we hebben voor de volgende generaties. “Tegelijkertijd ben ik ook van het vertrouwen. In wat voor situatie: God is daarbij. Maar dat ontslaat ons niet van de plicht om er alles aan te doen dat onze kinderen en kleinkinderen het goed zullen hebben.”

In balans
Schouten streeft naar een Nederlandse landbouw, tuinbouw en visserij die de uitdagingen van de toekomst aankan. De producent moet een goede boterham kunnen verdienen en het produceren van voedsel moet in balans zijn met de natuur en onze leefomgeving. “Wij zeggen altijd op het ministerie: het beste natuurbeleid is een goed landbouwbeleid.” Om dit te bereiken, wil Schouten in haar ambtsperiode de schakels omzetten. “Weten welke kant we op moeten en weten wat ons te doen staat. Niet alleen de boeren, maar ook de supermarkten, degenen die het voer leveren en onze voedselverwerkingsindustrie.”