Ik ben Cocky, geboren in 1981 en ik lees uw brieven nog steeds. Net zoals mijn ouders en verre voorouders dat waarschijnlijk deden. Ongelofelijk, hè!

Ik werk zelf ook, als liefdesexpert. Superleuk werk. Ik denk wel dat het u ook aan zou spreken, aangezien u zelf zo veranderd bent door de liefde van Christus. Het is mede aan uw brieven te danken dat ik die liefde ook ken. Daar ben ik u ontzettend dankbaar voor.

Ik vind het best eng om deze brief te schrijven. Ik ben ik namelijk opgevoed met het idee dat de Bijbel het onfeilbare woord van God is en dat er zoiets bestaat als Schriftgezag en dat je dus geen vraagtekens mag plaatsen bij dat wat er in de Bijbel staat. Maar u zegt het zelf: u bent ook maar een gewoon mens. (U noemt zich de grootste onder de zondaren, maar dat vind ik wel wat overdreven.) Maar ik denk desalniettemin dat er wel met u te praten valt.

Het gaat namelijk over het volgende.
Ik praat veel met stellen die getrouwd zijn. Nu zijn de tijden inmiddels wat veranderd, maar mensen vinden het nog altijd moeilijk om zich echt in de ander in te leven en denken vaak eerst aan zichzelf.

In de eerste brief die u aan Korinthe schreef, zegt u iets over het huwelijk. In hoofdstuk 6 en 7, geloof ik. Ik weet niet precies wat u beoogde toen u het schreef, maar het leidt zelfs in 2019 nog tot een hoop gedoe.

En als ik eerlijk ben: het klinkt allemaal niet erg romantisch. Het lijkt alsof u zegt: ‘Nou ja, als je een seksueel wezen bent, trouw dan maar. Anders denk je de hele tijd aan seks en dat moeten we ook niet hebben.’ Helaas: ook als ze getrouwd zijn denken mensen nog vaak aan seks. Sommige mensen denken zelfs dat ze, als ze trouwen, recht hebben op seks. Vooral mannen hebben dat idee nog wel eens. En dan wapperen ze met uw brief en dan zeggen ze: zie je wel, hier staat het. En omdat er dus Schriftgezag is denken veel vrouwen dat ze dan dus maar ‘moeten’. En dat zorgt toch voor een hoop gedoe! Voor de seksuele relatie tussen twee geliefden, maar ook voor de emotionele relatie.
Zucht. U merkt het vast wel: uw brief maakt nogal wat los. Ook bij mij.

Het zit ‘em volgens mij vooral in dat ‘moeten’, dat het lijkt alsof seks een verplichting is. Veel mensen – vrouwen, maar ook mannen – hebben daardoor het gevoel dat ze niet gelijkwaardig zijn aan hun geliefde. Het ondermijnt de emotionele veiligheid in een relatie nogal. Want seks, zo blijkt, is veel meer dan een lichamelijke aangelegenheid.

Zou het kunnen dat u met uw brief bedoelde dat onze seksualiteit hoort bij wie we zijn? En dat het juist in een huwelijk op een veilige manier kan ontwikkelen en bloeien? Want wat dat betreft klopt het helemaal: als er ergens een plek is waar mensen zich helemaal veilig voelen, zowel op lichamelijk, emotioneel als geestelijk gebied, dan is dat binnen een relatie van liefde en trouw.

Ik weet dat u zelf de gave van onthouding bezat. (Ik denk dat we dat tegenwoordig aseksualiteit noemen. Best een hip woord, want de wereld staat nog steeds bol van seks.) U heeft zichzelf inderdaad een hoop tijd bespaard door niet te trouwen. Tijd die u bevlogen en bewogen in het werk van de Heer hebt gestopt. Fantastisch!

Als niet aseksueel wezen kan ik u inmiddels wel vertellen dat het huwelijk ook heel leuk kan zijn. Ik haal er persoonlijk heel veel inspiratie en energie uit voor mijn werk als liefdesexpert. Ik vind het geweldig om tijd met mijn man door te brengen. Hij is mijn maatje. En mijn minnaar. En degene met wie ik ploeterend onze kinderen naar de volwassenheid leid. Ik voel me veilig bij hem. Gelijkwaardig. En hij zou nooit willen dat ik met hem zou slapen omdat hij op grond van uw brief het recht heeft om dat van mij te eisen.

Nu snap ik dat u met uw drukke werkzaamheden geen tijd had om zich te verdiepen in relatiepatronen en dergelijke. Uw prioriteiten waren helder en ik ben u er 2000 jaar later erg dankbaar voor. Maar ik dacht dat het misschien een goed idee is dat ik er zo nu en dan iets ontnuchterends over schrijf en vertel. Niet om uw brieven te ondermijnen, maar wel om de liefde door te geven.

Hartelijke groet,

Cocky.