Crisis in de kerk ontstaat als mensen erg overtuigd zijn van hun eigen gelijk
Binnen de CGK is er onrust. Samenwerkingsgemeenten hebben soms de overtuiging dat ze lang genoeg hebben gewacht. Ze voelen zich bovendien met een kluitje in het riet gestuurd, wanneer ze steeds maar moeten wachten en er geen bereidheid is bij de CGK-zusterkerken om zaken te heroverwegen. Nu wordt er crisis geroepen.
Crisis komt daar, waar mensen zeker weten wat God van ze vraagt of wanneer mensen erg overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Of overtuigd zijn van de kracht van de afgesproken procedure. Ik heb de indruk dat ‘het eigen gelijk’ niet zo past bij de christelijke kerk. Als kersvers predikant van de 3G-kerk in Hengelo begin ik daar wat affiniteit mee te krijgen. De kerk van Christus weet in de kern niets. Zo zou ik het willen zeggen. En wat ze wel weet gaat over Jezus Christus, onze onvolprezen Gekruisigde en Opgestane Heer. Wat ze wel weet wordt haar geschonken als inzicht in God op haar gebed vol verwachting. Wat ze wel weet, is dat scholen, richtingen, horen bij de kerk. Die geven aan de kerk de kans om te laten zien waar het echt om gaat.
Efeze
Ik was laatst bezig met Efeze 1:17-18. Dat is nog maar het begin van de brief aan de Efeziërs. Vanaf hoofdstuk 4 blijkt er nogal wat te zeggen over de gemeenschap. Er deugt een boel niet. Maar vooraf aan alles bidt Paulus tot God. Hij schrijft het maar gewoon op in zijn brief aan de Efeziërs. Hij dankt God uitbundig voor alle zegeningen die de gemeente in Christus heeft ontvangen. En hij bidt daarna om inzicht in wat God zegt, om God te kennen. En hij bidt om geopende ogen van het hart van de gemeente. Aanpakken van zaken die om geestelijke aandacht vragen, begint Paulus bij danken en bidden. Dat zegt hij ook op andere plaatsen. En wie leert te bidden tot God om inzicht, om Hem te kennen en om open ogen van het hart, zegt hardop dat hij het zelf niet weet. De kerk van Christus heeft geen kennis van zichzelf en weet niks. Wat ze weet, moet haar geschonken worden. Steeds weer.
Tot in de laatste brief van Paulus voor zijn sterven, zegt hij: ik heb het niet, ik strek me uit (Filippenzen 3). Opdat we met ons hele hart verwonderd blijven over Gods ontferming over zijn kerk. Begint Paulus dan aan die zaken waarover hij wat wil schrijven aan de gemeenschap, dan is zijn begin alsvolgt: ‘Ik, die gevangen zit omwille van de Heer, vraag u dan ook dringend de weg te gaan die past bij de roeping die u hebt ontvangen: wees steeds bescheiden, zachtmoedig en geduldig, en verdraag elkaar uit liefde. Span u in om door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid te bewaren die de Geest u geeft: één lichaam en één geest, zoals u één hoop hebt op grond van uw roeping, één Heer, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, die boven allen, door allen en in allen is.’
Met alle heiligen
Waar er in de Efeze-brief gezegd wordt dat de heiligen samen kunnen vertellen over Gods liefde, wordt de mening van de één in een verhouding van aanvulling gezet tot de mening van de ander (Efeze 3). Dat maakt voorzichtig. In Korinte stelt Paulus dat er partijvorming moet zijn. Letterlijk staat er dat er ‘scholen’, ‘opvattingen’, ‘meningen’ moeten zijn (J. van Beelen, Doet dit tot Mijn gedachtenis. Een onderzoek naar de relatie tussen avondmaal en ambt: over avondmaalsmijding van amtsdragers en het probleem van de bediening, 1996, blz. 154-156, Leiden, uitgeverij J.J. Groen en Zoon). Verschil van inzicht is het probleem niet. Dat je de eenheid er om ter discussie stelt, dat is het probleem. Mooi in zo’n 3G-gemeente is, dat je daar volop mee oefent: verschillende ‘partijen’, één gemeente rond één tafel. Reden voor de geheel eigen dynamiek van zulke gemeenten (anders dan alleen een CGK-, een GKv-, een NGK-gemeente) en in mijn ogen reden om daar coulant en welwillend mee om te gaan. Ik zou dat voor de 3G-gemeenten in ieder geval heel erg waarderen.
Alle goeds!
Ik wens de CGK-synode toe dat ze veel werk maken van samen zeggen dat God goed is. Dat ze daarvan kracht en zegen verwachten en ervaren: God maakt één. Ik wens de CGK-synode toe dat ze vaak belijden niets te weten en alles van God te verwachten. En dat dan ook metterdaad als houding aan de dag leggen. Ik wens de CGK-synode toe dat ze verschillen in hun kerken blijven omarmen en de eenheid in Christus die ze steeds blijven belijden in hun dankzegging, blijven geloven. Opdat de liturgie van de kerk haar katholiciteit dient.
Robert Roth is gereformeerd-vrijgemaakt predikant. Zijn commentaar verscheen eerder op zijn weblog. Neem hier een kijkje op zijn website.
Praatmee