Anton zocht naar vrede in zijn leven. In de stad Surgut bezocht hij een dienst van de geregistreerde Baptistengemeente. Daar ontving hij een Bijbel, waarin hij begon te lezen. Niet lang daarna zag hij een kotter varen op de rivier met een tekst daarop, waaruit hij begreep dat dit christenen waren. Er kwam een groot verlangen in zijn hart deze mensen te ontmoeten. Tijdens de eerste dienst van Woord en gebed die hij meemaakte, ontmoette hij de levende God en werd hij tot Christus bekeerd. De evangelist op de boot was broeder Benjamin Perevotsjikov (de verantwoordelijke broeder over dit gebied).

Sindsdien heeft Anton veel meegemaakt. Zijn eerste vrouw overleed een kleine tien jaar geleden. Ze werd ziek en moest naar het zieken huis. Maar de hartoperatie die noodzakelijk bleek, overleefde zij niet. Enkele jaren later ontplofte een vat benzine vlakbij Anton. Zijn beide voeten verbrandden ernstig. Hij werd in het ziekenhuis gebracht en daar bad hij in geloof tot Jezus, van Wie hij genezing mocht ontvangen. In het najaar van 2018 kwam zijn zoontje David (4 jaar) met beide handjes in het vuur terecht. Hoewel de littekens nog zichtbaar zijn, mocht hij wonderlijk genezen. Beproevingen die met ons verstand niet te begrijpen zijn, maar God in de hemel regeert en Anton ervaart dat Hij zijn leven en dat van zijn gezin leidt.

Begin dit jaar bleek dat de grootste beproeving in Antons leven nog moest komen. Met zijn 18­-jarige zoon Nikolaj en zijn zwager Jefim (40) ging Anton op jacht in het woud. Jagen is onderdeel van het leven van de Chanten. Op 7 januari was het mistig in het bos. De afspraak was, dat Anton het wild zou opwachten met zijn geweer. Nikolaj en Jefim zouden een rendier in zijn richting drijven. Gespannen wachtte Anton tot hij iets zag en toen hij meende vier poten waar te nemen, schoot hij. Tot zijn grote schrik en ontsteltenis hoorde hij Jefim verschrikt schreeuwen. Anton snelde naar hem toen en zag in één oogopslag wat er gebeurd was. De kogel die hij schoot, had zijn lievelingszoon Nikolaj in de borststreek geraakt!

Anton keek zijn zoon in de ogen en schreeuwde het uit: “Kolja, Kolja, mijn zoon, wat heb ik gedaan?” Wie zal het verdriet peilen van deze vader, die zijn geliefde zoon dodelijk raakte met een kogel? Nog vier minuten bleef de jongen in leven. Hij keek zijn vader aan met vredige ogen en een glimlach om zijn mond, alsof hij wilde zeggen: “Vader, ik vergeef u! Ik mag nu naar mijn hemelse Vader!” Tot op de dag van de begrafenis bleef de glimlach op zijn lippen staan.

Nadat Jefim met zijn satelliettelefoon eerst de politie en gelijk daarna broeder Benjamin Perevotsjikov had gebeld, namen zij samen het lichaam van Nikolaj voorzichtig mee naar de winterhut van Anton, diep in het woud. Het verdriet overspoelde Antons gedachten. Waar kon hij heen? Tot hij na uren huilen in nameloos verdriet zijn Bijbel pakte. Hij sloeg hem open en het was zijn hemelse Vader Zelf die hem troostte. Het eerste vers dat hij las, was Psalm 50 vers 15: ‘En roept Mij aan in den dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren.’ God sterkte Anton met Zijn genade en troost. Hij bladerde verder in Gods Woord en las in Numeri 35 over de zes vrijsteden. Een doodslager, iemand die per ongeluk onschuldig bloed had vergoten, mocht daarheen vluchten en veilig zijn. Een grote bemoediging en troost vervulde zijn hart. Het was alsof Christus Zelf tot hem sprak: “Ik ben jouw Vrijstad, kom en vlucht naar Mij toe!”