Arie van der Veer onder de indruk van puberjongen: Geloven doe je samen
De steeds weer noodzakelijke controles in het ziekenhuis zetten mijn geloof en vertrouwen in God altijd weer onder spanning. Die spanning loopt op naarmate de datum weer dichterbij komt.
Op zulke momenten zit ik met mezelf in de knoop.
Ik stel me dan allerlei vragen? Over mijn geloof en mijn vertrouwen in God.
Het liefst ga ik op zulke dagen naar de kerk.
Niet om te preken, maar om te luisteren.
Te luisteren naar de preek maar ook te kuisteren naar de mensen die vol overgave zingen.
Zondagmorgen waren er twee mensen in het bijzonder die me geholpen hebben. De een was een leeftijdsgenoot. Hij is op het moment bezig met een spannende chemokuur. De kanker is uitgezaaid. Zal het toch nog een keer helpen?
Terwijl ik zo zat te denken aan de dingen waar ik dan tegenop zie, kijk ik bewust in zijn richting. Hoe zou hij het doen? Meezingen?
Ik zag hem meezingen. Toch!
De ander was een jongen van een jaar of dertien. Hij zat precies voor me. Wat me opviel was, dat hij alle liedjes meezong. Dat doen pubers doen lang niet altijd. En hij deed nog meer wat anderen niet deden. Op een gegeven moment stond hij op en zong dat lied staande mee. Om een of andere reden stapte hij bij het volgende couplet langs zijn familie naar zijn moeder. Die was ook gaan staan. Ze sloeg de arm om hem heen en samen zongen ze verder.
Mijn vrouw zag het ook.
We kregen tranen in onze ogen.
En we zongen mee.
Geloven doe je samen.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee