Zendelinge Hannah werkt onder de Bedoeïenen. Ze is happy single, moeder en vangt loslopende katten
Al ruim zeventien jaar werkt de 45-jarige Hannah in een Arabisch land in het Midden-Oosten. OnMission bevroeg Hannah over haar werk onder de Bedoeïenen. Ga er maar even goed voor zitten, want deze bijzondere zendelinge zit vol verhalen…
Je hebt een aparte hobby: loslopende katten vangen.
"Ik woon vrij geïsoleerd, ver van de steden en vang straatkatten op. Mensen hebben katten om muizen te vangen, maar op een gegeven moment zijn er te veel en dan worden ze op straat gezet of in een ander dorp gedropt. De nestjes met kittens liggen soms op onze stoep. Als ik naar de stad ga, neem ik ze mee om ze bij een asiel achter te laten.
Het mooie van de kattenhobby is dat ik veel mensen ontmoet en daarmee iets over mijzelf en mijn geloof kan delen, bijvoorbeeld door te praten over de zorg voor de schepping en de verantwoording die we hebben. Mijn werk is dus niet van achter een bureau, vaak ren ik door de woestijn en dat schept een andere band met mensen."
Je bent niet getrouwd. Hoe is het om te leven in een Arabische cultuur als alleengaande vrouw?
"Ik vind het zelf ideaal om single te zijn. Dat komt omdat ik er de voordelen van zie. Zo ben ik erg flexibel en ben ik overal welkom. De mannen hier willen geen andere mannen bij hun vrouwen of dochters in de buurt hebben. Als alleengaande vrouw ben ik geen bedreiging voor hen. Qua kleding moet je altijd rekening met de cultuur houden. Ik draag bijna altijd een hoofddoek en een jurk en glimlach niet naar mannen, omdat dat verkeerd opgevat kan worden.
Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik niet getrouwd ben. Voor God en mijzelf is trouwen geen moeten of een doel. Het is niet het belangrijkste in het leven. Ik zie ook veel wrange vruchten van het huwelijksleven, vooral hier: ongelukkige vrouwen, scheve huwelijken of scheidingen. Veel jonge meiden ervaren een druk om te moeten trouwen, terwijl ze dat niet willen omdat er weinig goede mannen te vinden zijn. Veel mannen zijn vaak afwezig, zijn lui, lachen hun kinderen uit of geven ze opeens een draai om de oren."
Je bent niet getrouwd en hebt toch een zoon. Hoe zit dat?
"Ik heb niet zo heel veel met kinderen. Ik dacht ook dat kinderen helemaal niet bij mij pasten, omdat ik er geen tijd voor had. Toch heeft God het zo bestuurd dat ik al vijf jaar voor een zevenjarig meervoudig gehandicapt jongetje mag zorgen. Ik vond Mohammed terwijl hij als nul-jarige door de woestijn kroop. Inmiddels verzorg ik hem al jaren. Zijn biologische moeder heeft psychische problemen en zijn vader heeft zijn moeder verlaten en is inmiddels bij een andere vrouw.
Veel tijd, liefde en aandacht zijn geef ik hem. Ik zou hem graag willen adopteren, maar dat is volgens de islam niet toegestaan. De moslim-oplossing is dat ‘dit soort kinderen’ ondergebracht worden bij een weeshuis of familie, maar vaak geen goede zorg krijgen. Het wonderlijke is dat ik door de zorg voor ‘Mo’ snel aansluiting heb bij mensen die ook een gehandicapte zoon of dochter hebben. Er zijn hier veel gehandicapten doordat mensen veel binnen de familie trouwen."
Je werkt op een kliniek, maar onlangs werd de medische post gesloten. Hoe ga je daarmee om?
"Pas geleden is de kliniek gesloten. Van mijn collega, een arts, werd plotseling zijn visum ingetrokken en hij is van wezenlijk belang voor de voortgang van de kliniek. Hij moest het land verlaten. Zelf leef ik al jaren met het idee dat mijn visum opeens kan worden ingetrokken en ook ik moet gaan. Het is altijd spannend of ik na een buitenlandse periode weer het land in mag komen. Uiteindelijk is bijna het hele medische team vertrokken vanwege niet-verlengde visa, maar mijn visum is wonderlijk genoeg wél verlengd. Dat betekent dat ik mag blijven. Ik vraag mezelf dan af: ‘Wat wil God mij hiermee zeggen?’.
Dat de kliniek ineens stopte was nogal abrupt, heftig en verre van leuk. Ik moest de spullen van de kliniek inpakken én mijn persoonlijke spullen. Naast mijn werk was ik ook mijn huis en mijn vrienden kwijt. Dat is hard. Echter God is soeverein. Uiteindelijk is het Zijn plan en ik ben daar onderdeel van. Vaak ga je Zijn plan pas achteraf begrijpen. Doordat je al jaren ervaring hebt, ga je steeds meer ervaren: ‘Het zal Zijn bedoeling wel hebben.’ Veel dingen gaan anders dan je vooraf bedenkt.
Momenteel heb ik een eigen kamer, ergens anders. Zodat ik rust heb en dingen van de afgelopen periode kan verwerken. Ik heb meer tijd om (Bijbel) te lezen, te wandelen en inspiratie op te doen voor een nieuwe visie, want ik houd van de Arabische bevolking. Daarnaast zoek ik nieuwe medewerkers en zorg ik voor Mo."
Je visum is verlengd, terwijl de rest hun visa niet kreeg. Wat denk je dat God je zegt?
"Ik stel mezelf vaak die vraag: ‘Wat wil God mij door deze situatie zeggen?’ Als ik met vrienden de situatie bespreek, een preek luister of een lied zing, dan kom ik al snel tot de conclusie: Bedoeïenen zijn nog onbereikt. En er is heel veel goodwill bij de lokale bevolking: ze vragen of ik terug wil komen. Kom alsjeblieft naar ons toe, help ons. Dus denk ik dat God zegt dat ik terug moet gaan om verder te gaan waar ik gebleven was. En zo proberen we nu een nieuw ziekenhuisteam op te zetten (kijk voor de vacatures op OnMission.nl). Als God deuren sluit, opent Hij vaak ook weer nieuwe. Dat is echt bijzonder."
Kun je iets vertellen over de bedoeïenencultuur?
"Er is een enorme technische generatiekloof. Aan de ene kant heb je de jongeren, die volop weten wat er zich in de wereld afspeelt, via de mobiele telefoons. Geweld en bloot en andere westerse of radicale denkbeelden beïnvloeden hen enorm. Veel van hen gebruiken drugs en roken op jonge leeftijd. Aan de andere kant van de generatiekloof je heb je de volwassenen die vaak analfabeet zijn. Ze kunnen niet kunnen lezen of schrijven. Ze weten niet hoe gevaarlijk en verslavend drugs zijn of hoe je met social media moet omgaan.
Internet zit vol met rottigheid en de verleidingen van Satan nemen toe. Er is veel werkloosheid, uitzichtloosheid en nutteloosheid. Een zomervakantie van drie maanden helpt dan niet echt tegen de verveling."
Lees het volledige artikel op de website van OnMission.
Praatmee