Vastgeroest in onze christelijke gewoonten: onze routines zijn niet heilig
Als christenen zijn we onderhevig aan verandering. Als we tot geloof komen, zijn we als baby's en langzaam maar zeker groeien we op in de wegen van God en in kennis, wijsheid en liefde, tot we uiteindelijk volwassen gelovigen zijn.
En zelfs dan zouden we moeten streven naar verandering, omdat we steeds meer op Hem zullen gaan lijken.
Het is God die mensen verandert. Hij brengt de genade, de redding, de groei en de ontwikkeling.
We hebben echter zelf ook invloed op de mate waarin we willen veranderen.
God zal Zich niet opdringen. En open blijven staan voor verandering is voor ons mensen een lastig iets. Het vraagt een actieve houding, een openheid om onszelf te confronteren met wat er nog niet goed is aan ons karakter en een bereidwilligheid om het bij God te brengen en soms door pijnlijke momenten te gaan.
Verandering van binnen zorgt uiteindelijk ook dat we andere dingen gaan doen, anders gaan handelen. Om geestelijk te kunnen groeien als gemeente, is het dan ook van belang dat de mogelijkheid bestaat om dingen anders te doen. Nieuwe dingen, een andere aanpak, nieuwe inzichten. Immers, als iedereen in de gemeente verandert, verandert de kerk zelf, want de kerk, dat zijn de gemeenteleden.
Natuurlijk zijn er Bijbelse dogma's en vastigheden zoals een contextueel goede doctrine nodig.
Die Waarheid verandert ook niet, want Gods Woord is Waarheid. Maar hoe wij ermee omgaan en welke invulling wij geven aan het beleven en uitvoeren ervan is wel veranderbaar.
Vaak zitten we vast in patronen die we al tientallen jaren, of langer, vasthouden.
We zijn bang om dingen anders te doen, zitten vastgeroest in onze gewoonten, terwijl het juist zo verfrissend en bevrijdend kan zijn om eens een andere aanpak te proberen.
Het is te makkelijk om week in, week uit, jaar in, jaar uit, steeds hetzelfde vast te houden: waar we zitten in de kerk, met wie we omgaan, welke liederen we zingen, wie er spreekt of zingt en ga zo maar door. Mensen uitdagen voor iets nieuws maakt ze ook afhankelijk van God, doordat er wordt afgeweken van routine en men plotseling gevraagd wordt om uit te stappen in geloof.
Het kost moed om permanent open te blijven staan voor verandering.
Onze routines zijn niet heilig, onze vormgeving ook niet.
In de dienst is er altijd orde en natuurlijk moet je wijsheid gebruiken en goed overwegen wat er eens anders kan en wat niet. Maar altijd maar hetzelfde doen, is een killer voor je geloofsbeleving en ontwikkeling. Ik daag je uit om eens 'outside of your box' te denken en je af te vragen: 'Wanneer is de laatste keer dat ik een stap in geloof heb gezet?'
Praatmee