Als geboren calvinist zit het carnaval mij in het geheel niet in het bloed, maar op gepaste afstand heb ik afgelopen dagen de optochten aanschouwd en de normaliter zo keurig geklede dorpsbewoners in de meest bonte uitmonsteringen voorbij zien komen. Nee, je zult mij niet snel in zo’n optocht zien meelopen, en zelfs een gekleurd sjaaltje om mijn nek is me een brug te ver. Maar ik kan de humor, de creativiteit en de saamhorigheid die het oplevert, wel waarderen.

Wat ik trouwens wel jaarlijks probeer, is aan te sluiten bij de versobering die er traditiegetrouw ook bij hoort en die met Aswoensdag begint. Niet dat ik de pretentie heb, daarmee ook maar een fractie in de buurt te komen van empathie met de lijdensweg van Christus, of die van geplaagde en geslagen medemensen. Maar het is hoe dan ook zinvol om af en toe eens te resetten. Om de vanzelfsprekendheden die gaandeweg in je levenspatroon insluipen, eens kritisch van een afstandje te bekijken.

Dit jaar moet de smartphone eraan geloven. Tot aan Pasen blijft Facebook (afgezien van het plaatsen van een wekelijkse blog) een gesloten boek. Ook krijgen mijn vaste Wordfeud-opponenten vanavond een berichtje van me, dat ik de komende veertig dagen de intellectuele woordenstrijd – die we soms tot ver na middernacht voeren – zes weken lang staak.

En dan maar eens zien of ik deze vorm van onthouding zolang kan lijden. En wat voor invloed het op mijn dagelijkse routine en tijdsbesteding heeft. Er komt in elk geval ruimte vrij, want ongemerkt breng ik dagelijks heel wat minuten met mijn ogen op het schermpje gericht door. Eens zien of die vrijkomende ruimte zinvol kan worden ingevuld. En ook een vraag: zou mijn humeur er onder gaan lijden? Misschien moet ik dat rond Pasen nog eens aan mijn huisgenoten vragen…

Henk Fonteyn is theoloog, publicist en voormalig legerpredikant. Deze blog verscheen eerder op de site van Ark Mission.