Je moet jezelf zoveel mogelijk kunnen ontplooien: een christelijke gedachte?
Je moet jezelf zoveel mogelijk kunnen ontplooien. Die gedachte sijpelt ook de gemeente binnen. Je moet leren om jezelf te aanvaarden en jij mag met je bijzondere gaven en mogelijkheden je plekje innemen in de gemeente, schrijft ds. J. Bogerd in De Waarheidsvriend.
Moeten we ons met hand en tand verzetten tegen deze gedachte of zit er inderdaad ook iets goeds in de hang naar zelfontplooiing? Is zelfaanvaarding een bijbelse gedachte of smokkelen we zo het humanistische mensbeeld in de kerk? Is deze manier van ontplooiing trouwens wel te rijmen met de bijbelse noties van zelfopoffering en zelfverloochening?
Individueel maatwerk
In de Bijbel lezen we dat de Heere de hemel en de aarde geschapen heeft. Hij blaast de adem in de neus van de mens. Ieder mens is een uniek schepsel van God. Dat ieder mens uniek geschapen is, vraagt om verwondering en bewondering. De mens krijgt ver‑ volgens de opdracht om met zijn talenten de Heere te dienen en de aarde te bewerken.
Het leven is dus een geschenk en we mogen dit geschenk uitpakken. De Heere heeft het leven niet voor niets met zoveel liefde gemaakt. Het is dan ook ondankbaar om er niet uit te halen wat er in zit. Christus kent Zijn schapen bij name. Ze gaan dus niet op in de grijze massa, maar ze worden gekend en bemind door Hem. Hij roept mensen uit hun dagelijkse bestaan tot een bijzondere taak. Daarbij heeft Hij oog voor het individu en een voorkeur voor mensen in wie niet veel potentie lijkt te zitten.
De Heilige Geest deelt de gaven royaal uit. Hij beslist wie welke gaven krijgt. Dat is dus individueel maatwerk. Deze gaven mogen we verder ontwikkelen en gebruiken. Al met al leert de Bijbel ons dat ieder mens uniek is. Hij of zij wordt aanvaard door God en mag zichzelf aanvaarden. We mogen er zijn en we mogen onszelf ontplooien.
Groeien in wijsheid
Verschillende mensen die in de Bijbel beschreven worden, zie je tot ontplooiing komen. De herder David wordt koning David. De visser Petrus wordt een apostel van Christus. Paulus gebruikt al zijn talenten om het Evangelie te verkondigen en stuit daarbij ook op zijn grenzen. Alles wat hen gegeven is, gebruiken ze. Zo bloeit hun leven op.
Mag je ook zeggen dat het leven van Jezus van Nazareth zich langzaam maar zeker ontrolt? Dat de Zoon van God steeds meer ontdekt wat Gods wil is met Zijn leven? Je ziet Hem groeien en toenemen in wijsheid en grootte en in genade bij God en de mensen (Luk.2:52). Dat is zelfontplooiing pur sang.
Toch lijkt er hier een andere wind te waaien dan bij de moderne vorm van zelfontplooiing. Daarbij gaat de blik naar binnen en haal je het uit jezelf. Vervolgens draait het om jouw behoeften. Bij deze personen gaat het oog en het hart omhoog. Op die manier houden ze de belangen van het Koninkrijk in het oog.
Heilzame correctie
De Bijbel geeft op verschillende punten een heilzame correctie op het moderne streven naar zelfontplooiing. Daar moeten we wel oog voor blijven houden. Anders worden we op onszelf teruggeworpen en verspelen we de bevrijding die Christus heeft verdiend.
We zijn niet per ongeluk in dit leven geworpen. Wanneer dat wel het geval zou zijn, zouden wij met alles wat we in ons hebben er maar het beste van moeten maken. Elke keuze geeft dan stress en er moet tegenwoordig vaak uit veel mogelijkheden gekozen worden. Dit leven is het enige leven wat we hebben en we moeten er dus wel voor zorgen dat ons levensproject slaagt. We moeten er alles uithalen en krijgen geen herkansing. Dit leven is echter een Godsgeschenk. We leven in geleende tijd en bij de gratie van Iemand die Zijn leven voor ons gegeven heeft. Het leven is niet maakbaar en het is onvermijdelijk dat we verkeerde keuzes maken. Dat maakt ons niet wanhopig, want in Christus hebben we eeuwigheidsleven. Zijn genade is niet afhankelijk van onze prestaties en van onze keuzes. Hij vraagt enkel maar om Zijn liefde met geloof te beantwoorden en geeft ons de éne herkansing na de andere, want Zijn liefde is onvoorwaardelijk. Geen stress, want Hij heeft het volbracht.
We hoeven niet alles uit onszelf te halen, maar we vinden onze nieuwe identiteit in Hem. Zijn Geest is de Gids Die ons door het leven en door onze keuzes heenleidt. Daarbij zet Hij ons niet buitenspel, maar schakelt Hij ons in. Christus heeft voorgedaan hoe het nieuwe leven eruitziet en dat mag in ons bestaan opbloeien. Ondertussen mogen we ook geloven dat Hij het nieuwe leven voor ons volbracht heeft. De Geest biedt het ons aan en houdt er de vaart in. Het ontplooien van die nieuwe ik mag in heilige ontspanning gebeuren.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 14 maart 2019, of download hier de gratis pdf. Klik hier om een abonnement op De Waarheidsvriend te nemen.
Praatmee