Jan verbleef vijf jaar in de gevangenis: "Zo´n paasgroet krijgen, dat is echt een lichtpuntje"
Vijf lange jaren bracht Jan de Vries (62) door in een Australische gevangenis. Een zware én eenzame tijd. De schaarse post die je ontvangt, is bijna het enige contact met de buitenwereld. "Een lichtpuntje, je kijkt er echt naar uit," aldus Jan. Een terugblik op een periode, waarin God hem naar Zich toe terugriep. "Jezus was mijn enige houvast."
Jan is er niet trots op dat hij in de gevangenis zat, noemt zichzelf ‘naïef’: "Ik ben erin geluisd." Nam te goeder trouw een koffer mee van iemand, waarin drugs bleken te
zitten. Op het vliegveld in Australië werd Jan opgepakt. Een jarenlange periode in de gevangenis volgde. "Het was zwaar," vertelt Jan. "Je leeft in onzekerheid en daarbij speelde mijn gezondheid parten. Ik kreeg in die tijd twee keer een hartaanval en een beroerte." Een Australische gevangenis biedt geen privacy: samen met een celgenoot leef je op zes vierkante meter. "Er is altijd geschreeuw, je hebt nooit rust. Het waren harde tijden. Hoe ik dáár doorheen ben gekomen," verzucht Jan, "alleen mijn geloof hield mij staande."
Bijbelstudie in gevangenis
Voor Jan in de gevangenis belandde, was geloof iets van vroeger tijden. Hij was er ver vanaf geraakt. In zijn cel gebeurde er op een nacht iets bijzonders. Jan: "Ik werd wakker en zag een heel helder licht stralen. Ik ben weer gaan liggen en viel weer in slaap. De volgende ochtend stond ik op en toen vroeg mijn celgenoot: Wat is er met jou aan de hand? Je doet een beetje vreemd. Ik zei: Ik wil naar de kerk toe, ik moet een Bijbel hebben." Jan ging daarna bijbelstudie doen en gaf die kennis ook door aan zijn medegevangenen door bijbellessen te geven. De tijd in de gevangenis werkte voor Jan helend: "Ik was christelijk opgevoed, maar zo ver van het pad afgeraakt. Uit mezelf was ik nooit naar God teruggekomen. Het was een heel moeilijke tijd, maar ik ben er sterker uit gekomen. God trok me weer naar Zich toe. Jezus was mijn enige houvast."
Een paasgroet doet goed
Vanuit protestantse gemeenten in Nederland worden jaarlijks duizenden paasgroetenkaarten verzonden naar gedetineerden in Nederland en naar Nederlandse gedetineerden in het buitenland. De paasgroetenactie is een initiatief van Kerk in Actie in samenwerking met een aantal andere organisaties. Zo’n paasgroet doet goed. De ontvangers realiseren zich dat er aan hen gedacht wordt. En dat er mensen zijn die zich inleven in hun situatie. Ook Jan ontving paasgroetenkaarten in Australië, via het Nederlandse consulaat. "Ik kreeg paasgroetenkaarten van mensen uit Nederland die ik helemaal niet kende. Dat was echt een grote steun voor mij. Dat er mensen zijn die aan je denken. Ik heb de kaarten allemaal opgehangen in mijn cel."
Uitkijken naar post
Briefwisseling van en naar Australië gaat niet snel. "Het duurt minimaal een maand voor je een antwoord terug hebt per post," blikt Jan terug. "Je kijkt er echt naar uit. Ik kreeg niet veel post en ook vrijwel geen bezoek, alleen een vrijwilliger van het consulaat bezocht mij iedere 4 à 5 weken. Daarom is post krijgen zo belangrijk, je enige contact met de buitenwereld. Een van de weinige lichtpuntjes die je daar hebt. Ik kon wel telefoneren, maar deed het niet, had er het geld niet voor. Ook was het duur om postzegels voor je brieven te kopen. Jan kon tijdens zijn detentieperiode werken in de gevangenisdrukkerij: "Je verdient daarmee zo'n 30 dollar per week. Postzegels kopen was echt duur. Het is dus echt afwegen wie je een brief stuurt."
Terug naar Nederland
In oktober 2018 keerde Jan terug in Nederland. Gevangenenzorg Nederland, waar Jan in Australië al via briefwisseling contact mee had, regelde opvang op Schiphol. "Die mensen hebben bergen verzet voor me, ik had zelf niets meer." Jan verbleef
een tijdje in de crisisopvang, maar bewoont inmiddels een kleine flat. De praktische kant werd geregeld door andere maatschappelijke organisaties, de morele steun door Gevangenenzorg. Jan: "Ik voel me een gelukkig mens zoals ik er nu bij zit. God zorgt iedere dag voor mij."
Tijd van zelfreflectie en overgave
Als Jan terugkijkt op de afgelopen jaren, is hij ervan overtuigd dat alles wat er gebeurde een reden had. "God kent Zijn kinderen. Hij is in controle. We krijgen allemaal onze zegeningen, we moeten kijken naar wat we wel hebben en niet naar wat we niet hebben. Mijn tijd in de gevangenis is een periode geweest van zelfreflectie en overgave. Het was hartstikke moeilijk, het was niet leuk, maar ik ben er sterker uit gekomen. God heeft mij weer naar Zich toe getrokken."
Het leven is nog niet iedere dag makkelijk. Jan vergelijkt het met het moment dat Petrus over het water liep: "Zolang hij naar Jezus keek, ging het goed. Toen zijn vertrouwen weg was, zonk hij. Als ik Jezus zou verliezen, dan heb ik niets meer. Hij is het die het voor mij doet. Hij zorgt iedere dag voor mij."
Praatmee