Kun je ons het vuur van de Heilige Geest brengen?’ zegt de predikant tot mijn verbazing. Ik leg de pen neer en kijk hem aan. Hij meent het. Of wij hun, de Hongaarssprekende protestantse kerk in Servië, meer van de Heilige Geest kunnen geven.

Meestal vragen predikanten op zo’n moment om geld voor verbetering van het kerkgebouw, voor het jeugdhonk, voor voorzieningen voor het kinderkamp in de zomer of voor een kapotte auto. Het past bij hun insteek dat het bouwen van de kerk ook letterlijk het bouwen van kerkelijke gebouwen is en het steunen van kerkelijke activiteiten. Het past bij het ‘rondje om de kerk’ dat we altijd moeten doen, zodat ze de kapotte gevels, de vervallen daken kunnen tonen en met trots kunnen aanwijzen wat er al gerestaureerd is.

Ellebogenwerk
Het vuur van de Heilige Geest is nodig, zegt deze predikant. Wat een eerlijke, ootmoedige vraag. Wat peilt deze man de nood van zijn kerk diep. De protestantse kerk in Servië hangt van tradities aan elkaar. De predikanten vormen geen eenheid met elkaar. Er is ellebogenwerk en vriendjespolitiek. Taken worden opgepakt omdat er meer verdiensten aan verbonden zijn. De bisschop heeft de kracht niet om als een vader en geestelijk leider zijn kerk te dienen. Omdat de economische situatie in dit land, dat buiten de Europese Unie valt, zo slecht is, vluchten steeds meer mensen naar een land in de EU dat voor hen als het beloofde land is. Vooral jongeren verlaten de dorpjes en de steden. De gemeente vergrijzen, predikanten overwegen in stilte of ze ook zullen vertrekken. De predikant die me smeekte om de Heilige Geest te brengen, is intussen zelf ook geëmigreerd naar Duitsland. Tonnen hulpgoederen zijn in de afgelopen jaren over de grens gebracht met de inspanning van vele, vele mensen in Nederland.

Hoogbejaarde christenen haken en breien dekens met hun reumatische, maar liefdevolle handen. Veel jongeren zetten zich in om geld bij elkaar te brengen. En gedreven teams verzamelen kleding en andere goederen om vervolgens enorme vrachtwagens vol te stouwen met alles wat men daar nodig heeft. Maar het vuur van de Heilige Geest brengen, dat is een andere zaak; dat gaat niet met een vrachtauto, dat kunnen wij Nederlandse christenen niet zomaar doen.

Vol enthousiasme
Intussen voltrekt zich een wonder in de Roma-gehuchtjes in Noord-Servië. Her en der ontstaan kleine gemeentes met een opvallend enthousiasme en gelovigen die vol zijn van de Heilige Geest. De Roma zijn de armsten van de armsten. Ze zijn het uitschot, ze worden weggekeken in de openbare gelegenheden en helaas ook in de kerk, jammer genoeg ook in de Hongaarssprekende protestantse kerken. Maar als Christus hun hart verandert, verandert ook hun leven. Het is bijzonder om te zien dat steeds meer Roma aangeraakt worden door het Evangelie en wat een mooie mensen ze worden. Niet bij alle mensen die naar Roma-gemeenten komen, is de motivatie helder. Soms is ook de hoop op praktische hulp een reden om naar de kerk te gaan. Maar bij velen is er duidelijk een hartelijk en vurig geloof in de Heere Jezus zichtbaar.

De gemeente vertakken zich naar andere dorpjes in de omgeving, zoals een uitloopt naar alle kanten en nieuwe plantjes vormt. Deze Roma-gemeenten hebben andere problemen dan de traditionelere protestanten: ze hebben wel vuur, maar ze hebben geen kennis, geen structuur, geen toerusting. Hoe zijn we deze christenen op het spoor gekomen? Door een nederige, Hongaarssprekende predikant, die tegen alle ongeschreven wetten van zijn kerk in stichting HOE in contact bracht met de Roma. Door deze oprechte en moedige stap heeft hij voor hen enorm veel steun op gang gebracht. En hij is er zelf ook door gezegend.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 7 maart 2019, of download hier de gratis pdf. Klik hier om een abonnement op De Waarheidsvriend te nemen.