Een poosje geleden kreeg ik een vraag van een luisteraar. We hadden het gehad over Game of Thrones, naaktheid op TV en over films. Vandaag wil ik het hebben over comedy’s en programma’s die ongevaarlijker en minder duidelijk bederfelijk lijken. De vraag luidt: 'Beste pastor John! Mijn vraag is: wanneer is een film of programma zondig? Ik kijk verschillende seculiere comedy’s en worstel daar nu een beetje mee, mede door dingen die ik bij u erover gelezen heb.'

Het eerste dat ik moet zeggen is dat ik nooit echt de seculiere comedy’s heb gezien waar je nu op doelt. Ik heb er wel van gehoord, maar niet gezien. Dat heeft – hoop ik – als voordeel dat mijn commentaar niet een reactie is op een specifiek TV-programma. Beschouw het liever als een poging om Bijbelse perspectief te geven aan de manier waarop we besluiten of ons iets mag vermaken of niet.

Wat is er verkeerd aan?
Iets anders wat ik misschien eerst even moet zeggen, is dat mijn hele benadering van wat christenen kijken of luisteren niet hoofdzakelijk bepaald wordt door de vraag ‘wat is er verkeerd aan?’ Deze invalshoek lijkt me heel erg verschillend van de manier waarop het Nieuwe Testament (vooral Paulus) de vraag van goed of fout benadert.

Ik krijg altijd de indruk dat de vraag ‘Wat is er mis mee?’ voortkomt uit een hart dat geregeerd wordt door het verlangen het slechte te minimaliseren, in plaats van het maximaliseren van heiligheid, geloof, geestelijke kracht, aanbidding, ijver voor verloren zielen of gerechtigheid. Eigenlijk wil ik bij het beantwoorden van deze vraag simpelweg proberen om onze gedachten te heroriënteren als het gaat over hoe we zouden moeten denken en voelen als het om entertainment gaat.

Ik zou, denk ik, specifieke teksten kunnen aanhalen (ze staan er immers niet voor niets) en de verkeerde dingen in tv-programma’s kunnen aanwijzen – zoals seksistische taal in Kolossenzen 3:8 of vuile taal, dwaze praat en foute grappen in Efeze 5:4 – met de conclusie dat ze daarom vermijdt moeten worden. Maar het probleem met deze benadering is dat het duizenden christenen precies laat waar ze zijn: in onvolwassenheid en wereldgelijkvormigheid van verlangens. En dat is nu juist het grootste probleem.

Ik denk dat de meeste christenen zo in de greep van de populaire cultuur en populaire entertainment zijn, dat het soort radicale vernieuwing waar ik over praat, ondenkbaar voor hen is. Het lijkt mij behoorlijk nutteloos om wat van die kleine Bijbelteksten, die bepaalde dingen afkeuren, naar hun hoofd te slingeren.

Radicale vernieuwing
Hier mijn poging om ons denken te vernieuwen. Als dat gebeurt, is het een groot werk van God, niet van mij. Het zou al een groot wonder zijn als het zou gebeuren bij een paar lezers. Ikzelf heb die vernieuwing van mijn denken net zo hard nodig als ik probeer te navigeren in deze culturele wateren.

Wat ik wil jou wil vragen is: Waar verlang jij in je leven het diepst en met de grootse passie naar? Waar verlang je naar? Laten we zeggen, juist in de relatie tot Christus – in je persoonlijke wandel en relatie met Christus – waar verlang je naar?

Verlang je naar meer intimiteit? Verlang je naar meer diepte? Verlang je naar meer kracht? Verlang je naar meer helderheid bij het zien van Zijn Heerlijkheid in de schriften? Verlang je er naar om Zijn Stem vertrouwelijker te horen als je Zijn Woord leest? Verlang je ernaar Zijn wil getrouwer te doen? Verlang je naar een nauwere omgang met Hem in een echte relatie, als een echt Persoon?

Denk je überhaupt in dit soort termen? Ga je naar bed met deze verlangens? Sta je op met deze verlangens, die je leven beheersen? Houd je stille tijd, om Hem op te zoeken en om die verlangens aan te wakkeren? Zo niet, dan is dát het probleem.

Dit is tienduizend keer belangrijker dan welke programma’s je aanklikt. Dit verlangen zal erover beslissen. Maar als het ontbreekt – als de groei van deze verlangens in je relatie tot Jezus ontbreekt – geen enkel antwoord zal enig verschil maken voor je entertainmentgewoontes.

Vragen voor het hart
Laten we de vraag ietsje anders stellen.

Waar verlang je naar in je relatie naar andere mensen? Verlang je ernaar om Jezus te vertegenwoordigen met een grote, overtuigende kracht? Verlang je naar grotere liefde voor mensen en grotere ijver voor hun zaligheid? Verlang je naar meer vrijmoedigheid en bemoediging van God in je vertegenwoordiging van Christus? Verlang je ernaar om voor andere mensen een middel te zijn voor heiliging en kracht?

Verlang je ernaar om het Woord van God, die je hebt ervaren in jouw ontmoeting met de opgestane Christus, effectief over te brengen in de levens van andere mensen? Verlang je naar bereidwilligheid om hoopgevende woorden te spreken tegen hen die bijvoorbeeld stervende zijn, lijden of in een scheiding liggen?

Draag jij de geur van Christus met je mee en verlang je ernaar dat andere tegen je zeggen: ‘Je bent omringt door een aroma die anders is’? Verlang je ernaar om anderen te inspireren met jezelf als een levend voorbeeld, door een leven te leiden van een meer regelmatig, diep en bevredigend gebed?

Zo niet, waarom dan moeilijk doen over programma’s die wel of niet goed zijn? Als we dit niet hebben, hebben we niet eens de juiste manier van denken om deze beslissingen te nemen. Maar, als je eenmaal deze verlangens najaagt, je een nieuwe passie hebt en je van een gemiddelde, culture christen veranderd bent in een authentieke, gepassioneerde, ijverige, God-centraalstellende, Christus-verhogende, Bijbel-doordrenkte liefhebber van Jezus, dan begin je vragen te stellen als ‘Bouwt dit mijn geloof op?’ ‘Verzwakt dit mijn geloof?’

God op waarde schatten
Of je zou vragen stellen als deze: Maakt dit programma Christus meer helder en schitterend voor mij, of maakt het alles troebel en maakt het de Bijbelse werkelijkheid meer onwaarschijnlijk? Maakt dit programma de Bijbel en het je daarin onderdompelen aanlokkelijker voor mijn hart, of juist moeilijker om er tijd voor te vinden? Laat dit programma mij achter met afkeer van gebed en afkeer van het zoeken van Gods aangezicht en het verlangen naar Zijn Kracht? Laat dit programma mijn ijver voor de missies en mijn verlangen om de zaligheid te zien komen in de levens om mij heen verschrompelen (en dan even niet voor de mensen van Hollywood)?

Laat het mij achter met enig verlangen naar een opwekking in mijn stad – om mensen te zien die zich met een gebroken hart bekeren van de zonde (die zonden die in deze programma’s worden tentoongesteld)? Maakt dit programma mijn ervaring om God samen met Gods kinderen te prijzen nog zoeter en nog puurder?

Zorgt dit programma ervoor dat ik een groter verlangen krijg om meer risico’s te nemen voor gerechtigheid en uitbreiding van Gods rechtvaardige regering? Helpt het mij om aan boord van een schip of vliegtuig te stappen om naar een moeilijke plek te gaan en sterven voor Jezus? Maakt dit programma mij tot iemand die op een betere, natuurlijke manier praat over de geestelijke werkelijkheid zoals hemel en hel, de Heilige Geest, het Evangelie en geloof?

Dat is mijn reactie op de vraag of je nou wel of niet naar specifiek programma, film of video moet kijken. Mijn roeping in de wereld is om een passie van de macht en het gezag van God in alle dingen te verspreiden, voor de vreugde van de mensen door Jezus Christus. ‘Verspreid de passie voor de heerschappij van God’, dát is waar ik naar toe wil. Ik wil toe naar het soort van passie voor Zijn heerschappij in alles, dat functioneert als een radicale, ultieme test voor wat we leuk en vermakelijk vinden in de media.