Ds. W. A. Zondag huilde in het tuincentrum: "Het wordt nooit meer zoals het was"
'Dominee', zo begon hij, 'u kent mij niet, maar ik weet wat het is...', zei een oudere man tegen ds. W. A. Zondag in het tuincentrum. 'Ik heb ook een dochter verloren. Zeven jaar geleden. Je krijgt levenslang...', zei de man tegen de gereformeerde gemeente-predikant die vorig jaar zijn dochter verloor. Samen huilden ze.
Zondag: "De woorden bleven naklinken. 'Levenslang'... Het wordt nooit meer zoals het was. Nooit meer.." In een column in de Terdege citeert hij de Vlaamse psycholoog Manu Keirse (72). 'Als je je kind verliest, raak je daar niet overheen. Je blijft altijd de ouders van dat gestorven kind. Je leert wel met het verlies te leven, maar dat is iets anders dan verwerken of aanvaarden.'
Binnen zijn gezin merkt de dominee dat zijn kinderen er op een verschillende manier mee omgaan. "Ik moet vaak denken aan het verschil tussen Martha en Maria. In hun verdriet reageren ze zo verschillend. Martha gaat haar Meester tegemoet. Maria blijft in huis zitten. Martha kan nog spreken, Maria kan eigenlijk alleen nog maar wenen (Joh. 11:33a).
Jezus weent mee. Hardop. Tranen stromen over Zijn wangen, druppen op de grond. Hij schokt van verdriet. Een medelijdende Hogepriester (Hebr. 4:15a)."
Praatmee