De journalist verklaart zijn besluit: "Waar anders komen mensen van verschillende generaties bij elkaar? Waar anders zijn verbanden te vinden waar zorgen voor kwetsbare medestadsbewoners de norm is? Waar anders wordt je (als volwassene, maar ook als kind) nog geconfronteerd met raadselachtige verhalen, rituelen en muziek die uit een andere wereld lijkt te komen?

Hoe anders kunnen iconische gebouwen als hier in Deventer de Lebuïnus overeind blijven, niet alleen als evenementlokatie maar ook als spirituele kern middenin winkel- en horecagebieden? Een vastigheid tussen de popup- en conceptstores en andere medicijnen tegen de leegstand. Het ontroert mij om op zondag de gebedsintenties te horen van toeristen, dagjesmensen en voorbijgangers te horen, geschreven in een schriftje voor in de kerk. Vreemden die hun hart komen luchten.

Het ontroert mij om bijvoorbeeld te zien dat mijn kerk een caravan op een camping huurt voor mensen die geen geld voor vakantie hebben. Dat we tijdens het kyrie telkens stilstaan bij alles wat er op het nieuws te zien was. Van Jemen tot Oss. Het ontroert mij om met poppetjes en attributen (#godlyplay) zo nu en dan een poging te wagen om kinderen in een kindernevendienst te laten filosoferen over wat het goede leven in zou kunnen houden. De vespers, de evensongs, maar ook de vele evenementen zoals laatst nog een nachtconcert in dat prachtige oude gebouw met muziek die je alleen als hemels kunt omschrijven. Ook voor kunst & cultuur zijn kerken essentieel.

Kerken kunnen zich soms nogal wanhopig vastklampen aan die paar enthousiaste twintigers die er nog rondlopen. Mijn advies: laat ze los, geef ze als ze daar om vragen kansen om in die oude gebouwen hun eigen ding te doen. En sluit nooit uit dat ze zich in een volgende levensfase alsnog of opnieuw bij jouw club vervoegen. De kerk vraagt, in mijn idee, een soort acquired taste, die je in de loop van je leven pas ontwikkelt.

Geloof ik? Ik weet steeds minder goed wat een ‘ja’ op die vraag eigenlijk betekent. Ik geloof het wel. Maar ook tot mijn eigen verbazing merk ik met het ouder worden hoe irrelevant die vraag. Dat ik me wél medeverantwoordelijk voel voor het in stand helpen houden van dit alles. Ik pas er voor om straks voor altijd het licht te moeten uitdoen in een gebouw dat er al was vóór de stad er goed en wel was."