"Een passend antwoord kun je vinden in Heidelbergse Catechismus zondag 44," laat de christelijke gereformeerde predikant uit Urk weten. "Het is een bijzondere zegen als je je een geliefd kind van God mag weten, maar geliefd is niet hetzelfde als volmaakt. Mag ik aannemen dat je er weet van hebt dat de Heere Jezus om jouw zonden in de helse smart geweest is? Dan zou je uit dankbaarheid voor zo grote verlossing uit zo grote ellende toch nooit meer willen zondigen?

Dat brengt mij bij de aard van de blijdschap in Fil. 4. Is dat wel een blijdschap die los staat van de verwondering over zo grote genade dat God zelfs naar jou wilde omzien? Kortom, die blijdschap houd je klein. De Bijbelse zondekennis is er niet op gericht om ons de blijdschap te ontnemen, ook niet om ons een minderwaardigheidsgevoel aan te leveren (jezelf verachten), maar wel om ons ootmoedig te houden.

Hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer ik de Heere Jezus leer bewonderen, hoe meer ik in ware dankbaarheid voor Hem wil leven. Nee, ik hoef niet te presteren, maar ik heb wel verdriet over de 'zonden en zwakheid die nog tegen onze wil in ons is overgebleven' (Avondmaalsformulier). Er blijft dus zo lang we in dit leven zijn iets van een tweeslag in het leven van de christen, wat Paulus benoemt met de strijd tussen Geest en vlees.

Denk eens aan een levende en vruchtdragende boom. De wortels moeten steeds dieper de grond is, dat dient de stevige groei van de stam en komt tot uiting in de takken en de vrucht. Zo hangt alles met elkaar samen. Hoe dieper de wortels, hoe rijker de vrucht. En dat is weer tot eer van de Landman," aldus Korving.

Lees hier zijn volledige beantwoording op Refoweb.nl.