Welkom bij het leger der dwazen
Veel mensen die het druk hebben, vervelen zich eigenlijk te pletter. Niet dat ze niets te doen hebben, maar ze ervaren hun leven als doelloos, zonder enig avontuur. Ik spreek steeds meer van deze mensen en ik betrapte me erop dat ik de afgelopen weken zelf ook verlangde naar een dwaas avontuur.
Niet zomaar een dwaas avontuur, maar zo eentje waar Augustinus over spreekt. In zijn boek een passieloze tijd vraagt hij zich af: was er nog maar iemand die een verschrikkelijke stommiteit durfde uit te halen!
Zo’n stommiteit waarover gebeden wordt in de Franciscaanse zegenbede.
Moge God u zegenen met onbehagen
Over makkelijke antwoorden, halve waarheden en oppervlakkige relaties,
Zodat u diep van binnen uit uw hart mag leven. (…)
Moge God u zegenen met voldoende dwaasheid
Om te geloven dat u de wereld iets te bieden heeft,
Zodat u kunt doen wat volgens anderen niet gedaan kan worden
Om al onze kinderen en de armen gerechtigheid en vriendelijkheid te brengen.
Wat is nou het kenmerk van zo’n stommiteit? Het belangrijkste is toch wel dat je er met hard werken niet komt. De dwaasheid moet zo groot zijn, dat je als vanzelf gaat bidden. Ten tweede is het onmogelijk om die dwaasheid in je eentje van de grond te krijgen; je hebt elkaar nodig, of je nu wilt of niet.
Ik begon God te bidden om zo’n dwaasheid. Uit ervaring weet ik dat dit de meest avontuurlijke gebeden zijn. Met dat ik begon te bidden, begon het te borrelen. Ik begon op te schrijven wat ik voelde toen ik dit bad en dit zijn de woorden die ik schreef: verwachting, angst, vrees, hoop, blijdschap, uitzien naar, verlangen, spelen, verbinden.
Op een zonnige zaterdagmiddag zat ik nietsvermoedend bij iemand in de moestuin. Hij zei: ‘Wist je dat er alleen al in Utrecht 4000 illegalen wonen? En dat de jongen die jullie heeft geholpen in je tuin, daar sinds deze week ook bij hoort – hij heeft geen verblijfsvergunning gekregen.’ Ik weet niet waarom, maar deze zin sloeg bij mij in als een bom. Sinds die zaterdagmiddag sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. Ik had al even niet geknield, maar nu moest ik wel knielen. Ik heb nog geen flauw idee wat nu de bedoeling is (we zijn net weg verhuisd uit Kanaleneiland) en weet ook niet of ik er zin in heb – die 4000 illegalen in mijn hoofd.
Maar he, ik ben gezegend met dwaasheid – dus ik kijk uit naar het avontuur dat zich ontrolt.
Bid jij mee om Goddelijke dwaasheid?
Mirjam van der Vegt is auteur, stiltetrainer en Tear-ambassadeur. Haar blog verscheen eerder op de site van Tear.
Foto: Bemind Fotografie
Praatmee