“Eén keer sprak ik voor een groep tijdens de Gaza-oorlog. Sommige mensen in het publiek hadden T-shirts aan met daarop de leus: ‘bevrijd Hamas’. Aan het eind van mijn verhaal kreeg ik een staande ovatie. Toen deden ze hun shirts uit en ze zeiden tegen me: het spijt ons zo, we begrepen het niet. Mijn antwoord was: doe je shirt maar weer aan, maar dan wel graag binnenstebuiten.”

Kay Wilson is een markante vrouw met een groot gevoel voor humor. Maar achter de lach schuilt een diepe pijn. Kay groeide op in Londen, en op haar twintigste verhuisde ze naar Israël. Ze werkte daar enkele jaren als gids, en leidde toeristen rond in het land. “Ik was verliefd geworden op het land, het volk en de geschiedenis. Dat wilde ik doorgeven aan anderen. Ik maakte me ook grote zorgen over het toenemende antisemitisme. Mijn doel was om het aan mensen uit te leggen en te laten zien, om zo antisemitisme tegen te gaan.”

Al snel gaat het gesprek over de aanslag op 18 december 2010, de dag die haar leven voorgoed zou veranderen. De wereld van Kay is verdeeld tussen voor en na die dag. Een Amerikaanse vriendin van Kay, Christine Luken, was een lang weekend op bezoek in Israël. Ze gingen samen wandelen in de natuur, niet ver van Jeruzalem. Ineens zagen ze twee Arabische mannen vlakbij hen, die in het Hebreeuws vroegen om water. Kay voelde zich bedreigd en probeerde samen met Christine snel weg te lopen. Maar het was te laat. Voordat ze het goed besefte, werd Kay op de grond gegooid, en zag ze Christine in dezelfde houding liggen.

De mannen haalden enorme gekartelde messen uit hun binnenzakken. “Na minuten die uren leken te duren, bereidde ik me voor om onthoofd te worden. Opeens voelde ik een scherpe pijn in mijn rug. De terrorist plofte keer op keer het mes in mijn lichaam. Ik dacht: ik ben 46 jaar oud, en ik word vermoord. De pijn was onbeschrijfelijk, maar ik bleef onbeweeglijk liggen, zodat het leek alsof ik dood was.”

Dertien keer werd Kay gestoken met het mes. De laatste messteek was amper 4 millimeter van haar hart. Kay werd voor dood achtergelaten. Strompelend en kruipend wist ze maar liefst anderhalve kilometer te overbruggen, waarna ze ontdekt werd door een Israëlisch gezin die onmiddellijk de politie belden. Meteen werd ze naar het ziekenhuis gebracht, waar ze geopereerd werd door een Arabische chirurg. Christine Luken werd pas de volgende dag gevonden, zij was vermoord.

“Ik ben een vriendin verloren, mijn gezondheid en mijn beroep als gids. Ik ben afgevallen, ik slaap nauwelijks meer, ik ben mijn routine kwijt, en mijn vermogen om mee te draaien in de samenleving. Ik ben mijn behoefte aan contact met anderen kwijt, ik ben mijn onschuld kwijt. Ik heb dingen gezien die niemand ooit zou mogen zien. Dat litteken verdwijnt nooit meer. Maar ik wil mijn ervaring toch gebruiken ten goede. Ik waardeer des te meer dat ik nu leef, want ik ben me er constant van bewust dat dit mijn laatste minuut kan zijn. Ik heb geleerd om me niet overal druk over te maken."

Kay Wilson is één van de sprekers tijdens het Israëlcongres op dinsdag 6 november in Nijkerk met het thema ‘Vrede tussen Israëli’s en Palestijnen: is het mogelijk?’. Klik hier voor meer informatie en om aan te melden.