Irene werkte gedwongen in de prostitutie: “Ik riep God vaak om hulp”
"Ik was geboren als een hoer en alleen daarvoor geschikt, zei mijn vriend. Ik was bang en deed mijn best hem niet kwaad te maken. Mijn leven was een hel en elke dag hoopte ik dat ik niet meer wakker zou worden." Toen Irene 43 jaar was, werd ze vanuit Oost-Europa verhandeld naar Amsterdam. Jarenlang werkte ze gedwongen in de prostitutie.
"Ik kom uit Oost-Europa. Mijn leven was moeilijk daar, ik verloor al vroeg mijn ouders en zonder familie en werk belandde ik op straat. Daar kwam ik Eva tegen, ze was vriendelijk en we raakten bevriend. Ze kende allerlei mensen en kreeg de kans om naar het Westen te gaan. Ze beloofde contact te houden.
Eva vertrok en ik hoorde pas anderhalf jaar later weer van haar, ze vertelde me dat ze in Amsterdam werkte en nodigde me uit. Ze had een goede baan voor me op de bloemenmarkt. Ik had geen geld of paspoort om te reizen maar dat was geen probleem. Eva zou betalen voor de reis en alle papieren. Ik dacht er over na, besloot de stap te wagen en stapte in de auto van haar vriend."
Opgesloten
Op het moment dat Irene in de auto stapt gaat het mis. Ze wordt meegenomen naar Polen waar ze wordt opgesloten op een afgelegen plek. Irene: ‘Ik werd alleen gelaten, er was geen eten en nauwelijks water. Na twee weken kwam er een groep mannen. Ik werd door hen misbruikt en uiteindelijk, na een afschuwelijke nacht, met een vals paspoort en een hand vol kalmeringsmiddelen op de bus gezet. Ik was zo bang. Na een lange reis kwamen we op onze eindbestemming; ik was in Amsterdam.
Ik werd meegenomen naar een huis, kreeg wat te eten en dronk veel wodka om mijn angst te onderdrukken. Daarna gingen we naar de Kamer van Koophandel, ik moest Nederlandse papieren ondertekenen om te kunnen werken. Ik had geen idee wat er stond, niemand legde het uit, ik tekende gewoon en direct daarna gingen we naar de Rosse buurt. Tot mijn ontzetting hoorde ik dat ik daar ging werken. Ik had een grote schuld en het tijd werd om te betalen."
Mishandeld op de Wallen
"De eerste weken waren afschuwelijk. Ik kende niemand en was doodsbang. Ik werd bedreigd en mishandeld. Er kwamen nog meer vrouwen en meisjes, sommigen heel jong. Ik werkte minimaal 12 uur, sliep een paar uur en ging dan weer werken."
Na een paar jaar kwam er een klant die Irene veel aandacht gaf. "Ik werd verliefd en kreeg toestemming om met hem mee te gaan, ik kreeg weer hoop! Achteraf denk ik dat ik gewoon werd doorverkocht." Irene hoopte op een mooie toekomst, maar dat veranderde snel toen ze minimaal 500 euro per dag voor haar ‘vriend’ moest verdienen.
"Als ik te weinig geld had was hij heel gewelddadig. Hij legde dan uit dat hij me sloeg omdat hij van me hield. Na een tijd ga je dit geloven, heel bizar. Als hij me niet sloeg dan vroeg ik me af of hij nog wel van me hield. Ik probeerde mijn best te doen om hem niet kwaad te maken. Ik zag er heel slecht uit en soms werkte ik meer dan 15 uur per dag. Ik kreeg weinig eten maar wel veel alcohol, dat was mijn manier om te overleven.
God?
Toen mijn ‘vriend’ een vrouw bleek te hebben gingen mijn ogen open, dit had niets met liefde te maken. Ik besloot ervan door te gaan met een andere man en nadat deze relatie ook uit ging besloot ik te blijven werken voor mezelf. Het werd steeds moeilijker, ik dronk veel en ging steeds minder verdienen.
Ik ben gelovig opgevoed en riep vaak naar God om hulp, Hij was de enige die me kon helpen. Ik werkte nog steeds met een vals paspoort en was bang dat ik grote problemen zou krijgen. Op een avond hoorde ik in mijn kamer Gods stem zeggen dat Hij me zou helpen. Ik was bang dat ik hallucinaties had en gek werd. Maar de volgende dag kwamen er straatwerkers aan mijn raam die aanboden me te helpen."
Woedend
"Toen ze weg waren kwam de zoveelste klant binnen en ineens werd ik woedend. Waarom verkocht ik mijn lichaam en was dit allemaal met mij gebeurd? Waarom kwamen er mannen om seks met mij te hebben? Waren we allemaal gek geworden? Ik was woest en schopte de klant de kamer uit. Ik greep al mijn spullen bij elkaar en stormde de straat uit, ik wilde weg!
Toen was ik klaar voor hulp en ging ik naar Scharlaken Koord. Het heeft jaren geduurd mijn leven weer op orde te krijgen en ik ben nog steeds bezig met verwerking. Maar dankzij alle hulp die ik kreeg kon ik verder, alleen had ik het nooit gered. Ik heb het gehaald, ik ben vrij."
Irene is boos dat de Wallen nog steeds bestaan. "Elke vrouw wil iemand die van haar houdt maar echte liefde is niet te vinden in de Rosse buurten. Daar is alleen maar duisternis. Het wordt tijd dat de samenleving wakker wordt en ziet wat er echt gebeurd op de Wallen; dwang, misbruik en geweld. Waarom kijken jullie weg en laten jullie dit gebeuren? Waar is jullie waardigheid?"
De naam ‘Irene’ is gefingeerd. Scharlaken Koord biedt al meer dan 30 jaar hulp aan vrouwen die werken in de prostitutie. Kijk hier voor meer informatie.
Praatmee