Tijdens het feest op vrijdag 5 oktober had ze een live-verbinding met haar vader, waarbij ze hem interviewde over het leven aan boord. “De laatste keer dat ik in Nederland was, was ik nog maar klein”, lacht ze. “Ik herinner me de speeltuin nog.” Samen met haar broer (nu 20 jaar) groeide ze op aan boord. Dat haar jeugd anders was dan veel andere kinderen, besefte ze niet. Ze was gelukkig, mede door zo dichtbij haar vader en moeder te kunnen opgroeien.

“Ik vond het leven van kinderen die in een huis aan land woonden juist bijzonder”, zegt ze. Tot haar 12e verbleef Carys op de Anastasis, waar ze gewoon naar school kon gaan. Van haar 12e tot haar 18e woonde ze op de opvolger van de Anastasis, de Africa Mercy, waarna ze ging studeren. “Op mijn 22e kwam ik weer terug aan boord, en mocht ik me een jaar bezighouden met counseling en geestelijke ondersteuning van met name de jeugd. Er wonen zo’n 50 tot 60 kinderen op het schip.”

Voor Carys was dat een belangrijke reden om terug te komen: “Ik ben ook kind geweest aan boord. Ik wilde deze kinderen laten weten dat ze waardevol zijn. Dat ze gezien worden en onderdeel zijn van het team. Niet dat ze alleen maar hier zijn, omdat hun ouders ook hier zijn. Ik breng hen en mijzelf in Zijn licht.”

Het geeft haar veel voldoening om zo van betekenis te mogen zijn. Als geestelijk verzorger heeft ze ook patiënten mogen bijstaan. Met een aantal van hen is ze nog bevriend. Zo ook Blessing, die ze ontmoette toen ze zelf 13 jaar oud was. “Voor die tijd ging ik nog niet veel bij de patiënten kijken”, vertelt ze. “Op mijn 13e besloot ik dat ik bevriend wilde raken met patiënten, dat ik meer over hen wilde weten en wat het werk inhoudt van Mercy Ships, maar ook wat mijn vader en moeder doen.”

Familie Parker, van links naar rechts: Carys Parker (23), Gary Parker en zijn vrouw Susan, plus Wesley Parker (20).  

Vleesetende ziekte
Beneden op het ziekenhuisdek kwam ze de 9-jarige Blessing tegen die leed aan een zogenaamde vleesetende ziekte. “Ze had geen lippen”, zei Carys. “Om haar en haar moeder elke dag te zien, dat was zo’n ongelofelijke inspiratie. Ze waren altijd hoopvol, gaven niet op, waren altijd blij. Ik bedacht mij toen: als mij dat zou overkomen, zou ik bitter en verdrietig worden. Zij niet. Zij accepteerden het, en kozen ervoor hun vertrouwen te stellen in de almachtige God. Zelfs zonder lippen, was Blessing nog in staat om te lachen. Met haar ogen.”

Blessing
Blessing bleek een grote zegen te zijn voor Carys, die op dat moment door een moeilijke fase in haar leven ging. “Ik voelde me buitengesloten van mijn vriendengroep. Toen ik het geloof van Blessing en haar moeder zag, wist ik het zeker: Er is een God die de harten aanraakt. Vanaf dat moment wilde ik ook een relatie met deze God.” Met Blessing, die van Carys' vader nieuwe lippen kreeg, raakte ze bevriend. “Mijn familie geeft haar financiële ondersteuning, zodat ze haar school kan afmaken. Ik hoor soms hoe het gaat bij haar op school. Ik heb haar vijf jaar niet gezien, maar we hebben wel contact via Facebook”, vertelt ze.

Hoop
Carys’ vader, die al meer dan 30 jaar als vrijwilliger MKA-chirurg is bij Mercy Ships, is voor haar een groot voorbeeld. “Hij heeft mij geleerd dat schoonheid van binnen zit. Dat iedereen het recht heeft om mens te zijn. Door zijn ogen leerde ik compassie en liefde voor deze mensen. Ik ben dankbaar hoe hij de wereld ziet. Ja, er is een enorme behoefte aan hulp, maar hij ziet de behoeftigen met hoop. Hij heeft ons geleerd nooit op te geven. God is aan het werk. Ook in situaties, waarin wij geen uitweg zien.”


Chirurg Gary Parker aan het werk: “Hij heeft mij geleerd dat schoonheid van binnen zit."

“Hij zegt ook altijd: als een patiënt niet wil geloven dat hij geliefd is, dan maakt het niet uit of hun uiterlijk verbetert door de operatie. Het gaat om de pijn en de misvorming die mensen van binnen dragen”, aldus Carys. “Mijn vader biedt zorg aan de buitenkant, ik zorg daarom voor de ‘tumoren van het hart’. Ik wil patiënten laten weten dat ze er mogen zijn. Al voor de operatie. De pijn van binnen mag dan misschien niet zichtbaar zijn, zoals de tumor aan de buitenkant. Ik zie het wel, en laat ze weten dat ik er voor ze ben...”

Inspiratiebron
Ook haar moeder, die senior geestelijk verzorger is aan boord, is een grote inspiratiebron voor Carys. “Vooral als ik eraan denk wat ze had kunnen hebben, als mijn vader als chirurg had gewerkt in een ziekenhuis. Ze is niet aangetrokken tot materiële zaken, zoals zoveel mensen. Ze had een leven in weelde kunnen hebben, met het prestige wat daarbij komt. Toch doet ze wat ze nu doet elke dag met een lach op haar gezicht. God geeft haar daarvoor kracht.”

Moederfiguur
Volgens Carys is haar moeder een moederfiguur voor alle bemanningsleden, die vaak hele verschillende culturele achtergronden hebben. "Zij slaat bruggen en zorgt ervoor dat ze zich gewaardeerd voelen en gehoord. De manier waarop zij bovendien onderwijs geeft, inspireert mij. Ze is een vrijmoedige spreker en een krachtige lerares."

Niet iedereen die bij het ziekenhuisschip aanklopt, kan geholpen worden. “Er is een screening”, zo laat Carys weten. Ze vindt het persoonlijk een van de moeilijkste dingen om te doen: mensen wegsturen, die niet (meer) geholpen kunnen worden. “Dat is hartbrekend.” Voor een jaar lang behoorde het tot haar takenpakket om mensen die niet in aanmerking kwamen voor een operatie, van het schip af te begeleiden. "Het brak mij”, zegt ze. “Ik heb in die periode veel gehuild.”

Moeilijk en mooi
Zoveel armoede en ellende zien, het laat wel z’n sporen achter op je hart, meent Carys. “Dan is de vraag wat je ermee doet. Verhard je je? Keer je je af? Of laat je de ellende je hart breken om vervolgens de handen uit de mouwen te steken?” Volgens Carys is dat het moeilijke gedeelte en tegelijkertijd het mooie gedeelte. Dat geldt ook voor het leven aan boord. “Om 24 uur per dag met 400 vrienden uit 45 verschillende landen samen te leven, kan heel leuk zijn, maar soms ook overweldigend. Je moet in staat zijn te vergeven, geduld te hebben en wijs te handelen”, lacht ze. Ze vertelt het wonderlijke verhaal van een patiënt die eens twee zusters ruzie zag maken. Hij bedacht: “Die christenen zijn niet veel anders dan wij.”

De volgende dag zag hij hoe de ene zuster de ander vergeving bood. Dat intrigeerde hem. Hij vroeg om de Bijbel, en kwam kort daarna tot bekering. “Mooie verhalen zijn het”, aldus Carys. “Verhalen van hoop die een licht schijnen in de duisternis. Bij Mercy Ships gaat het echter niet om evangelisatie. Anders denken mensen dat ze zich eerst moeten bekeren, voordat ze voor een operatie in aanmerking komen. Wij verspreiden het evangelie, door wat wij doen. Door ons handelen”, aldus Carys.

Resultaten Mercy Ships
In 40 jaar tijd heeft Mercy Ships al duizenden mensen geholpen, door het bieden van veilige, betaalbare chirurgische zorg. Jaarlijks sterven 17 miljoen mensen omdat ze geen operatie kunnen krijgen. Dat is meer dan het aantal sterfgevallen door aids, malaria en tuberculose bij elkaar. Toch ziet Carys verbetering. Ze vertelt hoe Mercy Ships ook chirurgen en verpleegkundigen opleidt. “Daarbij leren we de bevolking hoe ze een ziekenhuis moeten opzetten en leiden. Het doel van mijn vader is om helemaal out of business te raken”, aldus Carys. “Hij heeft nu al veel minder patiënten die aankloppen voor gespleten -lipoperatie, want de chirurgen die hij heeft opgeleid, kunnen dat nu zelf.”

Toch is er volgens Carys nog letterlijk een dorp nodig om aan de vraag naar hulp te voldoen. “It takes a village to run a ship”, zegt ze met een knipoog. “We hebben meer mensen nodig dus”, aldus Carys. "Dit kunnen we (nog steeds) niet alleen doen." Daarom roept ze ook iedereen op die vrijwilligerswerk wil doen op Mercy Ships om vooral te solliciteren. "We hebben iedereen nodig, van kok tot schoonmaker. Iedereen is even belangrijk.”

Zelf is ze nu weer terug op het vasteland. Met pijn in het hart verliet ze het schip om theologie te gaan studeren. “Als je vertrekt, dan komt iedereen je uitzwaaien. Zelfs de mensen waar je niet mee omgaat. Ik zag ze allemaal bij elkaar in de haven. Ik huilde toen ik weg ging. Mijn hart zal altijd verbonden zijn met het schip”, zegt ze. “Mijn hoop is om de opleiding succesvol af te ronden en om geld in te zamelen, zodat ik in mijn eigen levenshoud kan voorzien. Dan kom ik zeker terug”, zegt ze.

Vlogs
Carys Parker maakte tientallen vlogs over haar tijd aan boord! Bekijk ze op via deze website en lees hier meer over het werk van Mercy Ships.