Waar doe ik het voor?
Het leven van een tekstschrijver is best eenzaam. Een zolderkamertjesbestaan. Ik zou hierover kunnen klagen, maar dan overdrijf ik. Want ik heb geen zolderkamertje, maar een pracht van een werkkamer met uitzicht op de tuin. En eenzaam ben ik ook niet, want het komt best vaak voor dat ik de provincie uit mag voor een ontmoeting met een klant of zelfs met meerdere aardige mensen die mij willen spreken over een mooie opdracht.
Ik klaag niet dus. Maar wat altijd wel vreemd is, is dat ik mijn teksten wegstuur, met op gepaste afstand een factuur erachteraan en dat ik vervolgens niet weet wat mijn teksten nou precies doen. Tuurlijk, de klant is tevreden, eerder lever ik een tekst niet af, maar wat doet zo’n rijtje zinnen nou? Wie leest het en verandert erdoor? Die brief waarin ik vraag om een donatie voor een prachtig project? Die meditatie in dat vrouwenblad? Dat artikel waar ik zo op heb zitten zweten? Zijn er mensen die mijn verhaal hebben uitgelezen? Of zijn ze na twee alinea’s maar snel gestopt? Hebben ze een traantje weggepinkt? Hun portemonnee gepakt? Of hun Bijbel? Zijn ze gaan bidden? Geloven zelfs?
Op Facebook kun je nog je ‘likes’ tellen, maar van mijn artikelen en verhalen hoor ik niet vaak iets terug. Wel eens, maar niet vaak. Daarom was ik pas best blij met dit berichtje:
Afgelopen jaren enkele stukjes van je gelezen; Boeiend, inspirerend, vertroostend en ook herkenning gevonden. Dat heeft me in mijn persoonlijk leven alsook in mijn functies goed gedaan.
Sjonge… Dat vind ik mooi. Dat mijn teksten echt wat doen met iemand. De schrijfster in kwestie is verpleegkundige, las ik, dus dat betekent dat ik haar heb gesteund in het zware werk dat ze doet. Dat stemt mij zeer dankbaar.
Laatst mocht ik zes verhalen schrijven voor 3xM. Ze waren opgetekend door ‘werkers in het veld’ en ik mocht ze mooi maken voor publicatie. Uit al die verhalen bleek dat de tv-programma’s van 3xM levens hadden veranderd. Zo was een eenzame herdersjongen, zonder familie, dankzij een herkenbaar verhaal op tv bij nazorg terecht gekomen. Daar kreeg hij voor het eerst in zijn leven een luisterend oor en durfde hij te kiezen voor een andere toekomst.
Of die vrouw in Centraal-Azië die maar geen contact kreeg met haar schoondochter. Dankzij een programma over het kidnappen van bruiden ging ze inzien hoe bang haar schoondochter was geweest. Toen kon ze het gesprek met haar aangaan.
En de verfilming van het verhaal van Amit en zijn vrouw die ervoor kozen van hun gehandicapte kind te houden en hem niet te verstoppen, een zeldzaamheid in Bangladesh. Het programma maakte veel los in het land en gaf ouders van gehandicapte kinderen de moed om te vechten voor hun gezin.
Dankzij het lezen van al die reacties op de tv-programma’s van 3xM weten we: er veranderen levens, er vinden bekeringen plaats. Mensen ontvangen rust, toekomst, liefde, geloof. Alle hardwerkende programmamakers en andere harder werkers in binnen- en buitenland weten dankzij deze verhalen gelukkig waar ze het voor doen.
Praatmee