Waarom is het belangrijk om na te denken over de vraag over hoe je Gods Woord en kernwoorden uit geloof doorgeeft aan kinderen?
“Allereerst is het een aan ons gegeven opdracht. In de Bijbel wordt het Joodse volk aangespoord om hun geloof door te geven aan het volgende geslacht. Ten tweede, als je als ouder in bezit bent van een prachtige schat, dan zou je die toch dolgraag willen delen met je kinderen? Als je alleen de Bijbelse boodschap wilt doorgeven om je kinderen 'keurig, christelijk' op te voeden, is er iets mis. Bovendien kan juist erover praten, ervoor zorgen dat het geloof bij jezelf meer en meer gaat leven. Het zal niet de eerste keer zijn dat opvoeders al vertellend gegrepen worden door dat wat ze vertellen. Daarom is het zo goed om te doen wat de Heere van ons vraagt.”

Wat zijn hierbij valkuilen?
“Eén van de grootste valkuilen is kinderhoofden volproppen met kennis, zodat ze zoveel mogelijk van het christelijk geloof weten. Daar zit een hele mooie kant aan, want de inhoud van de Heidelbergse Catechismus is prachtig. Ik kan het dan ook alleen maar toejuichen als die rijkdom aan de volgende generatie wordt doorgegeven. Maar laten we niet tevreden zijn als onze kinderen keurig een psalmvers kunnen opzeggen. Geloofsopvoeding is meer dan alleen kennisoverdracht. Wat zou het mooi zijn als we meer en meer de taal van het hart leren spreken.”

Waar liggen de grootste kansen?
“Een kinderziel is heel gevoelig voor indrukken. Als kinderen roepen om gevoel en ervaring, doet dat een appel op hun ouders. En dan kan het goed zijn om eens te kiezen voor een lied in plaats van het voorlezen van een Bijbelgedeelte. Onlangs was ik op een christelijke conferentie en daar vertelde een Duitse theoloog dat traditie niet betekent dat onze kinderen kopietjes van hun ouders worden. Het is niet de bedoeling dat mijn kinderen meer en meer op mij gaan lijken. Het gaat erom dat ze op de Heere Jezus lijken.”

U heeft zes kleinkinderen. Hoe gaat het er bij hen thuis aan toe?
“Het valt mij op dat mijn generatie van huis uit veel minder heeft meegekregen om als kind hardop te bidden. In de gezinnen van mijn kinderen gaat men daar veel onbevangener mee om. Ze nemen geen genoegen met een stukje uit de Bijbel lezen om na het dankgebed vervolgens over te gaan tot de orde van de dag. Ze praten erover door. Niet alleen op vaste momenten. Die gesprekken gaan door tijdens het hardlopen met papa of het helpen van mama in de keuken. Die spontane gesprekken leveren vaak gouden momenten op en die momenten bereik je vaak niet met ijzeren hand.”

Hoe houden kerkenraad, leidinggevenden of ouders ‘grip’ op het doorgeven van het Evangelie?
“Er zijn vaste momenten als eredienst en catechese. Ambtsdragers doen er heel verstandig aan om geloofsopvoeding ook op die plaatsen op de agenda te zetten. Je leert het niet uit een boekje. Ook ontmoetingsavonden over opvoeding kunnen mensen aan het denken zetten en stimuleren om er thuis actief mee aan de slag te gaan.”

Kater wijst ook op de meerwaarde van een jeugdvereniging. “Een jongere kan het leven zonder leeftijdgenoten enorm zwaar vinden. Wat is het dan mooi dat er een jeugdhonk is waar jongeren over allerlei zaken met elkaar kunnen bomen. Juist op een plek waar niet alleen maar geestelijke activiteiten plaatsvinden. Het gaat erom dat er ruimte is voor ontmoeting en jeugdleiders een luisterend oor hebben en op sommige momenten handreikingen kunnen meegeven. En natuurlijk zijn er dan ook momenten waarbij het Woord opengaat.”

Tijdens het symposium van Evangeliestek geeft u een workshop. Wat wilt u uw toehoorders vooral meegeven?
“Eén van de vragen die aan de orde komt is: Hoe houden we als kerkenraad, als leidinggevenden of als ouders ‘grip’ op de inhoud van de vertellingen en de verwerkingen? Dit klinkt heel beleidsmatig. Alsof kerkenraden jongeren binnen de lijntjes moeten houden. Maar zo is het niet bedoeld. Grip houden is allereerst een zaak van het hart. Gepraat over beleidsplannen voor jeugd is niet zinloos, maar wel als liefde voor onze jongeren ontbreekt. Het mag natuurlijk niet zo zijn dat jongeren aan de leidinggevenden in de kerk niet merken dat zij aan hen denken. Daar zit iets oneigenlijks in. Als je van jongeren houdt en ze het beste gunt, zal die toon de muziek maken. Dat voorkomt krampachtigheid.

Vraag jezelf ook af waarom je als opvoeder, ambtsdrager of docent grip op jongeren wil hebben. Moet ons dat een veilig gevoel opleveren zodat ze het juiste kerkelijke pad bewandelen of is het in het verlangen dat jongeren de schat van het Evangelie mogen ontdekken? We mogen hen mooie waarheden vertellen en tegelijkertijd blijven bidden om het werk van de Heilige Geest en het uiteindelijk van Hem verwachten!”

Bekijk onderstaande video en lees hier meer over het symposium van Evangeliestek: