Jezus en de dictatuur van het denken
Een groot obstakel bij meditatieve aanbidding is onze opdringerige gedachtenstroom. Hoe meer we deel willen hebben aan Gods rust, hoe meer de onrust tussen onze oren toeneemt. Het lijkt tamelijk onmogelijk om te “stoppen met denken” of tenminste onze gedachten naar stiller vaarwater te voeren. Dit komt omdat we nu eenmaal voortdurend bezig zijn met denken over van alles en nog wat. Het is een automatisme dat zo dominant in ons verankerd is, dat we onze ratio als onze identiteit beschouwen; “wij zijn ons brein”.
Gevolg is, dat we ons eigenlijk niet kunnen voorstellen gedachteloos te zijn, ook al zijn we dat een belangrijk deel van onze tijd wel degelijk. We zijn gedachteloos in een essentieel deel van onze slaap. Het deel dat we nodig hebben om te herstellen van onze vermoeiende denkprocessen. Komen we om een of andere reden niet aan die diepe slaap toe, dan gaat het rap bergafwaarts met ons. Dat manifesteert zich vooral, doordat het tussen onze oren gaat malen. Ons gedachteleven slaat dan op hol met alle gevolgen van dien…
Eigenlijk duidt het onvermogen om ons denkwerk tot rust te brengen al op een zekere rationele overbelasting, die kenmerkend is voor onze hectische samenleving. Ons denkvermogen geldt als het hoogste goed en van kinds af aan worden we gestimuleerd om onze rationele vermogens tot het uiterste te ontwikkelen.
Ook in de christengemeenschap staat het denkvermogen zeer hoog aangeschreven. Het is zelfs zo, dat menigeen het denken ziet als een solide bolwerk tegen aanvallen uit duistere hoek: “als ik stop met denken, dan ben ik een willoos speeltuig voor de boze”. Velen van ons zijn eigenlijk als de dood voor gedachteloosheid. Want dan zijn we “leeg” en worden we geheid door het kwade gevuld.
Dit is een kanjer van een misvatting, gevoed door angst. Ingegeven door het idee, dat we onze gedachten zijn. We dienen ons dan af te vragen of we wel geloven dat God door zijn Geest in ons leeft. En als dat zo is, waar zetelt God dan?
Die intieme verbinding met God vindt niet plaats in ons hoofd, al kan ons denken daar vol van zijn. Gods Vrede wordt vooral beleefd in ons binnenste, in het hart dat door Jezus’ bloed gezuiverd is van besef van kwaad.
We kunnen mooie gedachten koesteren over onze geliefde. Maar pas als geliefden met elkaar verenigd zijn, dan is er een heerlijke vrede. Deze vrede, dit Shalom, is wat God Zijn kinderen geschonken heeft. Hij heeft die Vrede voor de gelovigen tot stand – en binnen bereik gebracht in het offer van Zijn Zoon Jezus Christus.
Het is Zijn altoosdurend Vrederijk, waar we bewust deel aan kunnen hebben. Maar hoe dan toch? Niet door moeizame oefeningen. Niet door die staat van bewustzijn door eigen inspanning te bereiken. Niet door onze gedachten in positieve richting te duwen.
Shalom wordt slechts ons deel in overgave aan de Allerhoogste. Door in ons hart, onze binnenkamer, te vertoeven in plaats van in ons hoofd. En door niet op onszelf - maar in intense aanbidding op ontmoeting met onze Geliefde gericht te zijn. De herrezen Heer nodigt ons uit: “komt tot mij een ieder die vermoeid en belast is … komt allen tot mij wie dorst heeft … mijn vrede geef ik u”. Het is slechts een kwestie van gehoor geven aan deze uitnodiging in geloof dat Jezus het waargemaakt heeft. Laat je maar volstromen met dat levend water en laat je door God beademen. Roeach; Adem en Geest.
In een Spaans dorpje, aan het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, runt de Oasis Trails gemeenschap een kleine herberg. Het is een gemeenschap van gelovigen, die de gasten zowel praktisch als geestelijk met Jezus, het Levende Woord, in contact wil brengen. Heel praktisch en betrokken, op een manier die bij de gasten past. Lees hier meer over de Oasis Trails.
Praatmee