Hij gaf na de dienst aan dat hij het lastig en spannend vindt om zijn geloof te delen en dat hij het daarom dus ook niet doet. Een week of zo daarna kwam hij vol enthousiasme thuis. Hij had met een vriendje van school, Karel*, over God gesproken. Hij had hem uitgelegd dat hij als hij bij Jezus hoort voor altijd zou leven, maar dat als hij niet bij Jezus hoorde, hij voor altijd dood zou gaan. Karel wil graag voor altijd leven, maar hij werd wat somber. Zijn ouders hebben Karel namelijk expliciet verboden om christen te zijn.

Een aantal jaar geleden werkten wij met Operatie Mobilisatie in Kaapstad. We waren daar onder meer betrokken bij het evangeliseren onder Somaliërs. Somaliërs zijn moeilijk te bereiken met het Evangelie: de Somalische cultuur en identiteit zijn onlosmakelijk verbonden met de islam. Wanneer een Somaliër christen wordt, zijn de consequenties enorm. Somalische christenen zijn hun leven niet zeker. Het is voor een Somalische moslim een nobele verplichting om de afvallige te doden. Toch zijn er enkelen die zo’n verlangen hebben naar de waarheid, het leven en God, dat ze de keuze voor Jezus maken.

Zo kwamen wij in contact met Oscar*, een jonge Somalische man. Hij had via internet over Jezus gehoord, en hij wilde heel graag een keer mee naar de kerk. Samen met Levi ging ik hem op een zondagochtend ophalen. Onderweg legde ik Levi uit dat het allemaal in het geheim moest, omdat Oscar anders in gevaar zou komen. De plek waar we Oscar zouden ophalen, was een en al Somaliërs. Oscar sprong snel stiekem in onze auto en dook weg, zodat niemand hem zou zien. Dit alles maakte een diepe indruk op Levi en op mij.
Levi liet het er niet bij...
Levi vertelde aan Karel dat hij net als Oscar in het geheim een christen kon zijn. In het geheim, zonder dat zijn ouders het zouden weten.

Ik heb al eens eerder geschreven over het toenemende gebrek aan godsdienstvrijheid in Nederland. Onze seculiere maatschappij dicteert dat geloof een privézaak is. ‘Wat jij gelooft moet je zelf weten, maar val mij er niet mee lastig’. Je geloof delen met een ander, wordt gezien als een gebrek aan respect voor de ander. Op zich is het niet zo vreemd dat onze seculiere maatschappij dit denkt. Wat verontrustender is, is dat wij als christenen hier helemaal in meegaan.

Volgens mij ligt hier een aantal oorzaken aan ten grondslag: 1. Veel christenen ervaren het Evangelie niet (meer) als een zaak van leven of dood: er bestaat geen absolute waarheid meer en mensen zijn niet verloren zonder Jezus. En er bestaat al helemaal niet zoiets als een hel. 2. Gebrek aan het persoonlijk ervaren dat het Evangelie goed nieuws is. Drukte en afleiding in ons leven maken dat we de volle vreugde en vrede van het Evangelie niet kennen. 3. We zijn bang voor afwijzing en lijden. Wij willen er zo graag bij horen, dat we confronterende gesprekken over geloof, over eeuwig leven en dood angstvallig uit de weg gaan.

Wij hebben nog steeds de vrijheid om het Evangelie te vertellen aan ieder die wil horen en ieder die niet wil horen. Laten we van die vrijheid gebruik maken. De tijd van geheime gelovigen in Nederland is namelijk al aangebroken.

* niet zijn echte naam

Marcus Spronk is directeur Operatie Mobilisatie. Lees hier meer over het werk van OM.