Een gemiddelde kerk anno 2018 is als een organisatie. Constant kijken waar verbeteringen doorgevoerd kunnen worden. We kijken waar onze sterke punten liggen, bekijken de zwakke kanten, maar ook wat kansen en bedreigingen zijn. Maar daar houdt het niet op. De gemiddelde kerkganger is vandaag de dag een controleur of een adviseur. Elke zondag kritisch kijken of het wel aan zijn of haar verwachtingen voldoet. Is de dominee duidelijk genoeg? Is hij duidelijk voor de kinderen? Zingen we de juiste psalmen of liederen? En is de vertaling wel goed?

Helaas kan ik nog wel veel meer noemen. Maar met eerbied gezegd, welke SWOT-analyse zou God maken? Welke kansen zou Hij zien? Of wat zijn volgens Hem de zwaktes? Ik ben bang dat het bij dat laatste zou blijven steken... Zwaktes, zwaktes en nog eens zwaktes.

Het doet mij echt pijn als ik een gemiddelde kerkganger beluister. Of als ik weer eens iets lees in de krant over Bijbelvertalingen of dat soort zaken. We raken er niet over uitgepraat. We kunnen er ruzie over maken en soms zelfs de kerk erom verlaten. We zoeken wel een andere kerk... Genoeg keuze.

Maar waarom draait het in de kerk? Waarom komen we samen als gemeente? Dat is om het 'kale woord' te horen. Datgene wat God tot ons te zeggen heeft. Een boodschap die uniek is. Niet aan plaats of tijd gebonden. Niet onderhevig aan 'modeverschijnselen'. Maar juist voor alle tijden. Een boodschap die schuurt op zijn tijd. Wat scherp is en een rauw randje heeft.

In de afgelopen jaren is er een trend te zien dat de culturele context, de wereld waarin wij leven, belangrijker wordt dan het Bijbelse gezag. We passen de Bijbel aan waar nodig. En die trend zorgt ervoor dat we de Bijbel uithollen. Want wat is dan nog ons fundament? Een Bijbel die we aanpassen waar nodig?

Het onderliggende hieraan is dat wij als mensen gaan bepalen hoe de kerk eruitziet, hoe de kerkdienst eruitziet en hoe de Bijbel eruitziet of eruit gaat zien…

Zeg ik daarmee dat alles per definitie zinloos is? Dat een vertaling er niet toe doet? Of dat we niks mogen zeggen over de invulling van de eredienst? Nee, dat zeg ik niet en dat is ook niet mijn boodschap. Het is uiterst zinvol en belangrijk. Bij elke verandering moeten we kijken of Gods Woord er begrijpelijker en duidelijker door wordt. We moeten niet willen veranderen om het veranderen. Maar veranderen is ook niet per definitie verkeerd. Het gaat om de gedachte die erachter zit.

Het punt wat ik nu wil maken is dat we als kerkmensen meer op de achtergrond mogen staan. Dat we niet altijd onze eigen zin moeten of willen doordrijven. Dat we de Bijbel als gezaghebbend zien en ons niet laten meedrijven door de wereld en de wind die daar waait. Dat we luisteren naar elkaar en proberen iets van elkaar te leren. En bovenal, God mag, nee moet op de voorgrond staan. Laten we Hem Zijn werk doen. Zie de dominee of voorganger als Zijn gezant die het Woord brengt.

Een makkelijke opdracht? Nee, het moeilijkste wat er is. Sla de Bijbel open en lees Galaten 5. De vrucht van de Geest is echter…

Laurens Sok is (online) communicatiemedewerker. Bezoek hier zijn website of volg hem op Twitter.