Al snel kwam ik in de kerk bij de radiomakers terecht: op zondagavond 2 uur lang muziek draaien en presenteren op Salto, de lokale kabelzender, waar elke kerk of organisatie tijd kon inhuren voor uitzendingen. Ik onderzocht wat voor genres er waren in de gospelscene en kwam er achter dat de meeste muziekgenres wel vertegenwoordigd zijn in de gospelhoek. Sterker, in Amerika was de gospelindustrie in bepaalde opzichten groter dan de reguliere. Dat betekende dat artiesten en platenlabels echt heel veel geld konden verdienen met gospelmuziek (en - boeken etc.).

Ik kwam tot de ontdekking dat er veel goede gospelmuziek is en jarenlang was dat ook voldoende voor mij. Ik luisterde gospel, maakte gospel en had geen behoefte aan iets anders. Tegelijkertijd zag ik ook dat veel gospelmuziek meer een marketingproduct was dan een oprecht iets en dat het soms lastig was om te onderscheiden wat de motieven waren voor mensen of organisaties om te doen wat ze deden. Oftewel, niet alles met 'Jezus' er in, was met Jezus er in.

Toen ik zelf in zwaarder weer kwam, miste ik de diepgang van het leven in gospelmuziek. Niet dat er helemaal geen liedjes waren over lijden of pijn of vragen, maar vaak was het nogal gepolijst of gewoon niet realistisch genoeg. Zo kwam ik langzaam maar zeker weer uit bij seculiere muziek. Ik begon weer te luisteren naar mijn oude helden en ontdekte opnieuw waarom ik ook al weer van hun muziek hield.

Het is trouwens zo dat Psalmen in de Bijbel soms ook een verwijzing kennen naar in die tijd bekende liederen, zo vermoed men. Op deze site staat bij de verwijzing naar 'voor de koorleider' en 'op de wijze van' het volgende:
'Algemeen wordt aangenomen dat de liedincipits in de opschriften verwijzen naar incipits van wereldlijke liederen en dat de desbetreffende psalmen dus contrafacten (NB:andere teksten op reeds bestaande liedjes) zijn.'
Dat benoemd hebbende, is dat geen enkel excuus om wel of niet naar seculiere muziek te luisteren, maar ik vond het wel een bijzonder feitje.

Is alle wereldse muziek dan ook gelijk satanisch? Natuurlijk niet. Breekt seculiere muziek dan je geloof altijd af? Hoeft ook helemaal niet. Is alle seculiere muziek dan onschuldig? Dat zeker niet.
Om er naïef tegenover te staan, is echt niet verstandig. Je kunt immers alles onderzoeken en dan kijken wat je de moeite waard vindt om te houden. Voor mij is het van belang geweest om mezelf goed te informeren over artiesten en de dingen die zij uitdragen. Niet iedereen gelooft in de Babylonische symboliek die we zien in clips of gebaren, ik geloof er wel in. Anderen schuiven echt alles weg, hoe duidelijk zichtbaar ook. De waarheid zal ergens in het midden liggen.

Bovenal is het ieders eigen verantwoordelijkheid. Weet je hoe bepaalde muziek je goed of slecht beïnvloedt, dan kan je daar zelf aanpassingen in aanbrengen. Wat mij betreft geldt dat wel alleen voor volwassenen, kinderen dien je te beschermen totdat ze oud en wijs genoeg zijn om zelf keuzes te maken. Als ouder ben je immers voor hen verantwoordelijk als het gaat om wat ze eten, drinken, doen maar ook luisteren. Buiten dat ben ik altijd voor de vrijheid van keuze en meningsuiting.

Ik ken christenen die echt geen enkel seculier lied luisteren en daar genoeg aan hebben. Daar heb ik respect voor. Ik ken er ook die andere keuzes maken, onder wie ikzelf. En als er iemand op bezoek komt die er echt tegen is, dan houd ik daar rekening mee, want het laatste wat ik wil, is aanstoot geven aan medegelovigen die bij mij thuis komen. Als ik alleen ben echter, draai ik soms de pannen van het dak met mijn 'old school hiphop', of een mooi poëtisch lied van Frank Boeijen, een oude Coldplay klassieker of wat oude blues... Klaagliederen, Hooglied en mijn favoriete Bijbelboek Prediker ineen.

Matthijn Doekes is een voormalig gospelrapper en is voor vragen of opmerkingen per e-mail bereikbaar. Bezoek hier zijn weblog.