Onze waarheid is niet altijd Gods waarheid
De laatste 10 jaar heb ik geleerd dat alles in het leven twee kanten heeft. Elk verhaal, elke denkwijze, elk leven kent meerdere waarheden, of halve waarheden. Dat is vrij logisch, zou je kunnen denken. Maar voor iemand als ik, die altijd rechtlijnig is geweest in zijn denkwijze en opvattingen, is het nogal een verandering. Was ik voorheen radicaal en zwart-wit, tegenwoordig zie ik veel meer grijs.
Met name door het werken met daklozen heb ik veel geleerd. Ik heb geleerd dat ieder levensverhaal uniek is en dat er niet slechts één weg is die naar Rome leidt, maar dat er passende hulp nodig is, persoonsgericht en met persoonlijke doelen, omdat niet hetzelfde voor iedereen haalbaar of wenselijk is. Ik heb gezien dat uitgeprocedeerden soms liegen en bedriegen om hier te blijven, maar dat er ook een groot deel is dat wel terug zou willen, maar niet kan, of zo getraumatiseerd is, dat ze een terugkeer niet zouden overleven.
Ik heb gezien dat liefde groter is dan religie, dat God niet in hokjes past en niet eerst eisen stelt voordat Hij liefheeft. Ja, er is één weg naar de hemel, en dat is via de Zoon. Maar God werkt met ieder persoonlijk en weer anders. Er is geen formule, er is geen volledig correcte denkwijze: elke leer heeft weer zijn makke en zijn zegen, of dat nu een reformatorische kerk of een pinksterkerk is. Er is niet één mens die op alle vlakken hetzelfde denkt als de ander. Ik streef op elk doctrinaal vlak de waarheid te vinden, maar mijn opvatting kan ook wel eens veranderen, aangezien ik zelf ook verander en bijleer, volwassener word.
Toch is God waarheid en Zijn Woord ook. Al doende leert men in zijn wandel met Hem, door de raad van ouderen in het geloof, door eigen ervaringen en door het onderzoeken van de Bijbel. Veel dingen in de Bijbel lijken zwart-wit, maar blijken in de toepassing niet zo simpel te zijn als het lijkt. Zo moest ik als christen bepalen of ik mijn eigen verwachtingen en overtuigingen belangrijker vond dan het liefhebben van mensen die hulp nodig hadden. Kun je liefhebben als je voorwaarden stelt? Als je vooroordelen hebt? Of is het zaak om, indien je iemand goed wil helpen, je eigen gedachten, wensen en denkwijze even neer te leggen en uit te gaan van de behoevende, in plaats van je eigen ideeën of eisen voorop te stellen?
Wat niet werkt, is mensen dwingen. Toen ik net bekeerd was, wilde ik dat mijn vrienden zich ook bekeerden. Een vriendin die in zwaar weer verkeerde, belde ik op om te zeggen dat ze nu een keuze moest maken, voordat het te laat was. Het resultaat was, dat ze ophing en me nooit meer zo dichtbij liet komen als voorheen en al helemaal niet open stond voor het evangelie. Eerst gaf ik mezelf nog een schouderklopje, immers ik was radicaal en 'ik had gezegd wat ze moest horen'. Dat zij er dan niks mee deed, daar kon ik niks aan doen. Maar was dat wel Gods manier? Had de Heilige Geest me overtuigd dat ik zo moest spreken? Of was het gewoon de makkelijke weg kiezen, de weg der zelfrechtvaardiging, terwijl God me wellicht vroeg om in stilte met haar te wandelen en te helpen waar ik kon, ondertussen biddend voor haar in mijn privégebeden? Werkte dwang immers ook niet averechts bij mijzelf? De conclusie was, dat ik een vriendin was verloren door dom te handelen en haar niet in haar waarde te laten.
Dat is wel de moeilijkere weg. Liefde verkiezen boven je denkbeelden of gelijk willen hebben. Niet dat ik mijn overtuigingen zo maar overboord zou gooien, integendeel, een mens zonder principes is zoutloos. Echter, zonder liefde gaat een mens dood. Soms letterlijk, meestal gevoelsmatig. Om een opening, een dialoog te creëren, moet er eerst wederzijds respect en een vorm van een relatie zijn, om zodoende iets van elkaar aan te kunnen nemen. Anders wordt het een welles-nietes spelletje, waarbij beide zo hard mogelijk hun eigen standpunt verkondigen en niet verder komen dan dat.
Dat is makkelijk: je roept wat, draait je om en je hebt je plicht gedaan.
Er is zelden een eenvoudige, eenzijdige oplossing voor problemen in het leven. Er is niet een eenduidige oorzaak of een foutloos gedachtengoed. Immers, we zijn mensen en ieder is uniek. Gods waarheid staat boven onze eigen waarheden, maar onze waarheden zijn niet altijd Gods waarheid. Dat kan ook niet; immers Zijn wegen zijn hoger dan onze wegen en Zijn gedachten hoger dan onze gedachten. Oftewel: het is altijd een kwestie van vertrouwen op Hem en open staan voor een andere manier dan je van tevoren bedacht had. Hiervoor heb je wel zelfkennis en een bepaalde nederigheid nodig, maar bovenal het geloof dat Jezus je leidt op je weg, zolang je luistert naar Zijn stem.
Matthijn Doekes is een voormalig gospelrapper en is voor vragen of opmerkingen per e-mail bereikbaar. Bezoek hier zijn weblog.
Praatmee