Ik moet om me zelf lachen. Een oude man op een bankje. ‘Een oude man’, zo noemde de hulpverlener mij, toen hij het ziekenhuis opbelde en met zijn mobiel een filmpje van mij maakte waardoor de dokter daar kon meekijken.

Ik heb niet geprotesteerd. Kon immers ook niet praten. Maar dat ik me dat herinner zegt boekdelen...

Dat is het overigens ook een uitdaging om, als je dan op zo’n bankje zit, van de rust te genieten. Ik heb toch vaak een briefje en een pen bij me om dingen op te schrijven die onderweg in mijn gedachten opkwamen.

Van de rust genieten en niet denken is voor mij eigenlijk onmogelijk. Want zie ik de ganzen dan bedenk ik er een verhaaltje bij. En de planten en bloemen om me heen ontgaan me niet.

Maar ik doe ook iets anders.
En ik vertel je dat niet om een super vrome indruk te maken. Zo vroom vind ik me zelf namelijk niet.
Maar je kunt op zo’n bankje ook bidden.

Voor de planten en dieren heb ik vaak gedankt. En als ik Stadshagen vanaf de bank zie liggen bid ik voor de mensen die daar wonen. Och, er is zoveel om voor te bidden en te danken.

Ik heb wel eens een meditatie gehouden over ‘de binnenkamer’. In de nieuwe Bijbelvertaling is het woord ‘binnenkamer’ niet meer te vinden. Er staat nu: ‘Trek je in je huis terug en sluit de deur’.

Bij mij is dus nu ‘binnenkamer’ en ‘woudkapel’ geworden. Een soort groene binnenkamer.

De NBV-vertaling geeft de bedoeling van Jezus weer. Jezus adviseert om vooral in stilte te bidden.

Ik ben benieuwd naar jullie moderne binnenkamers. Thuis, op je werk, in de natuur of in de auto?

Misschien komt het er niet zo van.
De drukte van het leven....

Ik heb je eerlijk verteld hoe ik op die groene binnenkamer ben gekomen.

Ik had het zelf niet gekozen...

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.

Foto: Facebook/Arie van der Veer