Ik zag hoe twee kinderen werden gedoopt in een bloempot
Ik weet niet of iedereen die mijn blogs leest, gedoopt is. Wat ik wel weet is, dat niet iedereen als kind is gedoopt. Er zijn er vast ook die als volwassene zich hebben laten dopen.
Wij kennen inmiddels in onze gemeente beide doopvormen: groot en klein. En daar ben ik heel blij mee.
Nederland is een land dat zijn wortels heeft in de gereformeerde traditie, maar wereldwijd zijn er misschien wel meer christenen die groot gedoopt zijn.
Gelukkig hebben wij de tijd dat we elkaar daarover in de haren vlogen, achter ons. We erkennen dat beide opvattingen bestaan en geven daar ruimte voor.
Heel belangrijk is dat je weet waarom je je kind laat dopen of waarom jij verlangt om als volwassene gedoopt te worden. In het oude doopsformulier wordt gewaarschuwd dat we niet uit gewoonte of bijgelovigheid de doop moeten laten plaats vinden.
Wie durft te ontkennen dat dat vroeger nog wel eens het geval was? En helaas nog is.
Dopen uit louter traditie.
Ik wil mijn kind laten dopen.
Waarom?
Ik wil volwassen gedoopt worden.
Waarom?
Ik merk, dat dat verlangen om het zelf openlijk in de gemeente uit te leggen ook bij andere plechtigheden steeds meer leeft. Je maakt het bijvoorbeeld bij huwelijksbevestigingen mee. De bruid en bruidegom zeggen ja, maar zeggen ook waarom.
We hadden en hebben daar de formulieren voor.
Oude, waardevolle formulieren, mini-geloofsbelijdenissen. Maar wat zegt het de vrienden en kennissen die niet geloven maar wel voor die plechtigheid naar de kerk zijn gekomen?
Geloven lijkt in onze tijd nog meer dan vroeger te berusten op een persoonlijke keuze. Je doet het niet vanzelf. En ook niet omdat iedereen het doet.
Maar nou toch het verhaal van de bloempot. Nee, geen kleintje, maar wel een van minstens ëën meter hoog. Twee kinderen zijn zondag in die bloempot ondergedompeld. De ouders hadden daarom gevraagd of hun kinderen ondergedompeld mochten worden.
De dominee hield de baby’s met het hoofdje naar beneden. Alsof ze zelf het water indoken. De gemeente hield de adem in. En wat gebeurde er: ze gaven geen kik.
Het deed mij veel. Is dopen niet zoals begraven worden en opstaan? Ik heb nooit zo van die besprenkeling gehouden. Als ik doop gebruik ik veel water. Om toch nog iets van die boodschap te laten zien.
Nou iedereen heeft het gezien. Een groot applaus klonk na de doop van alle kinderen op. En uit volle borst en met grote overgave werd het bekende lied ‘Ik ben die Ik ben’ gezongen.
Oh, wat was het fijn om weer in de kerk te zijn.
En wat dat laatste betreft: die onderdompeling stond al eeuwen in het oude formulier. ‘Zo leert ons de onderdompeling in of besprenkeling met het water’
Maar ik had het nog nooit een dominee zien doen.
En helemaal niet in een witte superbloempot.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee