Ivan groeide op in Moldavië, “een land waar de meeste mensen niets willen weten van God. Onze goden waren onze communistische leiders en zij wilden niet dat we God leren kennen. Ik heb God gezocht, maar ik kon Hem niet vinden. Toen ik een Bijbel in bezit kreeg en eruit las, begreep ik er niets van. In onze woonplaats werd een oma begraven door haar zoon uit Rusland. Hij was de eerste persoon die ik hoorde getuigen over God. Overigens stotterde ik destijds heel erg. In een winkel legde ik minutenlang uit wat ik wilde hebben.”

De Moldaviër legt uit waarom hij het zo opvallend vond dat de Rus getuigde van God. “Op onze school leerden we dat gelovigen laagopgeleid zijn. En de man die over God vertelde droeg een wit overhemd en een stropdas. Dat vond ik heel erg bijzonder: een gelovige die op deze manier gekleed door het leven ging. Voor jullie Nederlanders klinkt dat misschien gek, maar in onze cultuur was dat echt uitzonderlijk. De boodschap die hij deelde op de begrafenis van zijn moeder raakte mij.”

“Later ging ik met deze man in gesprek. Hij zei tegen mij: ‘Als je in de Bijbel leest, met wie heb je dan te maken? Met de Auteur. De Auteur van de Bijbel is God.’ En als Hij je ogen niet opent, zal de Bijbel voor je gesloten blijven. Als Hij je verstand niet verlicht, zal je Zijn boodschap niet begrijpen. Ik vroeg: 'Hoe kan ik het te weten komen?' Hij zei: 'Door te bidden.' Op een later moment ging het niet goed met mij. Toen dacht ik aan zijn advies: ‘Als je meer over de Bijbel wil weten, bid tot God.’ Ik las in de evangeliën en begreep er niets van. Na een half uur ging ik bidden. ‘God, ik geloof niet. Als U er bent, maak het mij duidelijk.’ Op dat moment gebeurde er niets bijzonders.”

Ik las in Marcus 4 over het zaad dat in de aarde viel. Opeens begreep ik de boodschap en ontdekte ik dat ik een hart van steen had. Daarom kon ik de Bijbel niet begrijpen. Huilend bad ik tot God en op dat moment werd die steen weggenomen. Mijn hart werd verlicht en ik was ontzettend blij. Toen ik op weg ging naar mijn werk, belde ik overal aan en vroeg ik mensen om vergeving. ’s Avonds kwam mijn vrouw thuis en vroeg ze wat er met mij was gebeurd. Zij merkte op dat mijn taalgebruik was veranderd.” Een jaar later kwam ook zijn vrouw Maria tot geloof.

Na zijn bekering groeide in het hart van Ivan het verlangen om evangelist te worden. God riep hem naar het Russische eiland Sakhalin. Veel mensen zeiden dat hij beter niet naar Sakhalin kon gaan. Dat is te ver weg. Zelf was hij ook bevreesd: 'zullen mijn dochters daar wel een man kunnen krijgen'? “Voor ons vertrek werden we bang gemaakt door onze omgeving. ‘Er zijn nauwelijks jongeren en ze eten zeewier,’ werd er gezegd. Maar desondanks zijn we gegaan."

Maar de Heere overwon alle vragen en gaf hem liefde in het hart voor het eiland. Inmiddels werkt en woont hij samen met zijn vrouw in de hoofdstad Joezno Sachalinsk. "Op Sakhalin kochten we een huis en op die plek kwamen de christenen uit de omgeving samen. In de loop der jaren groeide onze huisgemeente tot wel 70 mensen. Daarom zijn we op zoek gegaan naar een gebouw, waar we inmiddels alweer een aantal jaren samenkomen.”

Op een dag werd Ivan verschrikt wakker. “Het leek nog steeds nacht, terwijl het toch echt dag zou moeten zijn. Ook hadden we geen elektriciteit meer. Later begrepen we het: ons huis was ingesneeuwd. Kolen om ons warm te houden bevonden zich in een schuur buiten ons huis. Maria en de kinderen hebben een tunnel gegraven. Toen mijn vrouw de schuur bereikte, stortte de tunnel in. De kinderen hebben hun moeder terug de kamer in getrokken. Later heeft een broeder ons geholpen. Als we nog een keer ingesneeuwd raken, hebben we thuis voldoende mogelijkheden om het zeker een jaar uit te houden.”

Op Sakhalin bevinden zich inmiddels tien kerken en huisgroepen. Ivan vertelt over een jongeman die opgroeide in een christelijk gezin in Zuid-Rusland. Hij ontvluchtte zijn familie zodat deze jongen niets meer over God zou kunnen horen. Hij ging aan de slag op een visserschip. Op een nacht ging hij slapen en dreigde zijn schip te kapseizen. De jongen viel uit zijn bed en riep tot God: ‘Als U ons redt, zal ik U dienen.’

Later werd de aanleiding van het ongeluk duidelijk. Ivan: “Normaal gesproken krijgt de kapitein iedere vijf jaar een nieuwe kaart omdat de hoogte van de zeebodem kan veranderen. De kapitein had een oude kaart bij zich en bovendien was de stuurman dronken. Op een ondiep stuk liep het schip vast. Zes uur lang hebben ze vastgezeten. Later werd het vloed en kon het schip weer verder varen. De biddende jongen is tot geloof gekomen en heeft ergens op ons eiland een huis gekocht. In zijn woonplaats deelde hij het Evangelie met anderen en inmiddels staat er een kerk. En zo heeft iedere kerk in onze omgeving een eigen verhaal.”

Stichting Friedensstimme staat voor ondersteuning van christenen in de voormalige Sovjet-Unie bij hun evangelisatie- en zendingsactiviteiten. Zij stelt honderd evangelisten in staat om zich volledig aan evangelieverkondiging te wijden en voorziet hen van lectuur en middelen voor vervoer. Op 6 oktober 2018 organiseert de stichting haar jaarlijkse ontmoetingsdag.