Financiën, kerk én Nederland lijken niet zo heel goed samen te gaan
Laatst vroeg mijn mentor mij hoe het met de kerk ging. Mijn reactie was snel en makkelijk gegeven: Goed! Want het gaat ook goed met de kerk. Nog steeds komen mensen als het ware “thuis” bij re:connect. Natuurlijk gaan er ook nog wel dingen mis. Het komt bijvoorbeeld nog steeds voor dat mensen zich niet gezien of gehoord voelen en dat is erg, maar tegelijkertijd weten we dit en doen we onze stinkende best om dit te veranderen. En stap voor stap lukt dat ook wel.
De tweede vraag die ik toen kreeg was hoe het met de financiën ging. En weer zei ik snel goed. Maar nu ik er zo over nadenk moet ik dat antwoord nuanceren. Het gaat nu goed met de financiën. Er komt genoeg binnen om de vaste maandelijkse lasten te dragen en we zouden zelfs een klein beetje kunnen sparen. Maar ik zeg heel bewust dat het nu goed gaat, want vorig jaar ging het een stuk minder goed.
Het was vorig jaar rond deze tijd dat een grote groep vaste gevers zich om uiteenlopende redenen terugtrok. De meesten vertrokken niet uit de gemeente, maar konden door omstandigheden niet meer geven. In totaal ging het om een daling van zo’n 1.400 euro per maand. Dat is vrij lastig als je een beginnende kerk bent met groeiende vaste lasten.
Net in de maand dat ik full-time zou gaan starten begon de terugloop… en ik kan je zeggen, die full-timer kost serieus geld, een kleine 2.900 euro per maand om precies te zijn. Als dat geld nou allemaal bij mij uit zou komen, dan zou ik echt wel een dansje maken en mij daarna waarschijnlijk ongemakkelijk voelen. Nee, van dat geld hou ik een kleine 1.900 euro over waar mijn pensioen nog vanaf moet. Nog steeds een prima bedrag, begrijp me niet verkeerd, maar ik hoop niet dat je mij arrogant vindt als ik zeg dat ik daar dan ook mijn stinkende best voor doe en er keihard voor werk.
Maar goed, daarnaast huren we een gebouw voor de zondagse vieringen (1.250 euro per maand), een kantoorruimte voor doordeweeks waar ik werk en waar er pastorale gesprekken en teammeetings worden gehouden (275 euro per maand) en dan hebben we ook nog een opslag voor spullen die we niet in het kerkgebouw kwijt kunnen (76 euro per maand). Dan zijn we er nog niet, want we hebben ook nog abonnementen, denk hierbij aan de netwerken waar we deel van zijn, boekhoudprogramma, mediapakketten, licenties en planning tool voor diensten (bij elkaar ca. 200 euro per maand). Dit alles bij elkaar kost de kerk al zo’n 4.700 euro. En dan heb je het nog niet over de kosten van de koffiehoek, re:connect kids en de hashtag.
Wanneer je bedenkt dat er vorig jaar gemiddeld zo’n 5.000 euro per maand binnenkwam toen er opeens zo’n 1.400 euro maandelijks wegviel, dan kan je je wel voorstellen dat wij (het kernteam) ons achter de oren hebben gekrabd… Wat ben ik achteraf dankbaar dat de Baptistengemeente Haarlem (van wie wij het gebouw huren) zo aardig is geweest (en nog steeds) dat wij de achterstand die wij opliepen rustig mogen inlopen.
Eerlijk gezegd heb ik dit nooit eerder gedeeld omdat ik niet wil dat mensen geven uit een gevoel van verplichting of medelijden. Maar ik deel het nu wel, omdat ik geloof dat wij niet de eerste (en laatste) startende kerk zijn die dit soort uitdagingen meemaken.
Financiën, kerk én Nederland lijken niet zo heel goed samen te gaan. Nog steeds zijn er mensen die re:connect thuis noemen, maar bewust niets geven. Niet omdat ze het niet hebben, maar omdat ze gewoon vinden dat ze niet hoeven te geven. En serieus, ik wil niemand aanvallen, maar ik snap dat gewoon niet. Dus voel je vooral vrij om het uit te leggen. En nogmaals, ik heb het hier over mensen die bewust niet geven, terwijl ze het wel hebben. Hoe belangrijk is de community en het wekelijks samenkomen dan voor je?
Wij hebben bij re:connect in de regel geen collecte, zullen we ook niet gaan invoeren. Waarom? Omdat ik wil dat mensen die re:connect thuis noemen zich bewust zijn van het feit dat alles geld kost en dat ze die verantwoordelijkheid willen meedragen. Niet omdat iemand wekelijks een praatje houdt over het geven, maar omdat ze uit eigen beweging willen bijdragen. Ik geloof namelijk echt heel erg in samen verantwoordelijkheid dragen.
Ik heb dit stuk “De andere kant van de medaille” genoemd, omdat ik de tijd rijp heb geacht om die andere kant eens te belichten. Want die ene kant is zichtbaar en helder voor een ieder. In ons geval is aan die ene kant een dynamische jonge kerk te zien waar jong en oud graag komt. Waar gebrokenheid een plek krijgt en waar we ons best doen om iedereen te zien. Deze kant zien mensen en vinden ze prettig. Maar aan de andere kant van die medaille is te zien dat de verantwoordelijkheid die die ene kant mede mogelijk maakt, niet gezamenlijk wordt gedragen. Anders gezegd, we missen de betrokkenheid op financieel vlak waardoor wij ons in het verleden niet konden houden aan onze financiële verplichting en nu aan het inlopen zijn.
Nu zou ik een oproep kunnen doen aan iedereen om iets te geven, maar dat ga ik lekker niet doen. Ik hoop wel dat je even een moment wilt nemen om na te denken.
Als jij naar een kerk gaat en die kerk thuis noemt, bedenk dan even of je ook je schouders onder het financiële stuk heb gezet (indien dat mogelijk is). Serieus, als iedereen die zou kunnen, zijn of haar schouders zou zetten onder het financiële stuk, dan zouden kerken wereldwijd zoveel meer kunnen doen dan we nu voor mogelijk houden.
In ons geval zouden we geen seconde twijfelen om Het Open Huis in Schalkwijk te ondersteunen in hun missie zodat zij nog meer mensen in Schalkwijk kunnen bedienen vanuit Gods Liefde. We zouden dan ook een gebouw kunnen kopen waarvan de deuren misschien wel 7 dagen in de week open zouden zijn, waar mensen kunnen komen om te eten en te drinken, waar er kleding is, etc. etc. Maar daarvoor is het nodig dat we bewust zijn van die andere kant van de medaille en daarom heb ik vandaag de stap genomen om er gewoon over te schrijven.
Ik hoop dat het iemand helpt in zijn of haar proces en dat ik je heb mogen uitdagen om de volgende stap hierin te nemen.
Ga naar de website van re:connect.
Praatmee