"Als aborteur was ik werkzaam in een kliniek in Florida. Ik vond dat vrouwen zelf moesten kunnen beslissen of ze zwanger wilden zijn of niet. Ik hechtte daarbij geen enkele waarde aan de foetus. Het fascineerde me juist om de geaborteerde delen van een ongeboren kindje te checken. Ik keek er alleen maar naar vanuit een wetenschappelijk standpunt, zonder enige emotie."

Toen Aultman zelf zwanger was, ging ze gewoon door met aborteren. "Mijn baby was gewild, hun baby niet. Soms werkte ze ook in een ander deel van de kliniek, waar juist met uiterste inzet wordt gestreden voor het in leven houden van te vroeg geboren baby’s. Die baby’s waren even oud en groot als de ongeboren kindjes die ik aborteerde en doodde. Dat gaf wel eens dubbele gevoelens."

Aan het denken gezet
Nadat haar eigen kindje was geboren, gebeurde er een paar dingen die haar aan het denken zette. "Het eerste betrof een meisje bij wie ik al drie abortussen had uitgevoerd. Ik ging naar de manager van de kliniek en zei tegen haar dat ik dit meisje niet nog een keer wilde aborteren. Zij gebruikte abortus als geboorteregeling. De manager zei dat ik daar niet over mocht oordelen en dat de abortus toch moest worden uitgevoerd."

De tweede reden voor haar om te stoppen, vond plaats toen een vriendin van een vrouw die kwam om haar kindje te laten aborteren, aan die vrouw vroeg: "Wil je de resten van het kindje nog zien?," waarop die vrouw boos werd en schreeuwde: "Dat wil ik niet zien, ik wilde het alleen doden. Toen dacht ik," vertelt Aultman: "Wat heeft deze baby jou voor kwaad gedaan?"

De derde aanleiding voor haar om te stoppen was toen een vrouw, die al vier kinderen had, naar de kliniek kwam, omdat haar man wilde dat ze haar vijfde kindje van wie ze zwanger was, liet aborteren. "Deze vrouw huilde de hele tijd. Ik vergeleek de kilheid en de gevoelloosheid van die twee eerdere vrouwen met het verdriet en de ontreddering van deze derde vrouw. Toen drong het tot me door dat het feit dat een kind niet gewild was, voor mij niet langer een rechtvaardiging kon zijn voor het uitvoeren van een abortus."

Naar de kerk
Toen Aultman worstelde met deze zaak, ging ze een keer naar de kerk, waarna ze met de voorganger sprak. Het wonder gebeurde dat ze tot geloof in de Heere Jezus kwam. Ze moest nog veel leren, maar de Heere begon in haar te werken en haar leven begon te veranderen. Eén van de grootste veranderingen was wel dat ze tot het inzicht kwam dat ze geen ongeboren kinderen meer wilde aborteren.

"Het was niet gemakkelijk om die donkere periode achter me te laten. Toen in een gesprek met een hulpverlener zag ik werkelijk mijn schuld voor me. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Voor mij was het of ik aan de voeten van de Heere Jezus lag te huilen. Het was alsof Hij zei: 'Ben jij krachtiger dan Ik ben? Ben jij belangrijker dan Ik ben? Ben jij sterker dan Ik ben. Ik kan je alles vergeven, maar jij kunt het jezelf niet vergeven'.

Toen begreep ik opeens dat Hij het mij had vergeven en dat ik ook mezelf mocht vergeven. Dat werkte zo genezend."

Ongeboren leven beschermen
Na deze grote verandering in haar leven heeft ze zich altijd ingezet om het ongeboren leven te beschermen. Afgelopen jaar drong ze er bij het Amerikaanse Congres op aan de ‘Heartbeat Protection Act’ aan te nemen, waarin wordt bepaald dat er geen abortus meer mag plaatsvinden zodra het hartje van een ongeboren kindje begint te kloppen. "Ik ben dankbaar voor elke mogelijkheid die ik krijg om me uit te spreken voor al die ongeboren kinderen die beschermd moeten worden. Ik mag hun stem zijn, terwijl ik hun stemmen vroeger het zwijgen oplegde.

Ik ben ook elke dag dankbaar dat we een Redder hebben, dat Hij ons vergeeft, dat Hij herstelt wat is verwoest. En ik ben zo dankbaar dat Hij mij gebruikt om ongeboren kinderen te redden."

Dit verhaal verscheen via CBN News in de nieuwsbrief van Dirk van Genderen.