Joseph Gah Nze  (48) vertelt dat de Fulani vorige maand inbraken in zijn huis en zijn drie kinderen en een neef vermoordden. “Mijn huis staat aan de buitenrand van het dorp, dus we werden als eerste aangevallen.” Joseph verloor zijn 12-jarige tweeling Christopher en Emmanuel (12) en de 6-jarige Peace Joseph. Ook zijn 18-jarige neef Henry Audu verloor het leven. Josephs vrouw kon ontsnappen.

Geluid van geweerschoten
De dood van de kinderen redde het leven van andere dorpsbewoners. “Het geluid van de geweerschoten in mijn huis alarmeerde de andere christenen hier. Ze mobiliseerden zich snel en weerden de aanvallers af, waardoor die gedwongen werden zich terug te trekken”, vertelt Joseph. 

“Deze serie aanvallen van gewapende herdersstam Fulani is gericht op ons als christenen in dit gebied. We weten niet precies waarom ze ons dit aandoen. Het enige wat we kunnen doen, is ons afhankelijk weten van Gods genade, om deze problemen te overwinnen. We hebben geen andere keuze dan te bidden, het aangezicht van God te zoeken. We bidden dat deze herders Jezus Christus leren kennen, want alleen dan zullen ze ons niet langer aanvallen.”

Eerste Fulani-christen
In de bewuste nacht werd een eindje verder ook het huis van Jummai Samaila (45) aangevallen. Ze vertelde dat zij naar bed was gegaan en dat hun jongste kind naast haar sliep. Haar man Samaila Isa, een christen-Fulani, luisterde voor hun huis naar het nieuws op de radio. “Samaila’s vader, de 80-jarige Mallam Isa, is de eerste moslim-Fulani die zich tientallen jaren geleden bekeerde tot het christendom”, vertelt Jummai. “Al zijn kinderen, onder wie mijn man, werden christenen zoals hun vader en ze zijn allemaal met christelijke vrouwen getrouwd.” De familie had het herdersleven achter zich gelaten en leefden als christelijke boeren.

De aanval
“Ik werd wakker door het harde geluid van geweerschoten”, vertelt Jummai. “De herders schoten op onze ramen. De hele kamer was vol met stof en ik kon geen hand voor ogen zien. Ik tastte in het duister om mijn kind te vinden. Uiteindelijk voelde ik het en ik hield het stevig tegen me aan.” 

Ze realiseerde zich dat haar man nog steeds voor het huis kon zitten. “Overal om het huis heen werd geschoten, het hele huis schudde ervan”,  vertelt ze. “Ik rende snel naar de kinderkamer, om er zeker van te zijn dat de overige acht kinderen veilig waren. Dat was gelukkig zo. Ik wilde weer uit de kamer rennen, maar een van mijn zoons zei dat ik dat niet moest doen. Het raam in hun kamer was geopend. Ik tilde het gordijn voor het raam voorzichtig op en buiten zag ik zes bewapende Fulani-herders. Ik sloop weg van het raam en probeerde het huis uit te komen. Toen zag ik mijn man op de vloer liggen, neergeschoten. De herders waren nog steeds in en rond ons huis. Ik verborg mezelf in een hoek en keek toe toen ze mijn man wegdroegen. Twee van hen droegen hem aan zijn benen, twee anderen droegen zijn bovenlichaam. Een van hen had een zaklantaarn waarmee hij hen de weg in het donker wees.”

Op zoek naar hulp
De herders namen de geit van de familie mee en vertrokken. “Terwijl ze van ons huis wegliepen, met het lichaam van mijn man nog steeds bij zich, richting een beekje achter ons huis, drong een van mijn zoons erop aan dat ik de deur zou openen zodat we weg konden rennen en hulp zoeken. Ik opende de deur en we renden naar buiten.” Een van de zoons, de 20-jarige Yusuf, bleef achter in het huis.

Moeder en kinderen vluchtten naar een huis dichtbij de kerk, waar ook andere christenen hun toevlucht hadden gezocht. Ze bleven daar die nacht. Yusuf vertelde dat de herders ’s nachts nog terug waren gekomen naar het huis. Een van de Fulani beval om op alles in het huis te schieten, maar de man in het huis antwoordde dat hij niemand zag en hij liep naar buiten. “De man buiten was niet tevreden met dat antwoord en stak de loop van zijn geweer in de kamer om te schieten. Yusuf, die verstond wat ze zeiden, greep de loop van het geweer en stak met een mes in de hand van de man die het geweer vasthield. Er klonk een kreet van pijn en de herder verliet het huis meteen, zonder terug te keren.” ’s Ochtends werd het lichaam van Jummai’s man gevonden bij het stroompje achter hun huis. 

Gods plan?
De voorganger van het gezin, Sunday Zibeh, moest ook vluchten voor de schietende Fulani. “Nadat de Fulani zich hadden teruggetrokken, hoorde ik dat ze kinderen hadden vermoord in een van de huizen van mijn kerkleden. Ik racete naar het huis en hoorde dat vier kinderen waren gedood in het huis en dat een was meegenomen naar een ziekenhuis. Ik voel me heel verdrietig dat deze aanvallen tegen de christelijke gemeenschappen eindeloos door blijven gaan. Ik kan alleen maar zeggen dat we geloven dat God ons de genade geeft om deze moeilijkheden waarmee we worden geconfronteerd, kunnen overwinnen. Alles wat we kunnen doen is bidden.”

“Als dit alles gebeurt op Gods zijn en in Zijn plan voor Zijn kinderen, laat Zijn wil dan geschieden in ons. Maar als dat niet het geval is, dan geloof ik dat God iemand zal sturen die ons redt van de aanvallen van de herders. Ik smeek andere christenen: Sta alsjeblieft in de bres voor ons en voor andere christenen die te maken hebben met vervolging in Nigeria. God alleen kan onze tranen wegvegen. Het enige dat we hoeven doen als christenen is trouw blijven aan Jezus Christus. Dat doen we door op onze knieën te gaan en trouw te zijn in gebed.”

Steun christenen in Nigeria.