Waarom christenpolitici zich soms voelen als Mozes en Daniël
Het zal je niet ontgaan zijn: de gemeenteraadsverkiezingen komen eraan. Een belangrijke dag waarop je kunt kiezen wie jouw stem – letterlijk – vertegenwoordigt in jouw gemeente.
Hoewel het soms niet zo lijkt, worden er hele belangrijke dingen besproken. Denk eens aan de zorg voor je oma, genoeg groen in je stad en voldoende werk voor iedereen. Maar – vaak in de grotere steden – gaat het ook over de kloven in de samenleving. Kloven die daar vaak extra breed lijken te zijn. Denk aan radicalisering, vluchtelingen en integratie. Allemaal thema’s waar je medebewoners heel verschillend over denken. En dat maakt jouw stem des te belangrijker.
Toch houdt het op 21 maart niet op. In tegendeel, dan begint het pas. Arjen Lubach schetste vorige week zondag nog op satirische wijze hoe zwaar het soms is voor raadsleden. Eén van de hardst werkende raadsleden uit mijn eigen omgeving, Michel Rogier, werd meermaals aangehaald om te laten zien hoe serieus veel raadsleden hun werk nemen. Er gaat vaak, als je het een beetje goed wilt doen, toch al zo’n 15-40 uur per week in zitten. Dat hangt natuurlijk wel van de grootte van je gemeente af. Op dit moment is de verkiezingsstrijd op volle toeren. Kijk maar om je heen. Je zal dagelijks flyers aangereikt krijgen, je Facebook-wall stroomt vol met gesponsorde partijberichten en wellicht doet er zelfs wel een bekende van je mee. Zo komt het dus toch dichtbij.
Zelf heb ik in 2014 meegedaan aan de gemeenteraadsverkiezingen in Den Haag voor de ChristenUnie/SGP. Dat vond ik enorm spannend. Ik herinner me nog hoe ik als 22-jarige op een voor de ChristenUnie/SGP toen onverkiesbare vierde plek moedig ten strijde ging. Helaas kwam ik niet in de gemeenteraad. Wel mocht ik aan de slag als commissielid. Dat betekende dat ik wekelijks 1-3 en soms wel 4 keer per week uren vergaderde over onderwerpen die er echt toe deden. Zo ging het vaak over werk, sociaal ondernemen, radicalisering, veiligheid, prostitutie, mensenhandel, ongedocumenteerde vluchtelingen, maar ook integratie en het internationale karakter van de stad Den Haag.
Maar hoe voelt het als christen in zo’n politieke arena? Dat is natuurlijk voor iedereen verschillend. Maar nu die verkiezingsstrijd is losgebarsten, is het toch goed daar even bij stil te staan. Voor veel christenen – inclusief mijzelf – moet het gevoel heersen een type Daniël te willen zijn. Een gemeenteraadslid – of wethouder zo je wilt – moet altijd goed het college van burgemeester en wethouders (het stadsbestuur) of in het geval van de wethouder de raad goed informeren en adviseren. De bijbelse Daniël voldeed wat dat betreft aan alle criteria van een topadviseur. Hij was wijs, intelligent, kundig, kon visioenen uitleggen en zag er bovendien goed uit. Ja, zo’n type zouden we allemaal wel willen zijn.
Maar meer dan eens voelde ik mezelf in de commissiedebatten als een type Mozes. Als er grote debatten zaten aan te komen en er veel op het spel stond; als je doorhad hoezeer dit echt mensenlevens kon gaan veranderen, dan voelde ik me soms juist Mozes. Van nature geen goed spreker, weinig zin om bij het bestuur verhaal te gaan halen, weinig zelfvertrouwen en vooral tien keer checken of alles wel echt klopte zoals het was. Nee, de meeste raadsleden zijn niet de van nature zelfverzekerde, onverslaanbare Daniëls. Of nou ja; van nature…
God heeft ons talenten gegeven, maar vooral – en dat geldt zeker voor de christelijke partijen – een soort woede of verontwaardiging over onrecht. Iets waar we niet tegen kunnen. Het Woord van God leert ons dag in dag uit hoe we dat onrecht kunnen tegengaan en dat kan uiteraard ook ver buiten de politieke arena. Maar een aantal mensen voelen zich juist geroepen die politieke arena te betreden en gedreven door een intrinsieke drive om onrecht tegen te gaan, komen zij hun twijfels te boven. Laat me overigens helder zijn: soms is het helemaal niet erg om je even als Mozes bij die brandende struik te voelen. Twijfel gerust, vraag God nog maar eens of dit de weg is die je richting het stadsbestuur of de gemeenteraad moet begaan. Ga ook gerust maar eens nat.
En die roep wil ik hier heel helder laten klinken. Want juist christelijke politici liggen vaak onder een vergrootglas. De druk is hoog. Prestaties moeten voldoen aan hoge verwachtingen. Alsof we de bewakers van de deugden en moraal zijn. Of de desbetreffende politici zich ook zo voelen, laat ik aan hen. Wat ik in ieder geval weet, is dat het een enorme druk met zich mee kan brengen. En dan slaat twijfel nog wel eens toe. Dan voelen we ons wel eens Mozes. Dan willen we even niet verder. Ook als God op de meest bijzondere manieren kenbaar maakt dat Hij aan onze zijde staat. Maar durf net als Mozes die twijfels gaandeweg ook los te laten. Aan het eind van die route ligt namelijk altijd overwinning in de vorm van zelfvertrouwen. Een Daniël kunnen zijn. Een goede adviseur met een schoon geweten die handelde volgens de richtlijnen zoals God hem gegeven had.
De komende weken worden voor de christelijke politici zeer belangrijk. Een christelijk geluid in de politiek overeind houden, lijkt soms makkelijker gezegd dan gedaan. Maar overal zie ik tekenen van hoop. Zelf kijk ik met name in de grote steden. In Den Haag hikt de ChristenUnie/SGP als uitgeroepen meest effectieve fractie (met 1 zetel!) tegen een 2e zetel aan. In Amsterdam is Don Ceder met zijn team onvermoeibaar op weg naar die historische 1e zetel. Ook de SGP doet daar met Paula Schot een oprechte gooi naar. De campagnefilm van de CU Utrecht is om te smullen en ook in het gebied onder de rivieren zien we nieuwe leiders op staan (ik denk in het bijzonder aan Roosendaal).
Aan al die politici - en in het bijzonder zij die proberen te handelen vanuit hun christelijk geloof - wens ik ongelooflijk veel succes, wijsheid en rust toe. Laat de strijd tegen onrecht nooit, maar dan ook nooit liggen. Durf daarin fouten te maken, maar laat het nooit aan je werken liggen. Voel je gerust soms Mozes, maar verlies Daniël niet uit het oog. En als het even kan, Jezus niet uit je hart.
Anil Kumar is bestuursadviseur bij de gemeente Den Haag; politiek actief bij ChristenUnie en ondernemend in de samenleving en Indiase diaspora in Nederland.
Praatmee