Het verhaal van Desirie laat gelukkig zien dat armoede niet altijd oneindig is, maar ook doorbroken kan worden.

Ik ontmoet Desirie in de Filipijnen, waar ik momenteel ben met Compassion, om daar aan den lijve te ervaren wat armoede met je doet. 

“Mijn ouders moesten alles doen om de negen kinderen naar school te kunnen laten gaan en ons eten te geven. Om die reden waren ze nooit thuis. Ik kan me nog de nachten herinneren dat ik zo smachtte naar een knuffel van mijn moeder. Als het onweerde voelde ik me namelijk heel onveilig. Zeker wanneer het zo hard donderde. Wij konden thuis nooit kerst, nieuwjaar of verjaardagen vieren. Daar was gewoon geen geld voor.”

“We waren zelfs zo arm dat mijn vader en moeder letterlijk hun leven riskeerden om zelfs 's nachts te gaan vissen. Als kind kon ik dat maar niet begrijpen. Ik wilde maar één ding. Ik wilde gewoon bij mijn ouders zijn. Maar die waren er nooit. Het liet een litteken na op mijn hart. Een litteken dat staat voor de pijn en het gebrek aan liefde waar ik mee te maken had.”

“Als we ziek waren konden we dus ook niet naar een dokter. Dan gebruikten we kruiden als bestrijdingsmiddel. Het is een wonder dat ik het zo altijd gered heb.”

Het was tijdens de vakantietijd dat er een ommekeer in Desirie haar leven zou komen. Ze bezocht een Bijbelkamp van de kerk, hier in Cebu.

“Tijdens het Bijbelkamp in de zomer waren we zo blij. Dan kregen we snoep en lollies, normaal eten. Voor jou is dat misschien moeilijk te begrijpen. Maar voor ons was dat echt iets onbetaalbaar! We leerden er ook uit de Bijbel. Als we een Bijbelvers uit ons hoofd leerden, kregen we ook een snoepje! Echt geweldig. Ik hoorde daar ook voor het eerst over Jezus. Verder deelde de kerk regelmatig eten uit. Ik stond altijd vooraan in de rij, haha! Zo kwam ik bij Compassion terecht.”

Via Compassion en een sponsor werd Desirie geselecteerd om onderwijs, gezondheidszorg en eten te krijgen. “Opeens kon ik gratis medische zorg krijgen en naar de tandarts. Dat was voor mij heel speciaal, want mijn ouders konden zoiets nooit voor mij betalen.”

“Ook leerde ik voor het eerst over m’n eigenwaarde. Mensen keken opeens niet meer op mij neer vanwege mijn status. In de kerk vond ik ook echt een familie die van me hield. Ze leerden mij om te blijven dromen. Ook al lijkt dromen soms onmogelijk wanneer je in zulke armoede leeft. Ik ontdekte dat ik geen arm hopeloos meisje was, maar een geliefd kind van God.”

“Na mijn derde jaar aan de high school vroeg ik mijn vader of ik ook kon studeren. Mijn vader vertelde me dat dat niet kon. Dat was een klap in m'n gezicht. Ik moest maar een normale baan gaan vinden. Ik kon ergens gaan poetsen bijvoorbeeld. Of langs de weg dingen verkopen. Ik verloor toen echt opnieuw alle hoop. Ik zou altijd in de greep van armoede blijven.”

Onder tranen vertelt ze: “Ik was zo ontmoedigd! Mijn vader geloofde niet in me! Maar weet je wat zo mooi was? De mensen in de kerk moedigden me juist wel aan om toch te gaan studeren. Om niet op te geven maar te vertrouwen op God. God wist dat ik zo graag wilde studeren. En ik was zo blij dat ik ook via Compassion een scholarship kreeg, waardoor de opleiding gefinancierd werd!”

“Mijn droom om te studeren werd zo werkelijkheid.”

Momenteel is Desirie afgestudeerd, heeft ze een baan en is ze actief in de kerk. “Ik ben nu ook in staat om mijn familie te helpen.”

“Ik ben ook tijdens mijn studie mijn verlegenheid te boven gekomen en kan nu echt goed communiceren met andere mensen. Ik ben er achter gekomen dat ik gezegend ben waardoor ik nu anderen kan zegenen! God heeft mij voor Zijn glorie gebruikt.”

“Ik bid trouwens nog altijd dat mijn ouders ook naar de kerk komen en dat het mijn vader lukt om bevrijd te worden van zijn alcoholverslaving.”

“Mijn leven was nooit zo gelopen wanneer er niet andere mensen waren geweest om mij te zegenen. Niet alleen de mensen in mijn kerk, want er zijn twee mensen die een bijzondere rol hebben gespeeld. Dat zijn mijn sponsoren Steve & Linda. Ik noem ze papa en mama en heb vaak via Skype contact met ze. Ze noemen mij ook hun dochter en prinses. Ze hebben nooit biologische kinderen gekregen, maar wel mij. Ze geven me zoveel liefde.”

“Altijd als ik het even niet meer zie zitten bemoedigen ze me. Ik hou zoveel van ze! Zij zijn echt een antwoord op al mijn gebeden.”

Foto: Sifra Bekx

Raak hier betrokken bij Compassion.