Discriminatie
Op het eerste gezicht oogt het onschuldig: een Tweede Kamerlid die quasi-grappig opmerkt dat hij de eerste Rus nog moet tegenkomen die zijn fouten erkent. Zeker voor degenen die ook andere volkeren graag met een generaliserende grap tegemoet treden, is zo’n opmerking ludiek, humoristisch en relativeert het een beladen onderwerp. Voor wie echter bedenkt dat hetzelfde Kamerlid drie dagen eerder uitgebreid van leer trok tegen zijn collega Baudet, omdat diens partijgenoot had gesuggereerd dat er een relatie was tussen huidskleur en intelligentie, komt de uitspraak in een heel ander licht te staan. Blijkbaar mag je het ene volk wel over één kam scheren en het andere volk niet. Dit voorval is slechts een voorbeeld waarin te zien is dat de moraal van de ‘progressieve’ partijen uiterst selectief is.

Fakenews
Een ander opvallend en veel gevaarlijker voorbeeld hiervan is het fenomeen fake news. Fake news is een betrekkelijk nieuw fenomeen. Zeker na de verkiezing van president Trump wordt er volop gespeculeerd over de invloed van nepnieuws op ons democratisch proces. Dat fake news zelf is natuurlijk fout. Liegen mag niet en nieuws verzinnen of verdraaien ook niet. De vraag is alleen of we dat vanuit regering en zelfs Europese Commissie moeten aanpakken. Wat voor beeld hebben we dan van de burger? Is een burger zelf niet in staat om kritisch te lezen? Kwalijker wordt het als er onderscheid gemaakt wordt tussen verschillende vormen van nepnieuws. Als Trump een idiote video van Dumpert retweet wordt dat terecht fel bekritiseerd, zonder op de inhoud van zijn boodschap te letten. Als Zijlstra een ontmoeting met Poetin verzint, is dat ‘onverstandig’, maar staat de inhoud. Dat is meten met twee maten. Fake news is kennelijk alleen legitiem als het de progressieve ideologie dient. Zo niet, dan is er een Europese instelling om het bericht van het internet te verwijderen.

Afgeschafte tolerantie
De gevaarlijkste vorm van het meten met twee maten hebben we met deze voorbeelden nog niet gehad. We hebben het dan over tolerantie, een woord waarvan niemand precies weet wat het betekent, zeker de progressieve partijen niet. Tolerantie betekent in wezen iets met pijn in je hart verdragen. Je moet dus vaste overtuigingen hebben om tolerant te kunnen zijn. Progressieve partijen hebben het begrip tolerant echter helemaal omgebogen: tolerant betekent nu dat ontwikkelingen waar we het niet mee eens zijn toegejuicht moeten worden. Alles moet kunnen. Wat echter niet mag, is het oneens zijn met de strakke leer van de ‘tolerantie’. Mensen die opkomen voor het leven of voor het huwelijk als unieke relatie tussen man en vrouw worden gewezen op hun hopeloos ouderwetse opvattingen. Progressieve partijen kunnen het niet opbrengen tolerant te zijn voor niet-progressieve opvattingen. Dat is een uiterst gevaarlijke vorm van inconsequent moralisme.

SGP-jongeren is hartstochtelijk voorstander van een moraal. Maar dan wel een moraal die geldt voor iedereen en in alle situaties. Een selectieve moraal is lachwekkend, inconsistent, maar vooral gevaarlijk. Zoals de vader van de Nadere Reformatie, Willem Teellinck, in zijn Politieke christen al schreef: ‘Laten wij ons eigen tuintje eerst wieden. Het is goed anderen te verbeteren, maar niet minder goed ook onszelf te herzien.’

Frans Hazeleger is lid van commissie Binnenlandse Zaken (SGP-jongeren).