De enige echte reden dat christenen hun kerk of gemeente verlaten!
Toen ik tientallen jaren geleden ouderling werd van een hervormde gemeente, kreeg ik een groene kaartenbak met zo'n 100 namen. Ik zie deze bak nog voor me, mijn groene monster. Ik legde mijn handen erop en vroeg; “Heer, wat wilt u dat ik hier mee doe?” Gods antwoord was simpel; “ga ze allemaal maar een keer bezoeken”. Dus dat heb ik gedaan. Week na week probeerde ik afspraken te maken. Of ik ging maar gewoon op pad, omdat gegevens niet meer klopte.
Veel mensen die ik sprak waren al jaren niet meer in de samenkomsten geweest. Anderen wisten überhaupt niet dat ze nog lid waren van het instituut kerk. Al mijn bezoeken leverden vooral uitschrijvingen op. Ik stond aan deuren van jonge mensen, die zelf niet eens wisten dat ze lid van een kerk waren. Ik stond aan deuren van ouderen die boos werden bij het woord kerk alleen al. Ik voerde soms hoopgevende, vaak absurdistische, af en toe hilarische, maar meestal heel verdrietige, emotionele gesprekken.
Maar zo gaan ze, met duizenden, op honderden plaatsen. Ze hebben gewoon geen positieve connectie met de kerk. Ze hebben geen levende relatie meer met andere christenen en ook niet met God. Hun ‘geloof’ bleek aangeleerd te zijn, opgelegd en niets meer dan een leeg omhulsel. Gemotiveerd vanuit angst, bijgelovigheid of gewoonte. En niet alleen traditionele protestantse of katholieke kerken. Ik heb hetzelfde gezien in evangelische gemeenten. Dat het misschien allemaal wat gezelliger is, dat er licht en geluid is geregeld en een goede band voorin staat kan even helpen voor de motivatie, maar buiten de kerk is dat er ook en daar is de kwaliteit en de amusementswaarde nog veel hoger.
Ik ben door de jaren heen tot een simpele conclusie gekomen. De enige reden waarom katholieken, protestanten en evangelischen hun kerk verlaten is heel eenvoudig te definiëren. Je hebt geen onderzoeken of wetenschappelijke studies nodig om dit te ontdekken. Je hebt ook geen persoonlijke getuigenissen nodig waarin bitterheid, frustratie of pijn de werkelijke achterliggende oorzaak bedekt. Je hebt al helemaal geen uitspraken nodig over wat welke denominatie goed of fout doet nodig.
Onder al die sub-oorzaken zit maar één echte, diepere reden. Mensen verlaten een gemeente omdat het bezoeken van een samenkomst gewoon niet meer relevant voor hen is. Niet relevant voor hun geloof en niet relevant voor hun leven. Als de impact van je bezoek aan een gemeente de impact zou hebben die het hoort te hebben dan wil je er echt niet weg.
Mensen die de gemeente verlaten. Jezus wist er alles van. Eén pittige preek (Johannes 6) en de mensen liepen weg. Op een paar na, die het geheim hadden ontdekt; “naar wie zullen we heengaan, U hebt de woorden van eeuwig leven!” Maar zelfs ook deze mannen vluchten als blijkt dat het het evangelie opeens je leven kan kosten (Mattheüs 26:56).
Het echte verschil ontstaat pas in Handelingen 2 als de Heilige Geest komt. De Geest die levend maakt, die maakt gemeente zijn relevant, die maakt geloven relevant, die maakt van discipelen die vluchten, helden die bereid zijn hun leven te geven. Die maakt van gewone mensen het lichaam van Jezus wat genezing en heling brengt waar het ook komt. Het is de Heilige Geest die de relatie met God tastbaar en levend maakt, die het Koninkrijk zichtbaar maakt en die van geloven een weergaloos avontuur maakt.
Er is maar een ding wat de gemeente van Christus weer relevant kan maken. Dat is een vernieuwing en krachtige uitstorting van de Heilige Geest. De Heilige Geest die het offer van Jezus direct weer centraal zal stellen.
Dan zullen gemeentes herleven, dan zullen er gemeentes ontstaan waarin alles ten dienste staat van relatie. De verticale relatie met God en vandaaruit de horizontale relatie met elkaar. Dat zijn plaatsen die relevant worden voor je leven. Dat zijn plaatsen waar het ontzag voor God ruimte geeft aan heling, genezing en bevrijding. Plaatsen waar lof wordt geofferd en Gods heil wordt gezien. Samenkomsten waar ernaar wordt gejaagd Hem te kennen en alle regeltjes, gewoontes, tradities, ditjes en datjes daarvoor moeten wijken.
Hosea 6:1-3: ‘Komt, laat ons wederkeren tot de Here! Want Hij heeft verscheurd, en zal ons helen; Hij heeft geslagen, en zal ons verbinden. Hij zal ons na twee dagen doen herleven, ten derden dage zal Hij ons oprichten, en wij zullen leven voor zijn aangezicht. Ja, wij willen de Here kennen, ernaar jagen Hem te kennen. Zo zeker als de dageraad is zijn opgang. Dan komt Hij tot ons als de regen, als de late regen, die het land besproeit.’
Heb je een vraag of opmerking voor Albert? Bezoek hier zijn Facebookpagina.
Praatmee