In Suriname werken jullie onder de native-Indianen. Wat kenmerkt deze groep en wat is jullie motivatie om daar zendingswerk te verrichten?
“We leven en werken onder de Wajana indianen in het zuidoosten van Suriname. We wonen in twee dorpen om de beurt zo’n drie à vier maanden. Dit zijn de twee grootste concentraties van Wajana’s in Suriname. Apetina ligt aan de Tapanahoni rivier. Daar leven ruim 400 mensen in een dorp. Lawa ligt aan de Lawa rivier welke de grens met Frans Guyana vormt. Hier wonen ruim 1000 mensen verspreid over verschillende dorpen langs de rivier. De Wajana’s leven van oudsher van de opbrengst van hun kostgrondjes en de jacht en visserij. Vanaf begin jaren 60 is naar de Wajana’s en Trio’s met het Evangelie uitgereikt. Velen kwamen tot geloof. Gemeentes werden gevormd in elk van de grotere dorpen. De Bijbel werd vertaald in Trio en Wajana, gemeenteleiders werden opgeleid en na verloop van ruim 50 jaar zendingswerk konden de laatste zendelingen, die inmiddels aan hun pensioen toe waren gekomen, het veld verlaten. De gemeente leek in staat om zelfstandig verder te gaan. Toen de laatste werkers afscheid wilden nemen gaven de gemeenteleiders van de indiaanse kerken aan dat ze nog niet klaar waren om zonder steun van buiten verder te kunnen. Onderzoek naar hun motivatie leverde op dat de zendingsorganisatie instemde met hun verzoek om voor nog 10 à 15 jaar een werker te sturen.

Van 1989 tot en met 2000 woonden wij in Paramaribo en omgeving. Ons zendingswerk omvatte toen verschillende taken die we in en vanuit de stad konden doen. Onder andere hadden we een bediening van onderwijs over huwelijk en gezin. Binnen die taak werden we verschillende keren uitgenodigd om onderwijs te geven tijdens de jaarlijkse Bijbelconferenties van de Wajana’s en de Trio’s in het binnenland. Nadat we in 2000 weer in Nederland kwamen wonen bleef het werk onder de binnenlandse indiaanse stammen ons bezig houden. Toen we in 2011 hoorden dat er werkers werden gezocht om onder de indiaanse gemeentes te komen werken, sprak dit ons gelijk aan. We zijn gaan onderzoeken of dit een nieuwe roeping betrof waarmee de Heer ons naar Suriname terug liet komen. In CAMA Zending vonden we de organisatie die bij onze visie paste en die ons uit wilde zenden. Nadat dit werd bevestigd stonden we april 2012 weer op Surinaamse bodem, nu om onder de Wajana’s te gaan werken.”

Kunnen jullie aan de hand van twee voorbeelden duidelijk maken hoe jullie God in Suriname aan het werk zien?
“De gemeente staat op het punt van zelfstandig verder gaan,” maakt Marco duidelijk. “Dat vergt van de leiders vertrouwen in hoe God hen zal leiden. Zelf moeten ze leren op Hem te vertrouwen. De afgelopen paar jaar zien we dat God bij leiders de ogen opent voor taken die opgepakt moeten worden. Aan de Lawa rivier leven ruim 1000 mensen in verschillende dorpen. De kerk is destijds gevestigd in Lawa zelf. Mensen komen van heinde en ver naar Lawa voor de samenkomsten. In 2014 riep een van de leiders de gemeente op om te zien naar de kinderen in de verschillende dorpen waar geen gemeente is. Het daarop volgende jaar waren 6 kinderclubs van start gegaan. Daarna kwam van het een het ander. Leiders reikten uit naar deze dorpen en na verloop van tijd besloot men in elk van de dorpen een samenkomst te starten en deze vanuit de kerk in Lawa te gaan ondersteunen. Inmiddels zijn de mensen druk bezig om speciaal voor het gemeentewerk gebouwen op te trekken. Er is grote honger naar de bijbelse boodschap. In 2016 werden we geconfronteerd met een ‘tsunami’ op het vlak van bevrijding van boze machten. Ruim 150 mensen werden bevrijd in een stroom van gebed en bevrijding die ruim 6 maanden duurde. Mensen kwamen tot geloof en werden gedoopt. Naast kinderwerk wordt ook naar jongeren uitgereikt. Nu ontstaat de roep naar een bijbelschool. Ook daar wordt in 2018 in voorzien. Op een wonderlijke manier kwamen verschillende lijntjes bij elkaar en dit heeft geleid tot een bijbelschool training speciaal voor indiaanse gemeenteleiders in het binnenland.

In Apetina ontstond een zelfde uitreiken naar een nabij gelegen dorp Tutukampu, waar een toverdokter de leiding had. Hij kwam, samen met het hele dorp, tot geloof in Christus. Inmiddels wordt ook daar een kerk gebouwd. Vanuit Apetina reikt de gemeente elke zondag uit naar Tutukampu om de Bijbel uit te leggen en de mensen over Christus te onderwijzen.”

Wat houdt jullie werk concreet in en hoe is het om in de jungle te leven?
“Ons werk bestaat vooral uit het bemoedigen van de gemeenteleiders. Zij staan in hun taak en wij ondersteunen hen wanneer ze vragen hebben over uiteenlopende onderwerpen. Hoe zit het nu met trouwen? Wat leert de Bijbel hierover en hoe passen we dit toe in de indiaanse cultuur? De jongeren gingen van oudsher op, voor ons, vrij jonge leeftijd een relatie aan. Inmiddels zijn er scholen gekomen waardoor jonge tieners verder willen leren en zich nog niet richten op een relatie. Dit is een verandering in hun manier van leven waarvoor de ouderen nog geen richtlijn hebben. Van oudsher werden relaties al vanaf de geboorte door de ouders bepaald. Nu hun kinderen verder willen leren en contact krijgen met andere jongeren buiten hun eigen vertrouwde leefwereld ontstaan vragen waarmee we de leiders helpen in het zelf vinden van een oplossing. Wij zien onszelf als coaches voor de gemeenteleiders.

Wij vinden het geweldig om te mogen leven in de jungle,” zegt de zendingswerker enthousiast. “In beide dorpen staat een woning die we tot ons ‘thuis’ hebben mogen maken. We genieten van de natuur, hebben geen problemen met de geïsoleerde positie in leven in een dorp, diep in de jungle, waar je alleen met de kano of met het vliegtuig kunt komen. We onderhouden contact met onze kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden via telefoon en sinds twee jaar ook via internet. We bezoeken onze achterban in Nederland een keer per jaar. Telkens wanneer we weer even in Paramaribo komen voor onze boodschappen voor de volgende periode van 3 maanden halen we opgelucht adem wanneer we weer in het vliegtuig stappen voor de reis naar het binnenland. De drukte van de stad spreekt ons niet zo aan…” Bekijk ook deze uitzending van EO Metterdaad om meer te weten te komen over hoe het voor Marco en Marjolein is om in Suriname te leven.

Welke geloofsles hebben jullie geleerd door jullie werk in Suriname?
“God bouwt Zijn kerk. Hij is bij machte veel meer te doen dan wij bidden of beseffen. Wij mogen als een instrument in Zijn hand gebruikt worden. God heeft ons niet nodig, maar Hij kiest er voor om door ons heen te werken. Hij roept ons op om in Zijn dienst te staan en door Hem gebruikt te worden als een instrument in Zijn hand. Dat maakt ons klein en God enorm groot. Ons werk is niet dat wij van alles en nog wat aan kunnen reiken. Ons ontbreekt het vaak aan inzicht en wijsheid. Maar wanneer wij Hem daarom vragen dan geeft Hij zonder verwijt precies wat we nodig hebben.

God reikt zo uit naar alle uithoeken van de aarde. In de grote steden van rijke en arme landen. Van oost naar west, van zuid naar noord. Ook de diep weggeborgen volken in de jungle van het amazonewoud slaat Hij niet over. We weten van soortgelijke ontwikkelingen in het hele Amazonebekken. In alle landen rondom Brazilië en ook diep in de jungles van dat land zelf wordt de blijde boodschap van redding en verlossing verkondigd. Indianen reiken uit naar indianen. Weken lang is men onderweg met de kano over de rivier en lopend in de jungle. De Trio - en Wajana gemeentes werken mee in een Zuid Amerikaans indiaans netwerk aan het bereiken van onbereikte stammen in de regio.

We beleven hier de junglevariant van Handelingen der Apostelen omdat dit vooral de handelingen van de Heilige Geest zijn. Hij is niet veranderd. Hij werkt in liefde en genade onder de mensen die zonder Zijn reddingswerk verloren gaan. Dat beleefden we in onze jaren in Nederland en beleven we nu weer in deze tijd in Suriname. Hij die roept is getrouw. Zijn plannen falen niet. De Heer ziet alles op aarde. Als hij ziet dat mensen hem met hun hele hart vertrouwen, geeft hij hun kracht en hulp.”

Blijf hier op de hoogte van het werk van Marco en Marjolein Schuurmans.