Je bent in het dagelijks leven stewardess, hoe ben je bij Mercy Ships verzeild geraakt?
“Mijn ouders hebben vijf jaar lang op de Anastasis, de voorloper van de Africa Mercy, gewoond en gewerkt, voordat ik was geboren. Toen ze me jaren geleden vertelden over Mercy Ships had ik al heel snel het idee dat ik daar ook graag aan mee zou willen werken. Dat is nu werkelijkheid geworden!”

“Wat ik steengoed vind, is dat iedereen als vrijwilliger aan boord is. Van de beste chirurgen tot de schoonmaak. Iedereen met hetzelfde doel. En wat ik ook heel goed vind, is dat Mercy Ships kijkt naar elk individu en probeert elke patiënt zo goed mogelijk te helpen.”

“Het is goed om mijn tijd nuttig te besteden. Even niet alleen maar met mijn eigen carrière bezig zijn en geld verdienen, maar tijd en geld besteden aan je naasten. Ik heb voor de functie hostess gekozen, omdat die wel in mijn straatje past.”

Welke taken heb je als hostess?
“De bemanning beschreef ons team, Hospitality, als volgt: ‘They make this ship feel like home’. En dat zit denk ik in de kleine dingen. Zorgen dat je bed opgemaakt is als je net aankomt op het schip, lekkere koekjes erbij. Brownies en Blondies met een leuke kaart aan je deur als je jarig bent enzovoorts.”

“Daarnaast is het Hospitality team verantwoordelijk voor officiële ceremonies en meetings. Toen we aankwamen in Kameroen kwamen er allemaal belangrijke mensen van de overheid aan boord. Wij zorgden dan dat alles klaarstond qua hapjes en drankjes en verzorgden de bediening.”

“Wat ook wel heel grappig was is dat we elke dinsdag inspectie moesten doen in de cabins (hutten). Soms ging de kapitein dan mee. We checkten of de deur wel 90 graden open kan, of er geen afwas of eten in de cabin staat, of de badkamer schoon is enzovoorts. En de kapitein vond het vooral belangrijk dat ieder bemanningslid netjes zijn of haar bed had opgemaakt, haha.”

In hoeverre had je te maken met de patiënten?
“Qua werk had ik niet met patiënten te maken, maar ik heb ze zeker opgezocht. De verpleegkundigen nemen de patiënten elke middag mee naar het dek, daar ging ik dan weleens langs. En ik ben bij veel ward services (diensten in de ziekenzalen) en dress ceremonies (bijeenkomsten om te vieren dat vrouwen met een fistel weer terugkeren in de maatschappij) geweest. Ik vond het heel bijzonder om patiënten te ontmoeten. Dan weet je weer even heel goed waar we hard voor werken.”

“De eerste patiënt die ik ontmoette was baby Paul. Hij was nog geen 3 maanden en zwaar ondervoed door een open gehemelte. Het was heel heftig om hem te zien. Ik zag een skeletje met huid eromheen… Ook heb ik Ernest ontmoet, hij had een enorme tumor. Maar ik heb hem ook na zijn operatie gezien. Ik was zó blij hem te zien zonder tumor. Een totaal ander gezicht en weer lichtjes in zijn ogen…”

“Tevens heb ik de lieve Cecilia ontmoet. Een meisje met een scheefgegroeid beentje. Ze was aan boord met haar vader. Ook haar heb ik gezien en zelfs zien lopen na haar operatie. Het gevolg daarvan was tranen van geluk.”

Wat deed je zoal in je vrije tijd?
“We gingen ‘s avonds of in het weekend best weleens de stad in. Ook zijn we met een groep van twintig een weekend naar Kribi geweest. Dat ligt drie uur van het schip en daar zijn geweldige stranden en watervallen. Wanneer ik het weekend had gewerkt, was ik op maandag en dinsdag vrij en dan ging ik nog weleens mee met Mercy Ministries, naar het Hope Center of naar een weeshuis in de buurt. Was super bijzonder en heel goed om te doen.”

Welke gevoelens overheersen nu je weer thuis bent?
“Dat ik het schip en de mensen aan boord toch wel heel erg mis. Tweeënhalve maand klinkt misschien kort, maar in die periode heb ik zulke bijzondere vriendschappen opgebouwd. Het voelt alsof ik mijn vrienden daar al m’n hele leven ken. En als ik nu kijk hoe laat het is, denk ik vaak ‘Oh, het is nu ontbijt (of lunch of diner) op het schip’. Dus ik zit met m’n hoofd nog wel aardig in Kameroen.”

“Van Nederland heb ik vooral de mensen gemist. En hagelslag en autorijden. Wat ik dan weer niet heb gemist is de gehaaste en gestreste samenleving in Nederland. En wat ik niet mis aan het schip? De brandoefeningen om zes uur ‘s ochtends…”

Heeft je tijd aan boord je leven veranderd?
“Ja en nee. Ik ben nog altijd Marit die soms vals speelt met spelletjes, die nooit met Ryanair zou vliegen en van een feestje houdt. Maar het heeft m’n blik wel heel veel breder gemaakt. Ik heb veel mogen leren over andere culturen, omdat allereerst de bemanning van over de hele wereld komt. En van de patiënten en dagwerkers heb ik ook veel geleerd. Ik heb vooral geleerd dat je eerst moet kijken naar iemands achtergrond en cultuur om te begrijpen waarom een persoon iets doet zoals hij of zij iets doet, in plaats van gelijk oordelen. Op het schip zeiden we vaak tegen elkaar: ‘het is niet verkeerd, maar gewoon anders’.”

Wat zijn je plannen voor de toekomst? Verwacht je nog een keer terug te gaan?
“Een jaar geleden heb ik op de opleiding International Aviation Services mijn diploma gehaald voor stewardess. Mijn droom is om te gaan vliegen, dus daar ben ik nu voor aan het solliciteren. Ik weet niet zo goed of ik nog eens zal teruggaan naar het schip. Ik heb namelijk het idee dat het deze keer zó leuk was, dat ik denk dat het nooit meer zo leuk kan worden. Maar ik probeer gewoon te luisteren naar wat Gods wil is voor mij.”

Lees hier meer over Mercy Ships.