Laat mij iets over mijn jeugd verleden vertellen. Ik weet nog in mijn tijd jaren 70-80 een leven zonder al de digitale snufjes van nu, hoe mooi en simpel sommigen dingen waren. Ik noem het de romantische tijd. Samen met vrienden af spreken ging makkelijk gewoon door te vragen. Of wanneer je een meisje leuk vond dan gooide je een papiertje naar haar beter bekend als liefdespropje. Toen was het bijna altijd een verrassing om de brievenbus leeg te halen, men keek toen nog uit naar de post. Mooie tijden waren het, soms denk ik terug aan deze tijd met enige nostalgie.

Er is iets gaande, een grote beweging een nieuwe revolutie is al reeds begonnen. Sommigen zien het niet gebeuren, het slokt een hele cultuur op. Het gaat sneller dan wij denken het beweegt zich zeer subtiel, het is de kracht en de invloed van AI (kunstmatige intelligentie). AI wint elk jaar meer terrein in ons leven van het besturen van vliegtuigen bemand of onbemand tot de treinen en boten. Van je codes tot je bankrekening, tot de energie meters en zelfs in onze lichaam: je ontsnapt er niet aan. Mensen krijgen robotische armen of benen en (hersen)chips (bionics)om weer beter te kunnen functioneren of om zelfs hun auto’s te ontgrendelen. Dit alles gaat zo snel dat we ons niet eens meer bewust zijn van de veranderingen en dan kunnen we ook niet meer de grens bepalen.

Het is goed om onszelf af te vragen of die technologie en haar invloed wel goed is. Natuurlijk als een arm geamputeerd wordt door uitspreiding van kanker en de persoon krijgt een robotarm ervoor terug, dan hoor je niemand klagen. Want wie is er nou tegen een vervanging van een van je verloren ledematen? Maar het gaat om de vraag wat moreel verantwoord is. Want we zien nu ook mensen die zichzelf cyberhuman noemen. Mensen die ervoor kiezen om geen mens meer te zijn, maar echte robots en om dit te bereiken ondergaan ze operaties.

Hoe moeten we hiermee omgaan als kerk? En wat nu als iemand misbruik maakt van zijn cyberkrachten? Er staat een grote taak voor ons om dit te bespreken en dan denk ik vooral aan de predikanten en voorgangers. Wat gaan zij uitleggen aan mensen die niet meer uit deze spinnenweb van verleidingen (en in hun ogen) goede technologie kunnen komen? Want begrijp me niet verkeerd, er zijn wel degelijk voordelen aan de technologie en er zijn best wel handige dingen bedacht. Denk maar aan de iPad spelletjes hoe kinderen zich daarin kunnen verliezen en dan even stil zijn. Maar de keerzijde is dat hun hersenen mee evolueren. Want de kleine hersenen gaan namelijk nieuwe banen aanleggen en de beloningscentrum komt van AI en niet meer of nauwelijks van de ouders. We moeten hier echt mee oppassen.

Ik vraag me ook af, hoe lang duurt het nog voordat een cybergeloof en -kerk ontstaat? Waar niet meer de mens voorgaat om te prediken maar een robot met menselijke atributen? Of dat mensen thuis blijven en hun cyberbril opzetten en dan de voorganger zien spreken, met hun chip in hun hoofd slaan ze alles op. Hersenen met database, kortom cyberhersenen. Nee, dit is geen Hollywoodscenario maar deze dingen kunnen echt gaan gebeuren!

Ik denk dat we zeer snel moeten stoppen met onze prehistorische denkwijzes, we kunnen niet wegkijken want de wereld is aan het veranderen. En de nieuwe generatiekloof begint nu al voelbaar te worden. Aan de ene kant heb je de Bijbelgetrouwe mensen die niks moeten hebben van de technologie en altijd de verhalen van de Bijbel inprenten bij de jongeren. En dan heb je diezelfde jongeren die niet meer zo geïnteresseerd zijn in deze verhalen, want ze besteden meer tijd op hun mobiel en iPad en al die andere snufjes. De gevaren van deze evolutie moet besproken worden. Wat we jaren geleden niet normaal vonden is nu sociaal geacepteerd. Hoe? Door constant hetzelfde verhaal te herhalen en te bestempelen als normaal, mensen zijn nu eenmaal net als dieren. Soms als schapen, dan volgen ze zeer snel de trend en soms als apen dan doen ze iemand na terwijl ze niet eens weten waarom. Maar zo hoort het, beargumenteren ze dan. Als de kerk nu niet iets doet (en eigenlijk lopen we al achter de feiten aan), dan zien we straks hoe deze nieuwe generatie ons bestaan gaan betwisten. Een nieuwe vorm van kerkleer en christendom met cyberhumans zal opstaan. Ik durf zelfs te zeggen dat de kloof nog erger wordt, straks heb je de oude mens tegen de cybermens. Mensen die dan digitale wapens hebben in hun lichaam en dan de oude mens onwaardig vinden. Dan bestaan deze enkel voor een doel in hun ogen, namelijk ons tot slaven maken of uitroeien.

De tijd is kort en de brug die geslagen moet worden is het benoemen van het probleem. Het is een probleem, want waarom hebben we eigenlijk al deze toestanden toegelaten in onze levens? Wie deed de eerste knop van het internet aan? Kan deze nog wel uit? Sinds wanneer kijken we niet eens meer naar de mooie werken van God? Denk aan de zonsderondergang of het bewonderen van een mooie herfstmiddag. Pakken mensen nog wel een boek en lezen deze helemaal uit? Besteden we nog wel tijd met de kinderen? We zien dat AI alles overneemt, langzaam maar zeker worden wij of zijn wij al slaven van deze machtige intelligentie. Ik roep u op om hierover te praten, leer uw kinderen dat technologie nooit onze god mag worden. En dat wij nooit slaven mogen zijn. Het is een hulpmiddel maar wij geven de grens aan, wij zijn mensen gemaakt door God. En nooit mogen wij voor God spelen. En één ding weet ik zeker, onze geest kan AI nooit afpakken. Maar laten we niet doen alsof onze neus bloedt…

Ramiro Munoz Carvajal is geboren in 1978 in Chili en opgegroeid in Nederland sinds zijn geboortejaar. In het jaar 2000 werd Ramiro christen. Ramiro is sinds 2016 auteur, zijn eerste boek is verschenen onder de titel Hij sprak tot mij door de boomstam. Bezoek hier de blog van Ramiro.