Franca Treur bij Pauw over refocultuur: 'Het is een heel benauwende wereld'
Na haar prijswinnende debuutroman Dorsvloer vol confetti, die tot veel opschudding leidde in christelijke kringen, is schrijfster Franca Treur terug met Hoor nu mijn stem – waarin ze terugkeert naar het reformatorische decor van haar jeugd. In de roman geeft Treur een stem aan vrouwen die moeten kiezen tussen God en een hoge plek op de maatschappelijke ladder.
Franca Treur vertelde bij Pauw dat ze het geloof niet helemaal vaarwel heeft gezegd. De interesse voor geloven is teruggekomen. Alhoewel... "Voordat je nou denkt dat ik nu weer in Jezus ben, dat is helemaal niet zo. Maar het geloof is wel een thema in de maatschappij en ik heb de neiging om mij daarmee te bemoeien. Of om er ook iets van te vinden."
"Ik heb wel het gevoel dat ik gelovigen snap. En ik vind ze ook niet eng. En ik merk dat veel mensen die ik ken die niet geloven, gelovigen vaak wel heel eng vinden en zoiets hebben van: daar moet je niet mee omgaan. Maar ja, dat kan niet in dit land. Er zijn gewoon heel veel gelovigen en je moet wel met elkaar omgaan en je kunt ook best een beetje begrip voor elkaar hebben."
Pauw: "Maar gelovigen hebben toch iets minder de gave van het relativeren over zich?"
Franca: "Dan heb ik toch de neiging om het voor ze op te nemen. Dat is ook niet waar. Als je helemaal in zo'n gesloten zuil opgroeid is het wel logisch om je afzijdig te houden van alles en iedereen. Maar verder zijn het toch gewoon mensen."
Pauw: "Het zijn wel mensen maar geloof valt natuurlijk nauwelijks te relativeren. En als je dat doet, weg geloof."
Franca Treur: "Toch vind ik wel veel mensen in die zuil wel manieren hebben om ermee om te gaan. Want [in mijn boek, red.] gaat het om een geloof in een God die verkiest en verwerpt. En die God heeft van tevoren bedacht of als je dood bent je in de hemel komt of in de hel. Dat is best wel een strenge God. Er is ook een andere kant omdat mensen ook hun toevlucht nemen tot hem als Vader. Best wel ingewikkeld."
"Omdat het zo'n zwaar geloof is moet je ook wel iets vinden om het geloof aan te kunnen. Ik ben opgegroeid met mensen die dat te lijf gingen met humor. Dat is een hele goede manier om ermee om te gaan. Ze maakten geen grapjes over God, maar over de dominee of de ouderlingen. Dat kon nog wel en is toch een manier om het weer wat lucht te geven."
Franca Treur vertelde ook dat ze blij is dat ze niet meer deel uitmaakt van de reformatorische zuil. De reden: "Het is ook natuurlijk een heel benauwende wereld. Je mag daar niet zelf denken, in principe. Dat klinkt cru en dat is ook niet geheel waar, maar het is wel zo dat je alleen mag denken binnen bepaalde kaders. En die worden bepaald door de kerk en mannelijke gezagsdragers die de grenzen bepalen. Het is toch mooi om je te ontwikkelen zonder die grenzen?"
Wat ze in positieve zin wel heeft overgehouden aan haar reformatorische jeugd is de liefde voor het geschreven woord, al kende ze dat woord in haar jeugd vooral als het Woord van God. "Misschien ben ik daarom wel schrijver geworden."
Bestel hier het nieuwe boek van Franca Treur.
Bekijk het hele gesprek hieronder.
Praatmee