Dit kerkje confronteert Karlien met haar eigen ongeduld, oordeel en arrogantie
Zo wit en homogeen als de kerk van haar jeugd was, zo bont en gemixt is deze buurtkerk van Karlien. "Vluchtelingen uit Iran, Syrië en Eritrea, een Marokkaanse man zonder status, een paar Hollandse Frans Bauer-fans, een Chinese alleenstaande moeder...," schrijft ze op de weblog Lazarus.
"Deel zijn van deze groep is schitterend. En vermoeiend. En pijnlijk confronterend. Schitterend, omdat ik van heel dichtbij mensen zie veranderen. Ik zie dingen gebeuren waarvan ik dacht dat het niet meer kon in deze tijd. In dit deel van de wereld. Ik zie hoe iemand zonder familie een nieuw thuis vindt. Ik zie hoe iemand die tot voor kort weinig met vluchtelingen ophad, nu getroost wordt door een vrouw zonder verblijfsstatus. Ik zie hoe een lamme en een blinde (letterlijk!) naast elkaar zitten en zachtjes mee hummen met een lied dat ze niet kennen. Een lied over welkom zijn in Gods huis.
Deel zijn van dit buurtkerkje, dit gehandicapte lichaam van Christus, confronteert mij met mijn eigen ongeduld, snelle oordeel, arrogantie en ziekelijke behoefte aan controle. Naasten liefhebben is zoveel makkelijker als die naasten ietsje meer op mij zouden lijken. Of als die naasten op iets meer afstand zouden staan. Of het liefst allebei."
Praatmee