God doet Abram en zijn nageslacht in Genesis 12 vier kostbare beloftes. Ik zal je tot een groot volk maken, ik zal je zegenen, Ik zal je naam groot maken en ik zal je nageslacht het land Kanaän geven. In Genesis 12 tekent zich al de unieke plaats af die Israël zou gaan innemen onder de volken die in de tijd van Abram allen nog allerlei afgoden dienden. Israël was met haar geloof in slechts één God een buitenbeentje onder de volken. Dit was iets volkomen nieuws, de idee dat er maar één God is, de God van dit piepkleine volkje Israël. En die God is tegelijk de Schepper van heel de wereld is. Hoor Israël: de Heere is onze God; de Heere is één! (Deuteronomium 6:4) Het idee dat er maar een God is, Schepper van hemel en aarde, hebben we aan het geloof van Israël te danken.

In Romeinen 11:29 zegt Paulus met betrekking tot Israël dat de genadegaven en roeping Gods onberouwelijk zijn. Met andere woorden: God is er nooit op terug gekomen en Hij zal er nooit op terugkomen. Zijn liefde voor Israël is een eeuwige liefde lezen we in Jeremia 31:3.
In Romeinen 15 vers 8 doet Paulus een heel opmerkelijke uitspraak: “En ik zeg u dat Jezus Christus een dienaar van de besnijdenis is geworden ter wille van de waarheid van God om de beloften aan de vaderen te bevestigen en opdat de heidenen (de volken) God zouden verheerlijken vanwege de barmhartigheid, zoals geschreven staat: Daarom zal ik uw naam belijden onder de heidenen en uw Naam lofzingen.“ Paulus zegt hier dat Jezus een dienaar van de besnijdenis, van Israël, geworden is om de beloften die aan Abraham, Isaac, Jakob gedaan zijn voor Israël te bevestigen. Dat woordje bevestigen heeft ook de betekenis van zeker maken, stevig maken. Jezus is gekomen om de beloften voor Israël zeker te maken. Hier wordt ook al op gezinspeeld in het begin van het Lucas evangelie wanneer Jezus’ geboorte wordt aangekondigd. De engel zegt in Lucas 1:32 tegen Maria: “Hij zal groot zijn en de Zoon van de Allerhoogste genoemd worden, en God de Heere zal hem de troon van zijn vader David geven en Hij zal over het huis van Jakob koning zijn tot in eeuwigheid en aan zijn koninkrijk zal geen einde komen.”

Even verderop in Lucas 1:54 zegt Maria: “Hij heeft het opgenomen voor Israël, Zijn knecht, door aan zijn barmhartigheid te denken, zoals Hij gesproken heeft tot onze vaderen, tot Abraham en zijn nageslacht, tot in eeuwigheid.” Opnieuw valt dat woord barmhartigheid. En weer in verband met de beloften aan de vaderen. Natuurlijk is het heil dat Jezus komt brengen zeker ook voor de volken bedoeld. Paulus, de apostel voor de heidenen, jubelt het uit in Romeinen 15: “Wees vrolijk heidenen, met Zijn volk, Loof de Heere, alle heidenvolken en prijs Hem, alle volken.” Met andere woorden, hier gebeurt volgens Paulus precies wat in Genesis 12 is beloofd. De volken krijgen deel aan de zegen die Abraham is toegezegd. Jezus bevestigt de beloften aan Abraham. Niet door Israël aan de kant te schuiven en met de kerk verder te gaan. Dat is wat het christendom helaas eeuwenlang geleerd heeft. Nee, Jezus is een dienaar van de besnijdenis geworden zegt Paulus. Hij heeft het opgenomen voor Israël zegt Maria. Geldt dit nu allemaal ook nog steeds voor het Joodse volk van vandaag? Neemt Jezus het nog steeds op voor Israël? Ik denk dat het antwoord alleen maar bevestigend kan zijn. Waarom? Eigenlijk heel eenvoudig hierom. Omdat God zegt dat zijn liefde voor Israël een eeuwige liefde is.

Christenen geloven, anders dan de meeste Joden, dat de ene God uit drie personen bestaat, Vader, Zoon en Geest. Een van de drie is de Zoon die iets meer dan 2000 jaar geleden mens werd, een Joods mens wel te verstaan. Het Woord is vlees geworden. En is God gebleven. Dat is natuurlijk een ongelooflijk mysterie. De Zoon kreeg de naam Jesjoea, in onze taal Jezus. Jezus, de Zoon die van eeuwigheid bestaat, heeft dus ook zelf Israël liefgehad met een eeuwige liefde. Jezus is mens en God. En Israël zal altijd blijven bestaan lazen we eerder. God is eeuwig, zijn liefde voor Israël is eeuwig en Israël zal altijd blijven bestaan.

Hoe kan het dan nog een vraag zijn of het Joodse volk van nu geliefd is bij God? Ook al geloven veel Joden het Evangelie nog niet. Dat is precies wat Paulus schrijft in Romeinen 11:28: “Zij zijn dan wel wat het evangelie betreft vijanden vanwege u, maar wat de verkiezing betreft zijn ze geliefden vanwege de vaderen.” Weer noemt Paulus hier de beloften aan de vaderen, aan Abraham Isaak en Jakob, beloften waar God nooit meer op terug zal komen. God houdt zich aan zijn woord. Dat is ook voor ons christenen de enige hoop. Dat God zich aan zijn woord houdt. Israël en de kerk leven allebei alleen van genade.
God is veel mysterieuzer dan we beseffen, zijn liefde en trouw zijn nog veel meer bijzonder dan wij ooit zullen kunnen bevatten. In Genesis 12 hebben we gezien hoe God Abram verkiest. Het was de drie-enige God die de eeuwige beloften aan Abraham deed. Dus ook de Zoon. Heb je je wat nu volgt wel eens gerealiseerd?

Dezelfde God die het Joodse volk verkozen heeft, is 2000 jaar later in de persoon van de Zoon zelf tot dit volk gaan behoren. Het volk dat Hij heeft uitverkoren en eeuwig liefheeft. De Zoon werd een Joods mens. God verkiest Israël dus niet alleen. Hij is nog een heel spannende stap verder gegaan. In de Zoon, Jezus, werd God zelf deel van het volk Israël. Hoe ongelooflijk bijzonder is dat! Jezus was niet alleen een Jood, Jezus is een Jood. Kan de band van God met Israël nog inniger zijn dan dit? Maar dan kan het niet anders of de Gemeente van Jezus is door en in Jezus onlosmakelijk verbonden met het volk Israël. Of we dit nu beseffen of niet, we zijn als gemeente van Christus in en door Jezus onlosmakelijk verbonden met zijn volk.

Dan tenslotte naar het allereerste begin van het Nieuwe Testament en dan naar het einde van het boek Openbaring. Het Nieuwe Testament begint met deze woorden: ‘Het geslachtsregister van Jezus Christus, de Zoon van David, de Zoon van Abraham’. Kan het Joodser gezegd worden? En dan de allerlaatste woorden van Jezus in de Bijbel, Openbaring 22:16. “Ik ben de Wortel en het Nageslacht Davids, de blinkende Morgenster.“ In die slotwoorden laat Jezus als het ware nog 1 keer zijn identiteitspapieren zien: Ik ben de Wortel van David, David stamt van mij af. En ik ben het nageslacht van David, ik stam van David af. Met andere woorden, Israël komt uit Mij voort en Ik kom uit Israël voort. Ik, Jezus, ben verweven met mijn volk. Dit ben ik en zo zal ik terug komen. En dan zien we in dat eind van Openbaring dat Israël ook daar nog steeds helemaal in beeld is. In Openbaring 21staat dat schitterende visioen van het heilige Jeruzalem dat vanuit de hemel neerdaalt op de aarde. Jeruzalem, de stad waar Jezus zal terugkomen. Waarom komt Jezus straks uitgerekend in Jeruzalem terug?

Omdat Israël daar zal zijn en omdat Hij De Messias koning van Israël is. Van Sion zal de Wet uitgaan. Al de profeten in het Oude Testament getuigen hiervan. We lezen in Openbaring 21: “De stad had een grote en hoge muur met twaalf poorten, en bij die poorten twaalf engelen. Ook waren er namen op geschreven, de namen van de twaalf stammen van de kinderen van Israël.” En dan vers 14: “En de muur van de stad had twaalf fundamenten met daarop de twaalf namen van de twaalf apostelen van het Lam.” De twaalf Joodse apostelen waaruit de kerk is voortgekomen. Zo komt alles samen in deze slotakkoorden van de Bijbel, Jezus, Israël en de Gemeente. En de volken wandelen straks bij het licht van deze stad en zullen door die poorten waarop de namen van de twaalf stammen staan hun heerlijkheid en eer de stad inbrengen. Dit is dat vrederijk waar wij met Israël reikhalzend naar uit zien. En het komt. Geen twijfel mogelijk. Want in Jezus zijn alle beloften voor Israël en zijn Gemeente ja en amen.

Dit is een verkorte versie van de preek die Jeroen Bol hield op de Israëlzondag 1 oktober 2017 in Baptistengemeente Alphen Noord in Alphen aan den Rijn. De volledige preek is hier terug te luisteren.