Marieke groeide op in een zendingssituatie. “Mijn ouders verhuisden als zendelingen naar Bolivia. Om die reden stond zending van jongs af aan bij mij op de radar. Dat heeft er dan ook zeker aan bijgedragen dat het zendingsleven werkelijkheid is geworden.” Toen ze Verpleegkunde ging studeren, ontmoette ze Frits. “Toen een eerdere studie mislukte besloot ik om ter bezinning naar een zendingshuis in Oostenrijk te gaan,” vertelt hij. “Daar heb ik een hart voor zendingswerk gekregen.”

Hoe kwam het zendingswerk op jullie pad?
Marieke: “Toen we elkaar leerden kennen, werd al snel duidelijk dat dit een gedeeld verlangen was. Samen zeiden we tegen God: ‘Als u wilt dat we zendeling worden, wij zijn beschikbaar.’ Zelf bleven we uiteraard niet stil zitten. Hier en daar klopten we op deuren. Op een gegeven moment kwamen we in aanraking met een zendingsechtpaar uit Bolivia. Zij zochten meer helpende handen om noodhulp en ontwikkelingswerk te kunnen doen. Frits en ik besloten om een oriëntatiereis te maken. Een jaar later besloten we definitief om ons daar te vestigen.”

Ze werden directe collega’s van een artsenechtpaar. Marieke hield zich vooral bezig met de bevoorrading voor de medische expedities. Frits ontfermde zich over de ontwikkeling van een nieuw te bouwen centrum voor training en bevoorrading. In een kleine gemeente kwamen we in aanraking met universiteitsstudenten die we mochten discipelen, herinnert Marieke zich. “Veel jongeren vonden het lastig om voor hun geloof te blijven staan. Van dichtbij zag ik ze opgroeien als volwassenen christenen met een stevig geestelijk fundament.”

Later verhuisden jullie naar een ander deel van Bolivia. Waar kwamen jullie terecht?
“We gingen naar een kindertehuis, midden in een junglegebied,” antwoordt Marieke. “Lokale mensen hielden zich bezig met de opvoeding, want het was natuurlijk niet de bedoeling dat de kinderen halve Nederlandertjes zouden worden. Onze hoofdtaak was het personeel begeleiden. Zowel op praktisch als geestelijk gebied. Ik herinner mij een rebels meisje van toen 12 jaar oud. Ze liep volledig vast. In een van de gesprekken ontstond de ruimte om voor haar te bidden. Op dat moment kwam Jezus in haar leven. Daarmee wil ik niet zeggen dat de zorgen over waren, maar het was een mooi begin van een proces waarin ze leerde om zichzelf te aanvaarden.”

Frits denkt aan een ander, rebels kind. “De ogen van die jongen spraken boekdelen. Hij durfde ons vaak niet eens aan te kijken. Als ik voorstelde om voor hem te bidden, reageerde hij afwijzend en soms zelfs agressief. Biddend zijn we in opstand gekomen. Satan heeft niet het recht om een kinderleven de vernieling in te helpen. Soms sprak hij zelfs hardop uit dat hij een kind van de duivel is. Op een gegeven moment kwam er een doorbraak. Tijdens een gebed spraken we uit dat satan geen recht heeft op zijn leven. Later kwam een van de leerkrachten naar ons toe: ‘Wat is er met hem gebeurd? Hij is veel rustiger en kan zich veel beter concentreren.’”

De familie Lascher

Na zeven jaar verhuisden jullie naar Chili. Wat gingen jullie daar doen?
“Op uitnodiging van een kerkgenootschap gingen we naar Chili,” legt Frits uit. “Een van de belangrijkste taken was het trainen van mensen in een gemeente, waaronder jeugdleiders. We zijn ‘slechts’ anderhalf jaar in Chili geweest. In die tijd vond in het land een enorme aardbeving plaats. Met teams uit de kerk zijn we naar het zuiden van het land gegaan om concrete hulp te verlenen. Zo hielpen we bij het opbouwen van noodwoningen. Veel weduwen hadden opeens geen woning meer. Het is heel bijzonder om hen in die situatie te kunnen helpen.”

Voordat de aardbeving plaatsvond, kwam Marieke in een burn-out terecht. “’Chili’ was voor ons een lastige periode. Geen romantisch verhaal, zoals je vaak vanuit het zendingsveld hoort. Vaak hebben we getwijfeld: ‘Was het wel Gods bedoeling dat we hier naartoe zouden gaan?’” “Onlangs keerden we tijdelijk terug naar Chili,” vult Frits aan. “Voor ons gevoel hadden we nauwelijks iets bereikt, maar onze aanwezigheid heeft desondanks veel voor de lokale kerk betekend. Ze waardeerden het dat we ons niet mooier voor deden dan we zijn, en dat in een cultuur waarin de nadruk ligt op een mooie buitenkant.”

Binnenkort delen jullie ervaringen op een zendingsweekend. Welke boodschap willen jullie meegeven?
Frits maakt onderscheid tussen een algemene en specifieke roeping. “Iedere christen wordt gezegend en is geroepen om ook anderen tot zegen te zijn. Dat begint al in Genesis 12, waar God een verbond met Abraham en zijn nageslacht sloot. Tijdens het weekend zullen we inzoomen op een specifieke roeping: zendingswerk. Dit werk hangt sterk samen met je gaven en talenten. Het mooie is dat God soms aanleidingen geeft waarop we wel of niet kunnen reageren. Om die aanleiding te herkennen is een intieme relatie met de Vader cruciaal. Bij de één is die aanleiding een profetie, bij de ander een bijzondere ontmoeting of gebeurtenis.”

Marieke: “We zijn vaak geneigd om ons leven te leiden zoals het komt. Ik ben ervan overtuigd dat we Gods plan met ons leven kunnen ontdekken. Tijdens het weekend willen we die uitdaging bij de deelnemers neerleggen. God heeft altijd een plan. Soms hebben mensen met een specifieke roeping voor een land, maar dat is lang niet altijd het geval. De meeste christenen gaan door een proces waarin ze stap voor stap Gods plan ontdekken. Voordat zending in beeld komt hoeft dat plan echt niet volledig uitgerold te zijn. Ontdekken waar God je wilt gebruiken is onderdeel van een zoektocht waarin God Zijn plan bekend maakt. Zending is niet een soort eindstreep.”

“Ik kan niet zo goed met een begrip als ‘fulltime zendeling’ uit de voeten,” voegt Frits toe. “Regelmatig heb ik de opmerking gehoord: ‘wat fijn dat jullie fulltime voor de Heer kunnen werken.’ ‘Kun je dan Hem dan ook parttime dienen?,’ vroeg ik mij dan af. De zendingsopdracht geldt voor ons allemaal. God zoekt geen mensen met een groot geloof, maar mensen die Hem willen gehoorzamen.”

Wil jij de zending in? Kom dan naar Xplore Mission. Klik hier voor meer informatie over het zendingsweekend.