De populaire Britse boyband Take That zorgt er indirect voor dat wielercommentator José Been (38) op een Alpha belandt. Dat wordt een (muzikaal) keerpunt in haar leven.

Heftige tijd
José groeit op in een buitenkerkelijk gezin in Drenthe. Meer dan een paar Bijbelverhalen op school krijgt ze niet mee. Mooi, vindt ze die, maar ook lastig te geloven. Na haar middelbare school vertrekt ze naar Amsterdam. Ze studeert korte tijd geschiedenis, Frans en Spaans. Dat is het niet voor haar, ze besluit te gaan werken. Ze verandert vaak van baan, altijd op zoek naar nieuwe dingen, nieuwe uitdagingen. In 2008 wordt ze ziek. Er wordt borstkanker geconstateerd. Een heftige tijd breekt aan van chemo’s en bestralingen. Ze komt er goed doorheen. Maar op het moment dat ze haar oude leventje weer wil oppakken, wordt ze stilgezet. Ze krijgt een burn-out en raakt tot overmaat van ramp ook nog haar baan kwijt.

Maxima-traan
Vlak voor die heftige periode ontmoet ze Marry: “Marry heb ik online ontmoet op het Take That-forum. We spraken af om samen naar een Take That-concert te gaan. Direct was er een klik. Marry bleek christen te zijn, maar drong me niks op. Ik merkte het vooral aan kleine dingetjes. Bijvoorbeeld tijdens mijn ziekte iedere week een lief kaartje.” In 2008 vraagt Marry aarzelend aan José of ze mee wil gaan naar de belijdenisdienst van haar man. José vertelt: “In die dienst werd een lied gezongen. De woorden: ‘Nooit meer alleen’ raakten me diep. Er liep zo’n stille Maxima-traan over mijn wang. Ik ervoer toen voor het eerst iets van God.”

Cynisch
Langzaam maar zeker krijgt José haar leven weer op de rit. Ze wordt gezond verklaard en vindt dé baan van haar leven. Het geloof laat haar niet los. Ze stelt veel vragen aan Marry. In 2011 nodigt Marry José uit voor een Alpha in de PKN in Nieuwerkerk a/d IJssel. José grinnikt: “Ik moest daar echt wel wat voor over hebben. In de herfst, in de spits; toch algauw zo’n drie kwartier rijden. Daarnaast was mijn eerste indruk van deze Alpha ook bepaald niet positief. Ik vond de leiding behoorlijk overtuigd van hun geloof en de deelnemers een beetje sneu. Tot het weekend over de Heilige Geest was ik behoorlijk cynisch. Maar tijdens dat weekend veranderde de Heilige Geest voor mij van een vaag begrip tot een realiteit. Ik heb toen de deur voor God opengedaan. Ik kwam helemaal verliefd terug van dat weekend.”

Vrij
Haar omgeving reageert sterk wisselend op haar geloof: van kritisch tot geïnteresseerd. Haar man, een wetenschapper, gelooft niet. Ze loopt naar hun boekenkast en lacht: ‘Kijk de Bijbel en het boek van Richard Dawkins staan hier gebroederlijk naast elkaar. Dat typeert onze relatie en de ruimte daarin. Hij dacht eerst dat het een bevlieging van me was, maar dat is niet zo. Drie dingen zijn blijvend in mijn leven: mijn man, mijn geloof en het wielrennen. De wielerwereld is hard. Toch ervaar ik ook daar ruimte. Sommige jongens vinden mijn geloof best interessant en in mijn werk als wielercommentator voel ik me ook vrij om als we bijvoorbeeld in Efeze zijn, op tv iets te vertellen over de zendingsreizen van Paulus.”

Niet eenzaam
Gevraagd naar de grootste veranderingen in haar leven sinds ze gelooft, vertelt José: “Ik oordeel veel minder en ik ben in de loop van de tijd vrijmoediger gaan praten over mijn geloof. Het fijnste van geloven vind ik, dat ik mijn leven over kan geven aan God. God geeft mij rust. Ik kerk nog steeds in Nieuwerkerk a/d IJssel en voel me daar heel welkom. Zelf Bijbellezen vind ik lastig, ik beleef God vooral als ik luister naar muziek.” Take That is inmiddels vervangen door de christelijke band Sela: “Sela is de soundtrack van mijn geloof. Luister eens naar dit liedje: ‘Niet eenzaam zal ik verder gaan, want in Hem is nieuwe kracht.’ Dat is wat ik geloof.”