'We zijn gewoon gestopt met geloven'
Sandra (36) kent haar echtgenoot Remco (37) uit de evangelische kerk. Ze waren enthousiaste christenen. Ze gingen naar de kerk, baden veel, lazen de Bijbel en evangeliseerden. Toch zijn ze gestopt met geloven. In het AD vertelt Sandra waarom.
Tijdens hun verkeringstijd hadden Sandra en Remco geen geslachtsgemeenschap. "Met vrijen gingen we wel steeds iets verder, en soms vond ik dat frustrerend. 'Kom op, we zijn straks getrouwd, waarom doen we het niet gewoon?' dacht ik dan. Maar Remco was strenger, consciëntieuzer dan ik. Ook als het om vloeken, Bijbellezen en een leugentje om bestwil ging, was ik wat minder heilig. Als hij het had gewild, was ik gewoon met hem naar bed gegaan, maar voor hem stond het buiten kijf dat we zouden wachten."
"In de jaren die volgden sloop er onbehagen in ons geloof. We gingen steeds minder vaak naar de kerk, want we hadden alles al honderden keren gehoord. De Bijbel kenden we uit ons hoofd, we hadden geen zin meer in die verhalen. Maar de existentiële twijfel sloeg pas echt toe toen we ons eerste kindje laat in de zwangerschap verloren. Na heel veel praten kwamen we tot de conclusie dat er niet zoiets als een plan bestaat. Er is alleen pech en geluk. En toen we God als misvatting van evolutiebioloog Richard Dawkins lazen, draaide onze blik 180 graden. Vanaf dat moment konden we niet meer terug."
"We gingen nog twee keer naar de kerk, daarna zijn we gewoon gestopt met geloven. Een onwijze bevrijding, die ook veel ontspanning in onze relatie heeft gebracht. In plaats van de dingen te doen die we moesten, konden we nu dingen doen die we leuk vonden. Op zondagochtend in bed blijven liggen, bijvoorbeeld. Na negen jaar genieten we er nog steeds van om de kerkklokken te horen luiden en daar niks mee te hoeven. Ik kon gewoon Harry Potter lezen - voorheen een demonisch boek - en op yoga gaan. We konden opeens even lekker hardop vloeken, zonder ons schuldig te voelen. We gingen opener praten over seks en soms samen naar porno kijken."
"Nu we niet meer op ons geloof kunnen leunen, zijn we nog hechter geworden. Wat eerder ons klankbord was, namelijk God, zijn we nu voor elkaar."
Praatmee